The second law of thermodynamics.

Εφτάσαμε παρέα στο μακρυνόν ορίζοντα επιτέλους, καλέ μου μαθητή Βενιαμίν.   Εφτάσαμεν τζιαμέ που γεννιούνται τα χρώματα τζιαι πεθανίσκουν.  Τζιαμέ που έθελα να σε φέρω.  Εσύ θα διασχίσεις τη λεπτή γραμμή να πάεις στο άγνωστον το δικό σου, μα εγώ θα κάμω μεταβολή, θα πάω πίσω στην αφετηρία να έβρω άλλον που με χρειάζεται.  Τέσσερα χρόνια επεράσαν που το πρώτο μας μάθημα, τέσσερα χρόνια τζιαι εκατόν ογδόντα μαθήματα.  Θυμάσαι τότε που σχεδόν έν εμίλας, ούτε εθώρες κανένα στα μμάθκια;  Άτε Βενιαμίν.  Είσαι έτοιμος.  Έπαιξες την συμβολική Hammerklavier του Μπετόβεν σήμμερα, χωρίς να σου πώ δασκαλιτζιήν λέξην, ούτε τί να κάμεις σου έδειξα, πώς να εκφρασεις τη μουσική, ούτε τί να έσιει να διορθώσεις.  Ελείψαν μου τζιαι οι ιστορίες για τη ζωή του Μπετόβεν, τα ανέκδοτα, οι τεχνικές εξηγήσεις για τη φόρμα των κομμαθκιών, ούλλα όσα σου έχω περιγράψει τα απορρόφησες, δέ θέλεις να τα ξανακούσεις.  Δέν μου αρέσκει έτσι τζι αλλιώς να επαναλαμβάνω τα ίδια παραμύθκια σάν το γέρον που θυμάται τη ζωή του ξανά τζιαι ξανά. Έπαιξες, τζιαι εμίλησεν η ψυσιή σου όπως έπρεπεν.Είπες πολλά.   Παρολλίον να μου φύουν λυγμοί που τη συγκίνηση, εκράτησα τους ευτυχώς μέσα μου, αλλά άφηκα τζιαι έτρεξεν ένα δάκρυ μόνο του, σάν τη σταγόνα που ππέφτει που την άκριαν του παγοσταλακτίτη.  Είδες με αλλά δέν καταλαβαίνεις τί σημαίνει οταν τρέχουν μυστήρια νερά που το μάτι κάποιου. Έπαιζες με τόσον έντονο συναίσθημα φλογερό γεμάτο νιάτα.  Επετάσσεσουν πάνω κάτω.  Άγρια χαρά με σφιχτά χείλη, τα μάθκια αγέρωχα, τα δάκτυλα στρατοί μαχητές αθλητές μαραθωνοδρόμοι.   Ετέντωσεν ο άνεμος τα πλοκάμια του μές το σαλόνι, άνεμος αρχαίος που μας ενώννει τους μουσικούς σε μιά γραμμήν χιλιάδων χρονων.   Εσύ;  Πώς; Τόσο Συναίσθημαν;;  Εκατάφερες τα επιτέλους Βενιαμίν, έμαθες να γυρεύκεις μέσα σου τζιαι να βρίσκεις τον θησαυρό στον τόπο που ζιούν οι εσωτερικές αισθήσεις, τζιαι να τον ξιθαφκεις να τον φκάλλεις έξω μες τη μουσική  --τζιαι άς μεν ηξέρεις κοινωνικά την έννοια τους.  Άτε.  Έμαθα σου όσα έξερα, έμαθες τα καλά. Αν εμπορούσες να μου ελάλες "ευχαριστώ", ή τουλάχιστον να το έδειχνες, είμαι σίγουρος θα το έκαμνες.  Αλλά δέν ξέρεις τί σημαίνει "ευχαριστώ" ή "εκτίμηση".   Τέσσερα χρόνια λλία τα λόγια σου.  Μιλώ μόνον εγώ συνήθως.  Δέν δημιουργά η φαιά σου ουσία τες ηλεκτρικές κενώσεις που γεννούν κοινωνικά αισθήματα ή ανάγκες τζιαι  "πρέπει".  Μιλάς μόνον άμα θέλει το στόμα σου να εκφράσει όσα πολύπλοκα σκέφτεσαι. Αγαπάς μόνον εσένα, τυχερέ.   Σήμερα έν είπες τίποτε, έπαιξες τη σονάτα απο μνήμης, εσούστηκεν το σπίτι που τον κολοσσό Μπετόβεν που εξαναγεννήθηκεν μέσα που τη μουσική σου.  Στο τέλος του κομμαθκιού, εκατέβασες τα σιέρκα που το πιάνον σιγά σιγά, εξαναφόρησες την ανέκφραστη σου μάσκα στο πρόσωπο, τζιαι άρκεψες να θωρείς το κενό πάλε.  Ο όγκος της μουσικής εμίτσιανεν τζιαι έγινεν κουκκίδα πέρα στον ορίζοντα, τζιαι ο αντίλαλος της θύελλας εχάθηκε.

Στο πρώτον μας μάθημα τότε, θυμούμαι έκαμες μου χειραψία αφηρημένα, με φούχτα πλαδαρή, είπεν σου η μάνα σου το όνομα μου, έκατσες αμίλητος στο σκαμνίν του Στάϊνγουέη για να μου παίξεις, να δώ την τεχνική σου, τζιαι επετήσαν τα σιέρκα σου, μηχανικά, με τεράστιαν ταχύτηταν πάνω στα πλήχτρα.  Εσύ ακίνητος όμως, ανέκφραστος. Έπαιξες πέντε πρελούδια του Σιοπέν από μνήμης, σάν το ρομπότ, γιατί δέν είχες συναισθήματα εξωτερικά, ούτε ένιωθες οτι εν το κορμί σου που παίζει τη μουσική, όι ο νούς, τζιαι εκατάλαβα οτι η αρρώστια που έφερες μαζί σου στον κόσμον σε εβάσταν κλειδωμένον μές τη διάσταση την εσωτερική του μυαλού.   Έπιννα θυμούμαι το τσάϊ μου στο μικρό σαλόνι με το ψηλό ταβάνι, άκουα την υπέροχη μουσική που έπαιζες χωρίς κανένα ανθρώπινο στοιχείο, τζιαι ορκίστηκα μέσα μου να σε βοηθήσω, να σου μάθω την μαγεία της μουσικής, του αθρώπου που αφήννεται στον ίλιγγο του ήχου, να σε μάθω πώς να ξυπνήσεις τα συναισθήματα τζιαι να αφεθείς ελεύθερος.  Πολλή δουλειά Βενιαμίν.  Τέσσερα χρόνια δείχνω σου βήμα βήμα τί σημαίνει λύπη, νοσταλγία, χαρά, πόνος, πεθυμιά, χαμός, ελπίδα -ούλλα της μουσικής τα θαυμάσια βουβά αισθήματα.  Εμάθαμεν παρέα πώς να τα μεταδίδεις στο πιάνο, τζιαι πώς να κινείς το σώμαν για να πλάσεις την φοβερή ενέργεια που χρειάζεται ο ήχος για να γεννηθεί.  Πολλή η δουλειά που έκαμες Βενιαμίν.  

Σήμερα που σε είδα το απόγευμα να κάθεσαι κάτω που το κίτρινο φώς της λάμπας του πιάνου, εφάνηκες μου μεγάλος.  Δεκαεφτά χρονών κοντράππαρος. Άφηκες τζιαι γενούδιν φέτος, καημένο φτανότριχο καχεχτικό γιατί αδρώπεψες νομίζεις.  Σήμερα που έπαιξες τη Hammerklavier τη δύσκολη σονάτα τζιαι επήρες μας ταξίδι μακρυνό με σέναν καπετάνιον, εκατάλαβα οτι κοντεύκει το τέλος μας.  Η μάνα σου ποττέ δέν εχτίμησεν τί έκαμα για σένα, τζιαι πάντα θεωρεί οτι εν πολλά τα ριάλλια που μου διά.  Ένα ευχαριστώ έθελα που τζιήνη, να μου πεί "ξέρω τί έκαμες για το παιδί μου Δάσκαλε, εχτιμώ το", αλλά δέν με Θωρεί καθόλου, ούτε καταλάβει.  Τζιαι ξέρω οτι στο τέλος του χρόνου εννα σε σταματήσει που μαθητή μου γιατί δέ θεωρεί οτι έσιεις ανάγκη τα μαθήματα μας πλέον.   Σε λλίους μήνες δέ θα σε ξαναδώ, τζιαι την ιστορίαν του Δασκάλου που σε έμαθεν να νιώθεις δέ θα την ξέρει κανένας, τζιαι εσύ δέ θα ξέρεις να την πείς κανενού.

Αλλά καταλάβω οτι μέσα σου, μές τον Κήπον του Νού (μήνες που έσιει να τον συναφέρω τον Κήπο!! ) μέσα σου, το Αδρωπούιν το Σοφόν που εν κουλλουρωμένον μές τον Κήπον, θα με ευχαριστά καθε μέρα της ζωής σου όποτε παίζεις πιάνον.  Σήμερα ενόμισα οτι εχαμογέλασες αμυδρά (ίσως ήταν απλά ενας μυικός σπασμός)  οταν σου είπα μπράβο μετά που η τελευταία συγχορδία εχάθηκεν στο υπερπέραν τζιαι ήρτεν η σιωπή πίσω σαν το πέπλον μες στο σαλονάκι.