Διασποροπούλλα

Η γαλοπούλλα είναι ένα πτηνόν καημένον βέρον αμερικάνικον, γευστικότατον, λλίον παλαβόν. Δακάτω στη ΧΤΕρνίαν, την χώραν που εγέννησεν τη γαλοπούλλαν πρίν εκατομύρια χρόνια τον τζαιρόν που εξιλειφτήκαν οι δεινοσαύροι, τρώμεν τες πολλά, διαμελισμένες μές τα σάντουιτς, φουρνιστές, βραστές, οφτές, τηανιτές (τα τεράστια πόθκια τους εν τέλεια τηανιτά) τζιαι επίσης φαουσιάζουμεν τες ολόκληρες το thanksgiving τζιαι την πρωτοχρονιάν.  

Γιατί τες τρώμεν τόσο;

Όταν εφτάσαν οι πρώτοι ευρωπαίοι τζιαι επιάσαν εμπορικές σχέσεις με τους ινδιάνους, πρίν να ξινίσουν τα πράματα τζιαι να τους γενοκτονήσουν με τον ιόν της γρίππης τζιαι τα πιστόλια, επροσκαλέσαν τους οι φυλές της Μασαχουσέττης ακούεις να φάν παρέαν, τζιαι εταϊσαν τους βραστή γαλοπούλλα τζιαι ππόπκορν.  Άρεσεν τους νηστικούς τους ευρωπαίους η γεύση της, τζιαι αποφασίσαν να τες μεγαλώσουν στες αυλάες τους αντί μονον όρνιθες, γιατί το σάϊζ της γαλοπούλλας εν πιό βολικόν που των όρνιθων, επίσης τες όρνιθες πρέπει να τες φέρεις με το καράβιν που την ευρώπην ενώ η γαλοπούλλα εν ιθαγενής, τζιαι πιάννεται εύκολα.  Τραγικοειρωνικό:  Στο thanksgiving γιορτάζουμεν τούτον το πρώτον τραπέζιν ανταλλαγής αγάπης τζιαι ευχαριστίας.  Άτε εξήγα μου το.  Τέλοσπάντων τούτον έν άλλη υπόθεση.

Όταν έπλασεν ο θεός τες γαλοπούλλες έκαμεν τες να μέν μπορούν να πετήσουν ή να βουρήσουν με τρόπον που να τους ωφελεί αεροβικά, τζιαι που το πολλύ φαϊν εκαταλήξαν να εν σβουρτούδες με λεπτόν λαιμόν τζιαι μιτσιάν κκελλούαν.  Έχουμεν πολλές άγριες ακόμα, φυσικές, οι οποίες βουρούν κουπαδκιαστές μές τα δάση τζιαι τες γειτονιές στα προάστια φωνάζοντας ῾γλου γλου γλου᾽, όπου γυρεύκουν να τσιμπουρίσουν ποσκούπιδα τζιαι αντινάσσουν τους λαιμούς αππωμένα, ντυμένες τα γκριζόμαυρα τους φτερούθκια, χωρίς άλλο σκοπόν στη ζωή.  Ούλλα τα άλλα πουλιά εχτιμούμεν τα, τες γαλοπούλλες όι.  Καμιά φοράν βάλλουν του βούρου τα κοπελλούθκια τζιαι ακκάννουν τες ζάμπες τους.

Τες άγριες δέν τες τρώμεν.  Εν μόνον για διακόσμισην που τες έχουμεν.

Τρώμεν τες άλλες, τες άσπρες που γεννιούνται μές τες φάρμες σπιλακωμένες η μιά πάς την άλλην, χωρίς ήλιον ή γρασίδιν, κλειδωμένες μές τα ττελοκουφκιά μές τα σκατά τους ούλλη μέρα σέ έναν περιβάλλον που θυμίζει το Άουσβιτς, ρουφούν φάρμακα για να πασιήνουν, αντιβίωσην για να μέν αρρωστούν, τζιαι κλικκώννουν σάν τους φυλακισμένους  .  Τούτες έννεν καλές.  Το κρέας τους βρωμεί κλεισούραν τζιαι λέρες.  Δυστυχώς, εν φτηνές, τζιαι εν γεμάτη η αγορά. 

Οι άλλες, οι ακριβές, μεγαλώνουν έξω, μες τον γουμάν τζιαι την αυλήν, αλλά κοστίζουν πολλά.  Αξίζει τα.  Η γεύση τους θυμίζει λλίγον σιήναν τζιαι κοτόπουλλον μαζίν με χοιρινόν, με λλίγην άγλαν τζιαι τσίκναν άγριου ζώου, η οποία δέν είναι δυσάρεστη αλλά μηνίσκει μές το στόμαν σου πολλήν ώραν, ειδικά αν την συνδιάσεις με πατατούδες τζιαι cranberry sauce.

Φέτος εβάρτηκα να τελειοποιήσω την συνταγήν μαγειρέματος της γαλοπούλλας.  Επήα στο βιολογικόν organic market, τζιαι έπιασα μιάν φρεσκοσφαμένην -όπως μου είπεν ο κασάπης-  την οποίαν είχαν στα όπα όπα, με τα μασάζζ της, την μπύραν καθημερινά, τες κουννούδες της, τζιαι όταν ήρτεν η ωρα να την σφάξουν δέν την εβουρήσαν μές τη φάρμαν για να μέν την αχχώσουν τζιαι να σκλερήνει.  Είπεν μου ο κασάπης επίσης ότι την εσκοτώσαν με humane τρόπον (με το ρεύμαν) τζιαι ότι εξιφτερίσαν την στο σιέριν αντί με τη μηχανή.  Ούλλα τούτα για να δικαιολογήσουν την εξωφρενικήν τιμήν των $100 για μιάν γαλοπουλλούδαν 6 κιλά.  Άτε όμως που η γεύση εν πολλά ωραία;;;  Τί να κάμω, εγόρασα την, να κάμω σιόου της μάνας μου ότι η γαλοπούλλες δακάτω εν καλλίττερες.  Στην Κύπρον, μαγειρεύκουν τες για ώρες μές τον φούρνον τζιαι γίνουνται πόξιλες, έν τρώουντε, εγώ έχω καλλίττερην μέθοδον όμως.

Το μυστικόν της μαλακής γαλοπούλλας είναι η αλάρμη.

Ακούτε τη συνταγήν μου, η οποία αρχίζει απο τη βάφτισην της γαλοπούλλας μές την αλάρμην για 12 ώρες.  

Διαλύουμεν μισόν κιλόν άλας σε 3 λίτρα βραστό νερόν, βάλλουμεν μέσα έναν ποτήρι ζάχαρην επίσης, πολλύν λαζμαρίν, πιπέριν μαύρον, μουσταρδόσπορους, ρίγανην, πάπρικαν, τζιαι κάμποσον θυμάριν.  Όταν κρυάνει το νερόν, γύρνουμεν το σε τεράστιον ziplock bag, ή τσένταν του καλάθου μεγάλην, να φορεί τη γαλοπούλλαν.  Σχίζουμεν λίγον την πετσιάν της (όχι το κρέας της!!!!)  τζιαι βάλλουμεν την στην αλάρμην, χύνουμεν πουπάνω αρκετον νερόν ίσια να την καλύψει, τζιαι ευλογούμεν .  Αφήννουμεν την μές την αλάρμην για 12 ώρες (στο ψυγείον φυσικά, ή έξω στη βεράνταν άν ζείς στη ΧΤΕρνίαν που εν κρυάδα τη νυχταν)

Την άλλη μέρα, φκάλλεις την που την αλάρμην, κάμνεις της βουτυρομαζάζ στα στήθη της,  μπήεις σκόρτους κάτω που το δέρμαν της, δίννεις την πισθάγκωνα όπως κάμνουν οι σχοινοφετιχιστές, τζιαι βάλλεις την σε σινίν με τα πόθκια στον αέραν.  Ψήννεις στους 160 βαθμούς κελσίου.  Πόσην ώραν;  Μισήν ώραν το κιλόν, περίπου.  Όταν φτάσει η θερμοκρασία στο εσωτερικον του ποθκιού της στους 75 κελσίου, τζιαι του στήθους στους 70, έν έτοιμη, λλίγο σώζουμη όχι όμως ωμή, βγάζουμεν την που το φούρνον, αφήννουμεν τη να ξεκουραστεί, τζιαι τρώμεν την με τα side dishes της αρεσκείας μας.