Εφήμερη τέχνη/αντίδραση.

Ήρτεν τζιαι φέτος το πολυπόθητο σαββατοκυρίακο που πάμεν μόνοι μας στην πόλη χρυσοχούς στο ωραίο ξενοδοχείο με το σπά τους αγίους αναργύρους.  Μα αρέσκει μου πολλά.   Αφέθηκα στην περιποίηση με πολλή άνεση τούντη φορά, ώς τζιαι χαμάμ με τα πηλά εκάμαμεν.   Εχαλαρώσαμεν καλά με την Αγάπη, εχρειαζούμαστεν το, εμιλήσαμεν  -εν τζι η επέτειος του γάμου μας τούντες μέρες, είπαμεν τα δικά μας, ήβραμεν τα στα σημεία που εθέλαμεν να τα έβρουμεν, στα 'δύσκολα' που συζητούμεν.   Έκαμεν πολλύ καλό.  Η παρέα που επήαμεν μαζί τους ήταν πολλά σφιχτή τζιαι ξενέρωτη  (ενοχληθήκαν με την ελευθερία μου  -εγώ πειράζω κόσμον άμαν πάω κάπου..)   μα πάλε εμείς εκάμαμεν τα δικά μας.

Τζιαι για δύο πολύτιμα πρωινά, πρίν ξυπνήσει η Αγάπη να της φέρω φραπέ στο κρεβάτι, κατά τες 6 εφορούσα τα ειδικά ρούχα της ερήμου που έφερα μαζί μου,  τζι έφκεννα τα βουνά δίπλα στο ξενοδοχείο που τον ποταμόν τον θειούχον ώς τη ράσιην του λόφου με τα αμπέλια τζιαι τες πορτοκαλιές.   Ανήφορο, περίπατος-μάχη με τη βαρύτητα τζιαι τον ήλιο.  Ιδρώτας.  Παντού αγκάθκια, κουφάδες  (έκαμα βέρκα που κλωνίν στερεό, διχαλωτό, άν και τα φίθκια έν τα φοούμαι, είμαστε φίλοι παλιοί τζι είμαι μάστρος τους έτσι τζι αλλιώς)  κουρκουτάδες μές τες τρύπες της χαβάρας, ασπροχάλικα του αρχαίου τοπίου, άγρια φύση που επιβιώννει μές την ανομβρία για εκατομμύρια χρόνια διάβρωσης.

Τη δεύτερη μέρα σάν ήμουν στη μέση της ανάβασης αναψοκοκκινισμένος, ήρτεν μου μιά στρίνα ψυχική να κάμω τέχνη με τες πέτρες.   Ήρταν μου δύο αυθόρμητα θέματα.  Το  Δράκο, που εν ο ιδιοχτήτης του βουνού, έθελα να τον υμνήσω,  τζιαι τη Διάβρωση, που σχηματίζει το τοπίο με τη γλυπτική της την υπομονετική έθελα να την αναδείξω.

Πάλη με τον ήλιο.   Πάλη με τις πέτρες τζιαι τα σχήματα στο μονοπάτι.   Τρία μέτρα Δράκος.   300 πέτρες μαζεμένες μιά μιά που το χαντάτζιη τους αθρώπους που τες επετάξαν για άχρηστες.    Όποιος ανεβεί το βουνό στο σημείο που το ανέβηκα εγώ, θα έχει ωραία έκπληξη.  Ποιός θα τον χαλάσει τον εφήμερο μου δράκο?   Ποιόν θα βοηθήσει ο μάστρος του βουνού άραγε?

Παίζω με τις χαραμαθκιές που άφησεν πίσω της η διάβρωση τζιαμέ που εχαράξαν δρόμο οι αθρώποι τζι αλλάξαν το βουνό για πάντα.  Τζι όταν βρέξει, οι πέτρες μου που τόσο προσεχτικά έχτισα, εννα ππέσουν.   Σε ένα χρόνο?  Σε πέντε?  Ή  που τα σιέρκα απρόσεχτου, αναίσθητου αθρώπου?   Ακολούθησα τη γραμμή της φύσης με τρόπο που σχεδόν να μέν φαίνεται το σιέρι μου πάς το βουνό.  Τί έκαμα εγώ, τζιαι τί έκαμεν η φύση?
Μές την πολύωρη συνεργασία μας, το σιέρι μου εχάϊδεψε το σιέρι το δικό της, τζιαι παρέα αλλάξαμε λλίο το τοπίο.   Έδωκα της τον έρωτα μου, τζιαι τούτη εμουρμούρησεν μου πίσω λόγια πανάρχαια.



Ονειρεύκουμαι.   Αν εκάθουμουν τζιαμέ ένα μήνα, θα εστοίβαζα πέτρες σε ολόκληρη πλαγιά, πέτρες εφήμερες που πάλε θα εκαταλιούνταν κάποτε.   Κανένας να μέν τες θωρεί, μόνο όσοι έχουν την πελλάρα να αφήσουν την άνεση του σπά  για να παλέψουν με το Δράκο του Βουνού.