Φίλε Γιάννη Βραχοκαβαλλάρη.

Σήμερα αποφοίτησεν επιτέλους ο καλύτερος μου φίλος (εξαναείπα σας για τούτον), ο Γιάννης ο Συνθέτης (τζιαι Βραχοκαβαλλάρης νέττος μερακλής με τον οποίον πάμεν μαζί στα δάση, πελεκάνος ταλαντούχος, τζιαι μάστρος της πέτρας -έχτισεν μου ένα πάτιο πέρσυ το καλοκαίρι στην αυλή με σχεδόν χίλιες πέτρες για τες οποίες είχαμε φκάλει σχέδιο που ελάλεν ακριβώς πώς να τες τοποθετήσει, ενα πολύπλοκο αφηρημένο σχέδιο ψυχοπλακωτικό βασισμένο στο fibonacci number series, τζιαι εκατάφερεν τα ο ππεζεβέγκης να το κάμει -εμάσιετουν ένα μήνα, τόσον με αγαπά), ο οποίος επέρασεν τα κάστια του Ιώβ ώσπου να καταφέρει να πιάσει το μάστερ του.  Πόψε εστάθηκεν περήφανα μόνος του στη σκηνή με το κοστουμούδιν του το τριμμένο, 1.90 άδρωπος, εκάλεσεν τους μουσικούς που ετοιμαζούνταν να παίξουν τα κομμάθκια του μπροστά που τον κόσμον τζιαι το jury του να σιωπήσουν, εχαμογέλασεν με την άκραν των χειλιών του, επέρασεν τη φούχταν του που τα καστανά του μαλλιά, που το τετράγωνον του πηγούνι, εμιτσοκάμμισεν της γυναίκας του, τζιαι υποκλίθηκεν μας.   Έπιασεν το baton του, τζιαι άρκεψεν να τους διευθύνει.  Το κορμίν του εδόθηκεν στον αργό χορό της μουσικής, ο χρόνος επάγωσεν τζιαι εσταθήκαμεν ούλλοι μές την τρύπαν του πουθενά, να ακούμεν τον ήχο που εποτυλίετουν που τη σκηνή, με την προσοχή μας μυττερή, ακονισμένη, τζιαι ενωμένη με ούλλους τους άλλους μέσα που την εμπειρία.

Επήεν δύο ώρες το ρεσιτάλ.  Very impressive music.  Κουαρτέττο εγχόρδων, μουσική για πιάνο-φωνή, μικρή ορχήστρα.  Ούλλον πόνο.  Έγυρεν τα ο παρέας.  Πολλύν ταλέντο, η μουσική του εν ποτζιήνη που μου αρέσκει η αγχωτική τζιαι μαύρη καμένη, εμίλησεν μου στη ψυσιή.  Πρίν ένα μήνα επέθανεν η μάμμα του απότομα.  Πρί δύο ο παππούς του ο αγαπημένος που έσιει άλσχαϊμερς έππεσεν, έσπασεν το πόδιν του τζιαι μετά επέθανεν, τζιαι το τελευταίον -πρίν δύο εφτομάδες κάποιοι γάροι εκλέψαν του το αυτοκίνητον του τζιαι έμεινεν παρπατητός.  Χρόνια ολόκληρα επήεννεν στα χτίσματα γιατί είσιεν αφήσει το bachelor του μισοδότζιην γιατί ελείψαν του τα λεφτά, τζιαι επίσης ετζιερράτωσεν τον η αρραβωνιαστικιά του η σοπράνο μέ εναν παρέαν μας.  Εκατάφερεν να το τελειώσει το bachelor με πέντε χρόνια καθυστέριση, τζιαι μετά επήεν να μαζεύκει σιταροπούλλες στην Οκλαχόμα που εζούσεν μια γιαγιά του, να έβρει τον εαυτόν του τζιαι να την σάζει.  Έχασα τα ίχνη του καμπόσον καιρό.  Μιάν ημέραν εχτύπησεν το τηλεφωνον τζιαι είπεν μου "ήρτα Διάσπορε, επεθύμισα σε", "ήρτα να κάμω το Μάστερ μου" -τζιαι σε πέντε δευτερόλεπτα αστειεύκαμεν σαν να μέν είσιεν περάσει καθόλου ο χρόνος.   Που τότε πίννουμεν τα συχνά, ψήννουμεν καπνιστά κρέατα (εν μερακλής τζιαι τούτος των καπνιστών) τρώμεν τζιαι κουβεντιάζουμεν τα "βαθκειά" της μουσικής τζιαι της ποίησης (αρέσκει μας τζιαι τους δκυό ο Mahler, ο Kurtag, ο Rilke, ο Blake)  Αγαπώ τον πολλά, εχτιμώ που έχουμεν έτσι σχέση.   Δέν είναι διαχυτικός τύπος (εν που τη μέση της Αμερικής, οι αθρώποι εν κάπως ντροπαλοί τζιαι συνάμενοι, τζιαι επίσης εν recovering christian -εμεγάλωσεν μές τους μανιακούς τζιαι τωρά προσπαθεί να το ξεπεράσει).   Δέ μιλά για τα αισθήματα του, δείχνει τα με τες πράξεις τζιαι μέσα που τη μουσική.

Εν τζιαι τούτος μαθητής του περιβόητου Δασκάλου μου, πάει τζιαι θωρεί τον συχνά πυκνά, κάμνει του κουτσοδούλεια μές το σπίτι.  Ξέρω τον 15 χρόνια το Γιαννή.

Πόψε αγκάλιασα τον σφιχτά τζιαι είπα του "Μπράβο καλέ μου φίλε.  Εκατάφερες τα Γιαννάκη είδες;".   "Είσαι καλός άθρωπος Γιαννάκη."  Αν εμπορούσεν να δακρύσει ήταν να εδάκρυζε.

Έσφιξεν μου ελαφρά τον ώμο.