Σκόρπια, του αέρα, της γής τζιαι του νερού.
...στην παραλία την ανεμοδαρμένη του Ζυγιού, ξυπόλυτος, γυρεύκω πέτρες μαλακές του ηφαιστείου στρογγυλεμένες που να δουλεύκουνται με τη λίμα του γλύπτη, να κάμω κολιέ για γίγαντες τζιαι δράκους. Να κόψω γράμματα πάνω, τα σύμβολα μου. Π. Ρ. Α. Χ. Ι. Ε. λ. Τ. Λ. Ούλλα που σημαίνουν κάτι για μένα, τα μυστικά μου παράξενα γράμματα.
...Θωρώ τον βράχο μου, την Ανθούλλα. Έσιει μέρες να τη δουλέψω. Μα εν πολλά δύσκολο να έβρω το χρόνο, με δκυό μωρά, να δουλέψω όσο θέλω. Έστω τζιαι με τη βοήθεια της μάνας μου, αν δέν συμμετέχω 100% τριβιτζιάζεται η Αγάπη. Τζιαι γεναίκα τριβιτζιασμένη=χάος.
...Τρών με οι σκέψεις για το Πάρκο. Σκέψεις δύσκολες, πρακτικές, αποφάσεις. "Τί θέλεις να κάμεις με τη ζωή σου" -ερώτησεν με πλάσμαν που αγαπώ πολλά. Τί εύκολη ερώτηση, κάμνεις την στα 20 σου τζιαι βουράς σαν τον πελλόν να κάμεις τζιήνα που εφαντάστηκες, χωρίς πολλή σκέψη ή ωριμότητα, χωρίς πίσω σου πράματα ή ευθύνη πολλή. Προχτές, που έκλεισα τα 38 μου, η ερώτηση εκουδούνισεν μές τον εγκέφαλον μου τζι έσουσεν με. Τα "θέλω" κουτουλλούν με τα "θέλει" τζιαι τα "πρέπει". Έτσι, για να μέν ησυχάζω.
...περπατώ τα δειλινά μές τους χώραφους με τα κομμένα στάχυα που τσακρούν κάτω που τα παπούτσια μου με συνοδεία τη μουσική του ανέμου πάς την κορφή του λόφου μου. Αγριοθύμαρο, σπατζιές, γαϊδουράγκαθθα, μυρίζουν, φυτά που δέν επρόσεξα ποττέ μου, αγκαθωτά, επιβιώννουν χωρίς νερό τζιαι χαρίζουν μας λουλούδια. Ακόμα έν έφκαλα ούτε μιά φωτογραφία. Ακόμα. Το Φίδι του λόφου μου κάθε δείλις πάει να κοιμηθεί μές το θάμνο του. Κάποτε θωρώ το, ακούει τες πατημασιές μου τζιαι φεύκει νωχελικά, καταλαβει έν τον φοούμαι. 2 μέτρα, ολόμαυρο γυαλιστερό. Σταματώ τζιαι θαυμάζω τες καμπύλες του. Πολλά θα έθελα να το χαϊδέψω, μα έν μου κάθεται.
...ελιές, χαρουπιές με κόμα ανώριμους καρπούς.
...τζιαι πέτρες, ολόασπρες, κίτρινες. Ήρτεν μιά προχτές, αλάβαστρο της περιοχής, σαράντα τόνους, ίσια με ένα σπίτι. Εννα γίνει Κεφάλι τούτη. Έσιει αλλες 30 δίπλα της, ακατέργαστες, 200 τόνους συνολικά. Γίνονται όνειρα, ένας άντρας διαμελισμένος, τεράστιος, σπαρμένος μές το χωράφι. Δουλειά 10 χρονών που θα αρκέψει ο Μάστρος. Έν θα το τελειώσει. Εν μήνυμα για μένα...
...πάλλουμαι μεταξύ της ευτυχίας τζιαι της σύχχισης. Της ελευθερίας τζιαι της μή-ελευθερίας. Έτσι είμαι εγώ. Πάντα στα όρια να κολυμπώ. Να θέλω μαζί μου άλλους να πάρω, τζιαι ποττέ να μέν τα καταφέρνω.
...Έρκεται κόσμος στο Πάρκο να δούν τα αγάλματα. Ξένοι, κυπραίοι. Οι ξένοι κάμνουν πολλές ερωτήσεις, μένουν ώρα, μιλούν με το γλύπτη. Οι κυπραίοι σπάνια. Γιατί? Μόνο ρωτούν "πόσα εκόστισε να το κάμεις τούτο.." (!!!) ή ρωτούν για την σειρά της τηλεόρασης που κάμνει γυρίσματα μές το πάρκο, χωρίς να ενδιαφέρονται για τα αγάλματα. Εξηγάτε μου το τούτο.
...περιμένω να τελειώσει η Σιωπή. Τζιαι τελειωμό δέν έχει. Έφκαλε το πνεύμα μου φάουσα, (επιτέλους?) τζιαι είμαι άλλος.
...Θωρώ τον βράχο μου, την Ανθούλλα. Έσιει μέρες να τη δουλέψω. Μα εν πολλά δύσκολο να έβρω το χρόνο, με δκυό μωρά, να δουλέψω όσο θέλω. Έστω τζιαι με τη βοήθεια της μάνας μου, αν δέν συμμετέχω 100% τριβιτζιάζεται η Αγάπη. Τζιαι γεναίκα τριβιτζιασμένη=χάος.
...Τρών με οι σκέψεις για το Πάρκο. Σκέψεις δύσκολες, πρακτικές, αποφάσεις. "Τί θέλεις να κάμεις με τη ζωή σου" -ερώτησεν με πλάσμαν που αγαπώ πολλά. Τί εύκολη ερώτηση, κάμνεις την στα 20 σου τζιαι βουράς σαν τον πελλόν να κάμεις τζιήνα που εφαντάστηκες, χωρίς πολλή σκέψη ή ωριμότητα, χωρίς πίσω σου πράματα ή ευθύνη πολλή. Προχτές, που έκλεισα τα 38 μου, η ερώτηση εκουδούνισεν μές τον εγκέφαλον μου τζι έσουσεν με. Τα "θέλω" κουτουλλούν με τα "θέλει" τζιαι τα "πρέπει". Έτσι, για να μέν ησυχάζω.
...περπατώ τα δειλινά μές τους χώραφους με τα κομμένα στάχυα που τσακρούν κάτω που τα παπούτσια μου με συνοδεία τη μουσική του ανέμου πάς την κορφή του λόφου μου. Αγριοθύμαρο, σπατζιές, γαϊδουράγκαθθα, μυρίζουν, φυτά που δέν επρόσεξα ποττέ μου, αγκαθωτά, επιβιώννουν χωρίς νερό τζιαι χαρίζουν μας λουλούδια. Ακόμα έν έφκαλα ούτε μιά φωτογραφία. Ακόμα. Το Φίδι του λόφου μου κάθε δείλις πάει να κοιμηθεί μές το θάμνο του. Κάποτε θωρώ το, ακούει τες πατημασιές μου τζιαι φεύκει νωχελικά, καταλαβει έν τον φοούμαι. 2 μέτρα, ολόμαυρο γυαλιστερό. Σταματώ τζιαι θαυμάζω τες καμπύλες του. Πολλά θα έθελα να το χαϊδέψω, μα έν μου κάθεται.
...ελιές, χαρουπιές με κόμα ανώριμους καρπούς.
...τζιαι πέτρες, ολόασπρες, κίτρινες. Ήρτεν μιά προχτές, αλάβαστρο της περιοχής, σαράντα τόνους, ίσια με ένα σπίτι. Εννα γίνει Κεφάλι τούτη. Έσιει αλλες 30 δίπλα της, ακατέργαστες, 200 τόνους συνολικά. Γίνονται όνειρα, ένας άντρας διαμελισμένος, τεράστιος, σπαρμένος μές το χωράφι. Δουλειά 10 χρονών που θα αρκέψει ο Μάστρος. Έν θα το τελειώσει. Εν μήνυμα για μένα...
...πάλλουμαι μεταξύ της ευτυχίας τζιαι της σύχχισης. Της ελευθερίας τζιαι της μή-ελευθερίας. Έτσι είμαι εγώ. Πάντα στα όρια να κολυμπώ. Να θέλω μαζί μου άλλους να πάρω, τζιαι ποττέ να μέν τα καταφέρνω.
...Έρκεται κόσμος στο Πάρκο να δούν τα αγάλματα. Ξένοι, κυπραίοι. Οι ξένοι κάμνουν πολλές ερωτήσεις, μένουν ώρα, μιλούν με το γλύπτη. Οι κυπραίοι σπάνια. Γιατί? Μόνο ρωτούν "πόσα εκόστισε να το κάμεις τούτο.." (!!!) ή ρωτούν για την σειρά της τηλεόρασης που κάμνει γυρίσματα μές το πάρκο, χωρίς να ενδιαφέρονται για τα αγάλματα. Εξηγάτε μου το τούτο.
...περιμένω να τελειώσει η Σιωπή. Τζιαι τελειωμό δέν έχει. Έφκαλε το πνεύμα μου φάουσα, (επιτέλους?) τζιαι είμαι άλλος.
Σχόλια
- Πιθανές απαντήσεις: αρχές, προτεραιότητες, στάση ζωής, η (μη) εκτίμηση προς την τέχνη, τη φύση, τη χώρα.
Ποιο πάρκο είναι αυτό; (Προφανώς δεν παρακολουθώ τηλεόραση!)
κατ΄αρχάς ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!
Έχει σημασία αν είσαι 18 28 38 48 58 68 78 88 98 108 118 χρονών; Το μέσα μας πάντα μένει 18-μη σου πω και 8 καμιά φορά - και τα θέλω του απλά αλλάζουν, βαραίνοντας ανάλογα με τις ευθύνες.
Νιώθω σε να σούζεσαι-ενώ είχες πάρει την απόφαση-και μόνο εσύ ξέρεις το γιατί.
Μην σε φοβίζουν οι Κυπραίοι. Η αλήθεια είναι πως έχουν αλλάξει κάποια πράγματα τα τελευταία χρόνια. Δεν ήθελα να το διαπιστώσω ποτέ προηγουμένως αλλά με την ύπαρξη πολιτισμικών δρώμενων και την πολυπολιτισμικότητα που θα εδραιωθεί με την γενιά που γεννιέται τώρα, έχοντας γονείς ντόπιους και ξένους, η Κύπρος θα κάνει χώρο για νέες πνοές. Επιτέλους κι ευτυχώς!
:)))))))))))))))))))))))))))))))))
Και δεν θα ρωτάνε μόνο για το κόστος...αν και σε αυτήν την ερώτηση υπάρχουν απαντήσεις διαμάντια που δεν αφορούν καθόλου μα καθόλου χρηματικά ποσά!
Με τους Κυπραίους παραίτα. Μόνον στο περιθώριον τους μπορείς να αναπνεύσεις. Η αισθητική της εξουσίας μέχρι καθεδρικούς ναούς τζιαι εμίρηκους αραπιέ κολοσσούς φτάννει. Χα, τζιαι μαλ του Σιακόλα.
Αν έβρεις ώραν έλα ποτζιεί τζιαι έγραψα κάτι.
Μεν αγχώνεσε γιε μου.
Σιγά σιγά θα γίνουν όλα για να μεν αρκέφκεις πα να πει ενεν η ώρα σου ακόμα να αφήκεις το σιμάι σου στο πάρκο.Διασκέδασε με τα μωρά σου τη γαινέκα σου τζιαι τους άλλους συγγενείς σου τζιαι οι πέτρες εν φεύκουν που τζιαμέ.
Να έρτεις να δείς το πάρκο, στη θάλασσα μετά που το μαζωτό.
Ερανισμας
Πότε θα έρτετε με τον ποδηλάτη?
θάλασσαμωβ
Ευχαριστώ κόρη. Έχω πολλά που σκέφτουμαι. Σύντομα θα κάμω ανάρτηση με poll "να έρτει κύπρον ο διάσπορος ή να μείνει αμερικήν", άχ βάχ.
ασερα
αέρφιν, μόοολις έβρω σύνδεση+χρόνο θα πάω ποτζιεί στο μπλόκκι σου, υποψιάζουμαι φοβερήν ιστορίαν. Εμέναν εγονάτισεν με η Ανθούλλα μα δυναμώννω μέρα με τη μέρα.
κυπρολέε
Κάθε μέρα κάτω που την τερατσιά φίλε μου!