Κι άλλο χιόνι. Κανείιιιιι!
Σήμερα δέν εμπόρεσα να οδηγήσω να πάω δουλειά, εσιόνιζεν τζιαι δέν είχα όρεξη να οδηγώ για ώρες γλυστρώντας σάν το έλκηθρο πάς τον αυτοκινητόδρομο με 10χλμ την ώρα ταχύτητα, δέν θέλω να σκοτωθώ τζι ας όψουνται τα δολλάρια. Η διασπορογειτονιά καλύφτηκε πάλε κάτω που καμπόσο χιόνι, πουπουλένιο αφράτο τζιαι σχεδόν ολόασπρο. Εν όμορφα. Έφκαλα την μέρα μές το σπίτι με τα μωρά. Απόλαυσα την παρέαν τους. Πάει ακόμα μιά κλασσική καταιγίδα. Ευτυχώς ήρτεν ο κυρ Μάϊκ ο Γλήορος ο χιονοαποψιλωτής με την τεράστια υπερενέργεια που του διούν οι κρυσταλλοαμφεταμίνες που καπνίζει κάθε 1-2 ώρες, δέν εκαταλάβαινεν που κρυάδαν ή κούραση, εσκούπισεν την παγωμένη μύξα που το μουστάτζιν, άρπαξεν το τεράστιο φτυάρι (απαγόρεψα του να πιάννει τη φυσομηχανούδα άμα εν τόοοοσο χάλια), τζιαι επέταξεν το σιόνιν ούλλον έξω που την αυλή μου σε είκοσι λεπτά (εμένα θα μου έπαιρνεν -αν ήταν καλά η πλάτη μου- 2 ώρες). Επλέρωσα τον, εχαμογέλασεν μου με το ξιδόντικο στόμα, έφυεν. Πάει να τα πιεί, να τα καπνίσει. Επήα περίπατο, ήθελα να δώ τί κάμνουν οι συνταξιούχοι φίλοι μου της γειτονιάς γιατί σίουρα εδυσκόλεψεν τους η καταιγίδα. Το σιόνιν επάγωσε αμέσως. Έβαλα τα αντιπαγικά δόντια στα παπούτσια. Εγλυστρούσαν οι πόρνες της γειτονιάς, εγλυστρούσαν οι γέροι, ακόμα τζιαι οι 'βαρετοί' οι τύποι με τα πλαθκειά τα παντελόνια τζιαι τα oversized coats που συνήθως τζιυλούν σάν τους χορευτές/πάτρωνους σε αργήν κίνησην, ακόμα τζιαι τζείνοι εγλυστρούσαν. Ααα, τί ωραίος εξισωτής το σιόνιν. Το σιόνιν κάμνει μας ότι θέλει. Ήρτα πίσω, ήπια νέσκαφε με γάλα βλάχας παραδοσιακό, τζιαι έπιασα το γιόν μου όππα να του δείξω τη γειτονιά του που το παράθυρον μου. Εμένα δέ θα είναι ποτέ της δική μου. Εγώ είμαι πρόσφυγας. Του γιού μου όμως, εν δική του. Για δέκα λεπτά εθωρούσαμεν αμίλητοι τον γείτοναν τον βιετναμέζον να φτυαρίζει βρεμένος μανιακά, ντυμένος -όπως πάντα- ακατάλληλα. Βροχή μετά. Απαίσια χειμερινή βροχή. Εξήγησα του γιού μου: "Κοίτα πού σε εγέννησεν ο γάρος ο παπάς σου, μές τα σιόνια, τους πρεζάκηδες, τες πόρνες, τους εγκληματίες τζιαι τους άνεργους, τζιαι ποννα πάεις σχολείον θα σε δέρνουν τα κοπελλούθκια τους τα σκληροτράχηλα" "Εννα βασανιστείς λλίον, εν καλά, δέ θα τα έσιεις ούλλα τζιαι θα φκείς άδρωπος καλός, τυχερέ". "Αν σε έπαιρνα να ζήσεις Κύπρον ήταν να τα έσιεις ούλλα τζιαι να μου φκείς μάλλλον αμπάλατος".
Εξήγησα του μετά τη φιλοσοφίαν της 'ηθελημένης δυσκολίας'.
Λαλεί μου "Γκα γκα, μπαπαπαπα".
Εκατάλαβεν το νόημα.
(son, you'll either thank me, or hate me one day)
Σχόλια
Δικιο έχεις, ειναι δικη του η γειτονια και μεσα στα "δικα" μας αναπτυσσουμε το αναλογο "ανοσοποιητικο" συστημα...
μη κοιτας καποιους σαν και την αφεντια μας που οπου και να μας βαλεις μονο αλλεργια αναπτυσσουμε :-))
Κι αν ακούνε τον μπαμπά τους να μιλάει για τη θάλασσα, Διάσπορε, μάλλον θα αγαπήσουν και την Κύπρο όσο και τη γενέτειρα τους, ίσως και περισσότερο, αφού θα μοιάζει παραμυθένια από μακρυά.
Καλή σου μέρα...
Το συμπέρασμα: συνέχισε να διοχετεύεις στα διασπορούθκια σου ούλλη την αγάπη τζιαι αλήθκεια που εshις στη ψυχή σου τζιαι θα φκουν δυνατά τζιαι σωστά μωρά, έτοιμα να αντιμετωπίσουν ότι φέρει η ζωή στο δρόμο τους.
Τζιαι που την απάντηση του γυιού σου, διακρίνω μια ομοψυχία με τον παπά του :)
Με την ιρακινή μουσική τι γίνεται; Έχει μέρες να μας δείξεις πως τα πας
Όταν μεγαλώσει και θα πηγαίνετε στη Κύπρο θα θυμηθεί τη σκηνή αυτή(λέμε τώρα για να μη του θυμώσεις)και θα σου πει Φάδερ τι αμπάλατοι καγκαροκυπραίοι εν τούτοι ούλλοι?
Δεν τα λέω εγώ αυτά ,το μωρό τα λέει(μην τα βάλουν οι κάγκουροι μαζί μου), χα χα χα .
Εν ευαίσθητος, θωρώ το ήδη, σάν τον παπάν του τζιαι τούτος (εκακοπέρασα στο δημοτικό, το πιάνον έν ηταν της μόδας, εμίσουν τη μάππαν τζιαι τους τατσίζηες, τζιαι ένιωθα έντονα 'outside' -ευτυχώς). Θυμούμαι πολλές κακεντρέχειες συναγωνισμού. Προσπαθώ να μέ θίξω την κύπρον, αλλά το sameness του middle class, ο ψευτοεθνικισμός, η ανταγωνιστική ευμάρεια, ούλλα τούτα δυσκολεύκουν το γονιόν να μεγαλώσει κοπελλούθκια σωστά. Τζιαι καλός να είσαι εσύ, το 'σύστημα' πάει εναντίον σου. Τουλάχιστο στη ΧΤΕρνία έχουμεν εκλογή σε ποιάν περιοχή ζιούμε, τζιαι ποιούς αθρώπους έχουμεν γυρό μας. Πιστεύκω στη δυσκολία. Αν ήμουν κύπρο θα ήταν διαφορετικά τα πράματα, η οικογένεια μου εν σε καλήν οικονομική κατάσταση, (αν και ο πατερ-διάσπορος εν ένας απλός άθρωπος, κολοσσός, λεβέντης, έννεν αππωμένος) τζιαι ίσως θα ζούσα διαφορετικά. Επειδή δέ θέλω να ζήσω διαφορετικά, εθκιάλεξα να μεγαλώσω κοπελλούθκια μές τη πόλη τούτη, με τα προβλήματα τζιαι τις δυσκολίες της.
rose μου καλή μου, σ' αυτήν την πεποίθηση βασίζω την απόφαση μου. Είδα τους γέρους που μεγαλώσαν στο Great Depression του '30, εν λεβέντες. Όσοι φίλοι μου επεράσαν δυσκολίες εν λεβέντες. Όσους θωρώ που επεράσαν πολλά καλά, τίποτε δέν τους έλειψεν, δυσκολεύκουνται σε ορισμένα πράματα πάς το χαρακτήραν τους. (this is a euphemism). Εγώ ακόμα δέν έκαμα adapt στην κατάσταση -κάμνει με να σκέφτουμαι για το adaptability τούτον, πόσον σημαντικό είναι να σκέφτεσαι σαν να είσαι ιθαγενείς μές την κατάσταση σου.
λεμέσια τα μωράκια βοηθούν όσο τίποτε αλλο τα συμπεράσματα. Θα τους μιλώ με νοσταλγία, θα πλάθω παραμυθάκια για τη θάλασσα, τους βράχους, τον μαύρο άμμο της κυπριακής παραλίας, να την αγαπήσουν. Σε καλημερίζω.
ρουθλες σήμερα έμαθα πολλά στον ποταμό, θα γράψω πόψε. Εξεκίνησα που το 'τί σημαίνει ευκολία-δυσκολία, ευθύνη για μωρά, τί σημαίνει 'διώ τους το καλύτερο που μπορώ (τζιαι αννεν καλόν το λεγόμενο καλύτερο), σκέφτουμαι την αντιμετώπηση, τους χαμαιλέωντες, τη φύση που αλλάζει σύμφωνα με τις καιρικές συνθήκες του σύμπαντος, σκέφτουμαι τί σημαίνουν όλα αυτά, τζιαι γιατί ώς αθρώποι δυσκολευκούμαστεν να έχουμεν την ίδια σοφία.
Μαρίνο
Τούντες μέρες έν προλαβαίνω την ιρανική μουσική, έρχεται όμως. Η ζυγαριά βαρεί αλλού
(ή περίπατο + γυμναστική, ή μελέτη κλασσικής θεωρίας, ή να δουλεύκουμεν 6 μέρες, ή να προσέχουμεν τα δίδυμα) πάντα τελειώνει ο χρόνος, η μέρα εν μιτσιά, τζιαι η νύχτα ακόμα μιτσόττερη. Ευτυχώς που μου το υπενθύμησες το σεττάρ ομως, θα το πιάσω στα σιέρκα το σάββατο :-)
stalamatia λεβεντισσα, μιά μέρα θέλω να συζητήσω με το γιό μου και την κόρη μου την απόφαση να τους μεγαλώσω δαμέ, τζιαι τους λόγους. Ελπίζω να αγαπήσουν τη γειτονιά τους όσο αγάπησα την δική μου μικρός. Θυμούμαι την όμορφην, τα προβλήματα της ήταν πολλά τότε, αλλά για μέναν ήταν όμορφη. Για τους γονιούς μου, ήταν άσχημη, ήταν προσφυγιά ξεριζωμός, ποτέ δέν την αγαπήσαν. Τούτα θωρώ τζιαι σκέφτουμαι.
Και αν δεν του αρέσει, θα ακολουθήσει το παράδειγμα του παπά του τζαι θα φύει.
aporia:milas twn mwrwn sou kipriaka katholou?
σοφά τα λόγια σου.
ρίτσα
:-)
Αράχνη
Ο άθρωπος πρώτα χτίζει τη ζωή του σύμφωνα με τες δικές του τες ανάγκες τζιαι τα πιστεύω του, μετά έρκουνται τα μωρά σε κάποια φάση (εγώ έγινα 35 να τα κάμω) τζιαι αλλάζει ο τρόπος σκέψης. Εν η φύση του αθρώπου έτσι. Ανάλογα με την εποχή, τζιαι ο φυσικός εγωισμός vs αλτρουισμός.
Τα μωρά τα άλλα στο σχολείο προσωπικά προτιμώ να εν σκληρά παρά αππωμένα. Αν εν σκληρά, μαθαίνεις να επιβιώνεις. Αννεν αππωμένα μαθαίνεις να ζηλεύεις ή να νιώθεις άσχημα.