Το Χάδι της Πέτρας

Έσιει η θάλασσα του Ζυγιού κάτι πέτρες ευκολοδούλευτες, ανάμεσα στες μαύρες του βασάλτη τζιαι τες άλλες τες σκληρές που σπάζουν τα εργαλεία αν δοκιμάσεις να τες σκαλίσεις, κάτι πέτρες γυψοπλασμένες που τον πρωτόγονο τον άμμο της έκρηξης του ηφαίστειου της κύπρου, που με επεριμέναν χορεύκοντας το χορό του κύμματος το ρυθμικό για χιλιάδες χρόνια, έτοιμες, σχηματισμένες.   Πιάννω τες στα σιέρκα μου τζιαι κλείω τα μμάθκια, χάννουμαι.

Πόσα κουβαλά ένας νούς, πόσα παράπονα έσιει τζιαι προβληματισμούς που λόγια δέν έχουν, μόνο γεύση αψή, πικρή, ώρες ώρες ζαχαρένια, λεμονίσια, γεύση που σάν την παλίρροιαν πάει τζι έρκεται τζιαι μουρμουρά, πίσω που τη σκέψη, πίσω που τα λόγια του μυαλού.

Τζιαι την ώρα που κλείω τα μμάθκια, με την πέτρα μές τη φούχτα μου, σιωπούν τα λόγια του νού, τζι ακούω το πήγαινε-έλα της παλίρροιας μου.   Τζιαι γελώ.   Όσο ακούω την παλίρροια της σκέψης, έν νιώθω το μουρμουρητό της πέτρας, έν μπορώ να ακούσω τούτα που θέλει να μου πεί.

Σιγά γιγά σιωπώ την παλίρροια του νού.  Ένα ένα κύμμα.  Τραβά τα πέπλα η θάλασσα της ανησυχίας μου, τραβά τα πέρα που τον ορίζοντα.  Τζιαι φαίνεται πουκάτω ο αιώνιος άμμος της Σιωπής.

Τωρά που εσιώπησε ο νούς, ακούω το μύνημα της πέτρας.  Διά μου το αρχιτεκτονικό της σχέδιο, απλόσιερα.   Τζιαι ξέρω τί πρέπει να κάμω. Ξέρω τα σχήματα της.


Μόνο όταν Σιωπήσει το μυαλό έρκεται ο Δημιουργός να σου μιλήσει.  Τζιαι τούτον, εν το μυστικόν της ευτυχίας μου, που λειτουργεί άσχετα με την ευτυχία του κορμιού του τρωτού.