Στον ποταμό, επιτέλους
Αναμνήσεις καλοκαιρινές. Τότε που ήταν εύκολος ο περίπατος στον ποταμό.
Πόσες σκέψεις μου ακούσαν τα σκαλιά;;;
Ένιωσα στο είναι μου σήμερα οτι είμαι έτοιμος να πάω για περπάτημα μετά που σχεδόν ένα μήνα αποχής. Φυσικά, σήμερα που ένιωσα την ανάγκη-ικανότητα να χρησιμοποιήσω το σώμαν μου ώς μέσον ευχαρίστησης, περπατήματος τζιαι ώς αισθητήριον όργανον της ψυσιής, κάμνει πάρα μα πολλήν κρυάδαν. Ήταν -11 το πρωί, αλλά με το wind chill factor ένιωθες σαν να ήταν -22 είπαν μας. Άρα το περπάτημαν σε έτσι θερμοκρασίαν θέλει μεράκκιν, τεχνικήν, τζιαι δύναμη. Σκέφτηκα: Να πάω στο δάσος; Όχι, δέν είμαι βλάκας. Αν με πιάσει η ράσιη μου στη μέσην του δάσους τζιαι δέν μπορώ να κινηθώ εννα μείνω τζιαμέ ώς την άνοιξη, να τρώω πευκοβελόνες τζιαι λαγούς ωμούς ώς που να με πιάσει η υποθερμία. Θα με έβρουν παγωμένον μες σε καμιάν λαξιάν με το χαμόγελον το ειρωνικό ζωγραφισμένο στο μπλέ μου πρόσωπο.
Αποφάσισα να πάω στον ποταμόν, που εν ασφαλισμένα.
Εφόρησα την ειδικήν μου λεπτή αλλά σοβαρή φανελλούδαν, την επένδυση κάτω που το παντελόνι, τις μπότες με τα αντιπαγικά σπηρούνια, τζιαι τέλος την ολοπρόσωπη μάσκα σάν τον δολοφόνον τζιαι τα πιό βαρετά μου γάντια. Επειδή τη φανελλούδαν την ειδική εχρυσοπλήρωσα την γιατί είπαν μου ότι δέν την νικά ούτε ο βόρειος πόλος, έν εφόρησα σακκάκιν πουπάνω, για να δώ αν μου είπαν αλήθκειαν. Επήα στον ποταμόν ελαφροντυμένος έτσι, αλλά πράγματι δέν εκατάλαβα τίποτε. Εκάβλιασα μάλιστα την κρυάδαν γιατί ήμουν άνετος σαν να ήταν καλοτζιαίριν, χωρίς βαρετά ρούχα να μου εμποδίζουν την ελευθερίαν μου.
Τα ίδια σημεία, τώρα το χειμώνα.
Τρείς δρόμοι. Ένας ασφαλισμένος χιονισμένος, ένας υγρός, ένας στη μέση παγωμένος.
Αγαπημένο σημείο καλοκαιρινό, εδώ κάθομαι για διαλογισμό. Κατέβηκα ώς το νερό, κάτι τραβά να πατήσεις στον πάγο. Μήν πατήσεις στον πάγο.
Τα πουλιά κλωθογυρίζουν πεινασμένα.
Σχόλια
Η αλήθεια να λέγεται επονούσα κι εγώ τη μέση μου λόγω καθισιού εν όψει διαβάσματος, αλλά που τον καιρό που εξεκίνησα γυμναστήριο να κτυπήσω ξύλο εν καταλάβω Θεό.
Απίστευτες οι φωτογραφίες, ειδικά η τελευταία με τα πουλιά άρεσε μου πάρα πολλά, κοίτα αντίθεση που κάμνει το πουλί τέλια αριστερά με το νερό!
Κάθε φορά που σε θκιαβάζω, νιώθω ότι έπιασα γράμμα που ένα καλό μου συγγενήν που βρίσκεται στην ξενιθκιάν τζιαι λαλεί μας για την ζωην του.
Χαίρουμαι σε πολλά - γεμώνει η ψυχή μου αμαν σε θκιαβάζω.
Καλήν σου ανάρρωση - κάμε υπομονή τζιαι κάποια πράματα θέλουν τον χρόνον τους.
μα ήντα φανελλούδα εν τούτη ρε ντάιασπορ! ακούεται μέλι!
καλήν ανάρρωση :)
Ευχαριστώ. Τζι εμέναν άρκεψεν που το διάβασμα (το πολύχρονο) τζιαι το γράψιμον το επίμονο της μουσικής. Δυστυχώς στη δουλειά μου οδηγώ-κάθουμαι ούλλη μέρα. Έ, είμαι τζιαι 36 χρονών γάδαρος, δέν γιανίσκει μόνη της πλέον.
Μαρινε
Να σαι καλά, εζέστανες μου τη καρκιάν μου τωρά.
sike
η φανελλούδα εν άψογη, φορούν την πουκάτω που τα ρούχα οι ορειβάτες ή εμείς ώς εξωτερική στην πεδιάδα. Έσιει υλικόν polartec πουμέσα για απομόνωση, τζιαι windstopper που έξω για αντιανεμικόν. Εν εφαρμοστή, τζιαι στα μανίτζια έσιει τρύπες να βάλεις το μεαλιώναν σου για να τα κρατάς. Ούτε στους -18 δέν νιώθεις τίποτε.
Πολλά ωραίες οι φωτογραφίες σου. Τζιαι η αλλαγή των εποχών πάνω στα ίδια σημεία. Τι ωραία τα shιονισμένα σκαλιά, πράγματι θέλεις να πατήσεις πάνω τζιαι ας πάεις shιονωτός... Τζιαι τα πουλιά, έτσι ταξιδιάρικα τζιαι φευγάτα πάντα...
Keep walking :)
ruth_less άρχισα να ξυπνώ νομίζω. Εν ωραίο συναίσθημα. Αρκέψαν οι ιδέες να ξαναγεννιούνται στο μυαλό. Ο περίπατος ήταν μια καλή αρχή.