Ο πωλητής.

Παλιά ήμουν  ντροπαλόν κοπελλούδι, δέν εμίλουν πολλά.  Ευτυχώς έγινα δάσκαλος πιάνου τζιαι εγνώρισα πολλύν κόσμο σε προσωπικόν επίπεδο επειδή πάω εγώ στα σπίθκια τους τζιαι νεκατώννουμαι μές τα πόθκια τους κάθε εφτομάδαν.  Έμαθα τη ψυχολογίαν εκατοντάδων ατόμων, έμαθα να τους πείθω, να τους καλάρω τζιαι να τους βοηθώ να γινούν καλοί μουσικοί, ή να μέν παρετήσουν, ή να πιντώσουν τζι άλλην ώραν μαθήματος (κατching τα δολλάρια) ή να μου φέρουν τζιαι το άλλον τους το κοπελλούδιν να το διδάξω.  Έμαθα να τους "πουλώ" το προϊόν μου χωρίς να τους πιέζω ή να λαλώ πολλά.  

Σήμμερα έφτασα στο άκρον άωτον της τέχνης του πιανοπωλητή.  Έσιει μιαν οικογένειαν στην Πλουσιούπολην, ξέρω τους κανένα χρόνον τζιαι κάμνω του γιού τους του 17χρονου μουσικήν.  Το κοπελλούδιν εν γάρος, πίννει ψιλές ούλλη μέρα, δέ μμιλά τίποτε, δέ θκιαβάζει στο σχολείον, δέν ακούει κανενού, δέ λούνεται ποττέ του, δέ θωρεί κανένα μές τα μμάθκια τζιαι τρώει ριάλλια καπάλιν πάς τα βιτεοκέημς, το snowboarding, τζιαι τη μαριχουάναν.  Γάαααααρος λέπρης δηλαδή.  Του μόνου που ακούει εν εμένα, για κάποιο λόγο.  Ήβρα το κουμπίν του τζιαι σέβεται με, δκιαβάζει πιάνον, θωρεί με κατάμματα.  Δείχνω του να παίζει Coldplay που του αρέσκουν, τζιαι άλλους.  Λαλώ του ανέκδοτα, ρωτώ τον τί νομίζει για την τάδε μουσική.  Μιλώ του χωρίς να τον υποτιμώ, τζιαι προσπαθώ να έβρω το "αθρωπούιν που εν κρυμμένον μέσα του", γι αυτόν με σέβεται.   Κανενού άλλου δέν ακούει.

Οι γονιοί του έχουν με στα όπα όπα σάν να είμαι μάγος.  Ούτε ο ψυχολόγος του δέν έσιει έτσι επικοινωνίαν με τον εσωτερικόν του κόσμον.  Ρωτούν με συνέχεια να τους πώ τί σκέφτεται ο γιός τους, πώς να του πούν για το τάδε, κλπ κλπ.   Εν πολλή δουλειά, τζιαι θέλω ιδιαίτερην προσπάθεια να τα φκάλλω πέρα με τον αχαμάκκην.

Αποφάσισα ότι πρέπει να με πιερώννουν παραπάνω, αξίζει μου.

Σήμμερα έπεισα τους, το λοιπόν, ότι ο Ντύλαν ο Γιός τους ο Γάρος χρειάζεται 1 1/2 ώραν μάθημαν μαζίν μου κάθε εφτομάδαν, για $140 δολλάρια το μάθημαν.  Μετά έπεισα τον τζιύρην ότι θέλει τζιαι τζιήνος μιάν ώραν μάθημαν, δκυό φορές το μήναν γιατί εν αχχωτική η δουλειά του στο χρηματιστήριο, έκλεισεν η κουβέντα. Μετά ερωτούσαν με τζιαι εβοήθησα τους να καταλάβουν χωρίς να πώ τίποτε εγώ ότι ο δάσκαλος του πιάνου της μιτσιάς της κόρης τους εν πολλά πιεστικός, δέν την καταλαβαίνει, τζιαι δέν μπορεί να της αναπτύξει το ταλέντον σωστά.  Άρα σε μιάν ημέραν, έπεισα τους να μου διούν έναν καρατέλλον δολλάρια.  

Νιώθω άσχημα λλίγο.  Αλλά εν για το καλόν τους.  Τζιαι για το καλόν μου, των μωρών μου τζιαι της οικογένειας μου.  Εγίνηκα πωλητής.