Το μμάτι.

Ασφυξία.  Ναυτία.  Ωιμέ.

Σήμερα που είχα το καλόν το μάτι ανοιχτό (το άλλον το μάτι, το κρυφόν που θωρεί τα αόρατα τζιαι τα άϋλα, που εν όπως το περισκόπιο πάνω που την τζιεφαλή)  επρόσεξα οτι οι αθρώποι ούλλοι έχουν μιά σκιά γκρίζα μπροστά τους που τους θολώννει τη Χαράν της Ζωής, η οποία σκιά ξεκινά ώς κύλινδρος που φκέννει που τον κώλον τους, συνεχίζει ώς σκούλουκος τυλιχτός γυρόν τους, τζιαι η οποία φαίνεται  μόνον άμαν αννοίξεις καλά το μμάτι το σοφό.  Άμαν της κοντέψεις της σκιάς θα προσέξεις οτι εν φορτωμένη βαλίτσες δερμάτινες γεμάτες γκρίζα προβλήματα στοιβασμένα που βουζουνίζουν κλειδωμένα μές τες βαλίτσες σάν τα ιπτάμενα λυμπουρούθκια.  Κόμπλεξ, αδυναμίες, απωθημένα, τέντωμα, πίκρα, απογοήτευση, ατέλειωτες δουλειές, επιθυμίες.   Θωρώ τα ούλλα τα ζιζάνια που τους βασανιούν.  (Οικονομικά, αγαμίες, ξύλο συζυγικό, διαστροφές, άγχη για το μέλλον τζιαι το παρόν, βαρυφορτωμένα προγράμματα, χαμός εαυτού, αναμνήσεις κολλεγίου ελευθερίας ψεύτικης, μοίρα, ανεκπλήρωτα όνειρα, μικρότητες).  Αντί να έχουν χαράν, έχουν σφιχτά τα σιείλη, τζιαι δέ σε κοιτάζουν κατάμματα ποττέ.  Τί περίεργα γκρίζα νευρωτικά όντα οι αθρώποι!!!    Κάτι τους αποσπά την προσοχή συνέχεια, κανένας δέν βλέπει πραγματικά ή αναγνωρίζει οτι υπάρχει άλλος δίπλα τους.  Μιλούν, λαλούν τα τυπικά, τζιείνα που αρμόζουν του ρόλου τους φιλτραρισμένα δέκα φορές τζιαι θολωμένα, καπνιστά.  Στη λησμονιά.  Εν ζωντανοί αλλά δέν ζιούν σε τούντη διάσταση.  Ζιούν πίσω που τη σκιά, μές τον κόσμον του Λαλαλαλαλαλαλά.  Έρκεται μου να αρκέψω τους πάτσους δεξιά αριστερά.

Ορισμός της μοναξιάς:  Εκατάφερες προσωπικά να ζιείς εχτός της σκιάς τούτης όποτε θελεις. Αμέσως προσέχεις οτι τούτος ο τρόπος ύπαρξης δέν είναι συμβατός με τον κόσμον τον Έξω.   Καταλάβεις το, παρατηράς τη ζωή γυρώ σου σάν να είσαι μέσα σε άλλη διάσταση ο ίδιος, σε αργή κίνηση.   Twilight Zone.  Θα προτιμούσες την ουτοπία της κοινής πνευματικότητας τζιαι της αλληλοένωσης των αισθημάτων μεταξύ μας.  Επειδή δέ γίνεται, γυρίζει σου.

Ορισμός της αυτοερωτικής σοφίας:  Παρακολουθάς τον εαυτό σου που κολυμπά δυσανασχετημένος ανάμεσα στους υπό-σκιά, τζιαι λαλείς του -κρατώντας τον που τους ώμους- "Έμπειράζει καλέ μου, όλα καλά, όλα καλά, είσαι εντάξει".