Αποχαιρετιστόν

Βουβοί και οι τρείς μας, ταξιδεύουμε προς το αεροδρόμιο, δέν τρέχω, απολαμβάνω τον ήλιο που μισοκρύφτηκε πίσω απο τα κτίρια και τους δυό ουρανοξύστες .  Ουρανέ, πολικό το μπλέ σου σήμερα. Κρύο, -15 η θερμοκρασία.  Απάνθρωπο το κρύο, σφίγγουμε τα δόντια κοιτώντας μηχανικά το χειμωνιάτικο τοπίο, τα ασημένια γυμνά δέντρα, το αλάτι που σκόνισε το δρόμο ψές, τα χιλιάδες ξύλινα σπίτια που τρέχουν δίπλα απ' τον αυτοκινητόδρομο, τα κόκκινα φουγάρα των εργοστασίων (ακόμα και οι υδρατμοί, ο καπνός, όλα έχουν παγώσει).   Παντού χιόνι, στροβιλίζει χωρίς λύπηση στις ρωγμές των γρανιτόβραχων, στις στέγες και την άκρη του δρόμου.  Γύρω μας άσπρο πέπλο πένθιμο.  Το καταλαβαίνουμε.

Φτάσαμε.  Δέ μ' αφήνουν να παρκάρω για να πάμε για καφέ.  Θέλουν να τελειώνει το μαρτύριο όσο γίνεται συντομότερο.  Αφήνω τ' αυτοκίνητο προσωρινά.  Τρείς βαλίτσες στο πεζοδρόμιο περιμένουν ανυπόμονα.

Σε κανένα δέν αρέσουν τα αντίο.  Δεκαεφτά χρόνια αντίο λέμε, αυτή τη λέξη που τόσο μισούν οι μάνες.

Κλαίει, με σφίγγει στην αγκαλιά της, ("Γιέ μου, αντίο, πρόσεχε τα μωρά μου" - "Μάνα θα τα πούμε σύντομα μήν κλαίεις")    Πονώ και δέν της το λέω, ξέρω της κοστίζει να είναι μακρυά από τα εγγονάκια της, νιώθω ενοχές.   Φορά τα γάντια και το κασκώλ καλύπτει το πρόσωπο, μόνο τα εκφραστικά μάτια κοιτούν έντονα και κουρασμένα, λέν όσα δέν είπαν τα λόγια, πνίγει τους λυγμούς της.

Ο πατέρας μου, αρχαία ελιά ολόκληρος, μου σφίγγει το χέρι στην τεράστια ροζιασμένη χούφτα του. Αγκαλιά.  Μυρίζω την κολώνια του, αυτήν που φέρνει χιλιάδες θύμισες παιδικές.  Τα μάτια του θαμπώνουν.  Γυρίζει να μήν το δώ να δακρύζει.  Πόσες φορές στη ζωή μας παίξαμε αυτό το παιχνίδι πατέρα;  

"Άτε πάμεν" 

Δέ βρίσκω καροτσάκι.  Το κρύο νικά.  Κόκκινες μύτες, και αποχωρισμός.  Θα πάρουν τις βαλίτσες στο χέρι, δέ μπορώ να τους βοηθήσω, με πλησιάζει και με διώχνει ένας μαυροντυμένος πηγουνάς μπάτσος με βλοσυρό καπέλο.  

Θα σας ξαναδώ εδώ;

Ποιός ξέρει; 

Στην επιστροφή με τον καφέ στο χέρι και το ντόνατ γλυκαίνω το χαμό αφού δέ μπορώ δυστυχώς να κλάψω.  Με παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα μου στο δρόμο, έχουν ξυπνήσει τα μωρά.  Ο γιός μου, λέει, κοίταζε επίμονα την άδεια καρέκλα που τόσες μέρες είχε συνηθίσει να βλέπει τον γελαστό παππού να κάθεται στην κουζίνα και να καθαρίζει μανταρίνια, ο γιός μου που καλά καλά δέν μπορεί να σταθεί όρθιος είπε:  "ππού......ππού", και έδειξε με το μικρό το δακτυλάκι την καρέκλα.

Ρίζες.