O Αγκαθήριος

 Σάν τα φυτά τα άγρια της κύπρου που χωρίς νερό το καλοκαίρι επιβιώννουν, κατατρεγμένα που τα ζώα, φυτά που αναπτύξαν στην εξέλιξη τους αγκάθκια σουβλερά τζι απαγορευτικά, έτσι εν τζι ο Αγκαθήριος μου.  Όμορφος, πολεμιστής, μές την πανοπλίαν του σιδερόφραχτος.




Αχ έζησα πολλές εκρήξεις ηφαιστείου φέτος.  Σκέψεις φλογερές, που αλλάζουν το Είναι ριζικά.   Κάθε έκρηξη έφερε στο εξωτερικό μου πράματα που τα έγκατα, λάβες που άμα εκρυάναν εδημιουργήσαν νησιά νεοφώτιστα μές τον ωκεανόν μου, άγρια νησιά με ατμούς τζιαι βράχους.  Ήρτεν στην επιφάνεια χρυσάφιν τζι ασήμιν, ρουμπίνια, σμαράγδια τζι αμέθυστος, πετρώματα πλούσια σε αγάπην τζι έμπνευση.

Επεράσαν εκατομμύρια χρόνια ψυχικού χρόνου που τότε.  Οι βράχοι εδιαβρωθήκαν όπως ούλλοι οι βράχοι της γής.   Τζιαι πουκάτω τους εφανήκαν τα πολύτιμα πετρώματα τζιαι εγίναν χώμα να βλαστήσουν πάνω τους φυτά.   Εβλαστήσαν.   Εκαρτέρουν να βλαστήσουν φυτά ήσυχα, μονιασμένα με τα ζώα.   Μα ποττέ έν έρκεται τούτον που νομίζεις.

Άλλα φυτά εβλαστήσαν για να ζήσουν πάς το χώμαν του νησιού μου.

Φυτά όπως της κύπρου, που επιβιώννουν δίχα πολλύ νερό, πολεμιστές σιδερόφραχτοι.










Μόνον οι αράχνες ξέρουν την τέχνη να επιβιώννουν πάνω στ' αγκάθκια.  Περπατούν απαλά, τζιαι χτίζουν τα κάστρα τους προσεκτικά, χωρίς να πνίουν το φυτό.  

Τζιαι καρτερώ, να έρτουν οι αράχνες να κάμουμεν παρέαν.