Σωματική ανακαίνιση

Σήμερα ορκίζεται ο φίλτατος Οπάμας.  Αλλάζει η κυβέρνηση που τον ετοιμοπόλεμον Μπούsh τον Αρχιτράουλλον.  Εβκάλαμεν επιτέλους πρόεδρον που ράτσαν μειονότητας καλόψυχον, ανοιχτόμυαλον, κοσμικά λαμπαδηφόρο, ειρηνοποιό (ελπίζουμε),  τον αξιαγάπητο Παραΐκκαν τον Γελαστόν. 

Αρπάσσω την ευκαιρία για να ορκίσω μέσα μου τζιαι γώ νέον πρόεδρο.  Πρόεδρον του εσωεξωτερικού μου κόσμου.  Γιατί;;;;     Το λοιπόν:  Τούτος ο πρόεδρος που έχω τζιαι διοικά με χρόνια εν πραξικοπηματίας διχτάτορας φωνακλάς μαζί με μυαλό φωτισμένου ηγέτη αλλά τζιαι ηθοποιού άγριου μαζί    -δηλαδή εν συνδιασμός Στάλιν με Σβάτσενεκερ τζιαι Μακαρίου  (έσιει χαρακτήρα με στοιχεία δηλαδή benevolent self-righteous, ψυχοπαθητικά, ψευδοναζιστικά τζιαι σιβηρογενοκτονικά).

Εξηγώ πιό καλά:

Για πολλά χρόνια (ήμουν παιδάκι ταλαντούχο στο πιάνο, που έπαιζεν μόνον του στην αυλήν τζιαι έτρωεν παγωτόν τα διαλείμματα τα σχολικά παρακολουθώντας τους παίζοντας μάππαν συμμαθητές με απάθεια ενώ εσκέφτουμουν πολύπλοκες σκέψεις για την αθρωπότητα)  για χρόνια λοιπόν επίστευκα ακράδαντα άν και λανθασμένα οτι είμαι ένας νούς καρφωμένος άβολα πάνω σέ ένα ξένο κομμάτι κρέας (με το οποίο είχα πάντα σχέση πάθους-μίσους).  Όι οτι είμαι άσσσhιμος ή δέν έχω αυτοπεποίθησην.  Μιά χαρά είμαι, ξέρω τα καλά μου, αρέσκει μου η φάτσα μου, είμαι εύρωστος, έν έχω ούτε ρυτίδες ούτε γκρίζα μαλλιά, τζιαι για 36χρονος κυπραίος είμαι καλοστεκούμενος.  Ακόμα φλερτάρουν με οι γενέτζιες, ξέρω το ύψος των μετοχών μου καλά.  (*αναγκαία εξήγηση ικανοποίησης τζιαι απόδειξης τυπικού αντρικού εγωισμού).  Όι.  Έννεν ότι έχω body dysmorphia τζιαι πιστεύκω ότι είμαι χάλια.  Θωρκούμαι μιά χαρά.  Είναι πρόβλημαν σαρκικής μή-συνειδητοποίησης που έχω.  Συνεχώς έχω μανίαν να βυθίζουμαι στη σούππαν του μυαλού τζιαι να σκέφτουμαι, έχω μανία να προχωρώ τη σκέψην τζιαι τις γνώσεις 24ωρην.  Τούτον εν καλό.  Δυστυχώς, το process τούτον τζιυλά σε βάρος του κορμιού, το οποίο αγνοώ εντελώς τζιαι φτύννω το.  Δέν με κόφτει άν περνά καλά, αν βασανιέται κλπ.  Δέν του ακούω τζιαι μάλιστα θεωρώ το εχθρόν.  Όταν κουράζουμαι νευριάζω, σφίγγουμαι τζιάλλον.  Δέ θέλω να τζοιμούμαι παραπάνω που 5 ώρες αλλά το κορμίν αρνιέται να το κάμει πάνω που 2 μήνες συνέχεια. Νευριάζω.  Κάθουμαι στο μουσικογραφείον για ώρες, πονώ τη ράσιην μου, τη κκελλέν μου, τα μμάθκια μου, το σβέρκον μου.  Πάω στο δάσος τζιαι παρακάμνω το πέραν των δυνάμεων του, με αναβάσεις σε βράχους τζιαι ανήφορα βουρητός σαν τον άππαρον.   Συνέχειαν εμποδίζει με το κορμίν, δέν κάμνει όσα θέλω.  Διδάσκω όπως τον πελλόν γίνεται τούμπανον η τζιεφαλή που το δώσε-δώσε, εξήγα, νιώσε.  Νευριάζω που κουράζουμαι.  Έμεινεν μου κατάλοιπον που τα 8 χρόνια σπουδών η κούραση τζιαι το νεύρον της σκέψης σε βάρος του σώματος.  Τζιαι άλλα:  Παλιά έπιννα ανάμιση πακέττον American Spirits τα οποία εν βαρετά σαν τα κκάμελ τα άφιλτρα, ευτυχώς έκοψα τα έσιει τέσσερα χρόνια.  Ναι, η ζημιά έγινεν όμως. Παλιά έπιννα τζιαι ποτά συχνά-πυκνά.  Εκρούσαν τα στομάσια μου τζιαι έκοψα τα. 

Το κορμίν εκουράστηκεν τζιαι δέ θέλει άλλον να το θυσιάζω έτσι στο βωμόν της σκέψης.

Είπεν μου έναν πουλλάκι να αλλάξω τον Πρόεδρον που επέβαλεν τούντον μισητόν τρόπο σκέψης.  Έκατσεν το πουλλάκι σήμερα το πρωί πάνω στην τεράστια μπάλα ασκήσεως που εγόρασα για να κάμνω κοιλιακούς, ραχιαίους, πιλάτες, καμασούτρα τζιαι άλλα αυτογνωσικά όμορφα πράματα.  Λαλεί το πουλλάκιν "Διάσπορε, ήρτεν η ώρα της εναρμόνισης, φκάλε άλλον πρόεδρον"

Ο νούς ζεί μές τον ναόν του σώματος.  

Ούλλα τα συστήματα πρέπει να συγκατοικούν αρμονικά, χωρίς να μαλλώννουν. 

Η σοφία τούτη πρέπει να κατανοηθεί τζιαι που το μυαλόν τζιαι που το σώμαν.

Το σώμαν να το σεβούμαστεν όσον τζιαι το νούν.

Πρόεδρε Παραΐκκα Οπάμα εσωεξωτερικέ, έφτασες.  Τους επόμενους μήνες έρχεται η ολική αλλαγή ένα βήμα κάθε μέρα.   Ασκήσεις, stretches, βαράκια κάθε πρωί.  Θα ξεκουράζουμαι καλύτερα, κάθε μισή ώρα θα σηκώννουμαι που το μάθημα για μίνι-άσκηση.  Θα με σέβουμαι. Θα γίνω θηρίο ανήμερο.  Θέλω να βουρώ στο δάσος σάν το κκομάντο για ώρες χωρίς παρατράγουδα.  Να φκέννω βράχους.  Βουνά.  Να μέν σφίγγουμαι.  Θέλω να μέν πονώ τη ράσιη μου ποττέ.  Θέλω να ξαναέχω κοιλιακούς μύς.  Δέ θέλω άλλο να μισώ την υλική μου ύπαρξη.  Θέλω να νιώσω στο σώμαν μου το ίδιο συναίσθημα που νιώθω άμαν αυτοερωτίζουμαι με το νούν μου τζιαι κατανοώ πόσον έξυπνος είναι.  Δηλαδή, θέλω (επιτέλους) να Ζήσω.