Ιστορία
Περπατούμεν κάθε μέρα πάς τη γή χωρίς να αφήνουμε πίσω αχνάρια. Η λίγδα του δρόμου δέ μας θυμάται. Η σκόνη -που ζωγραφίζει ανάγλυφα, προσωρινά το σχήμα της σόλας του παπουτσιού μας- δέ μας ξεχωρίζει που τον επόμενο διαβάτη. Το έδαφος δέ μας αντιστέκεται καθόλου. Αφήννει μας να ακολουθήσουμεν την τροχιάν που το σπίτι στο αυτοκίνητο, τη δουλειά μας, τα κουτσοδούλεια μας τζιαι πίσω στο σπίτι, χωρίς τριβή ή κανένα είδος δυσκολίας. Πατούμεν το, τζιαι τα πόθκια μας πέρνουν μας τζιαμέ που θέλουμεν, εύκολα, χωρίς να βασανιούνται ή να μας υπενθυμίζουν με το ξύπνιον τρόπο της Προσπάθειας οτι είμαστε όντα ζωντανά, με σώμα, μάτια, αισθήσεις, μύς, ψυσιή. Γι αυτό δέν προσέχουμεν πού πάμεν ή ποιοί είμαστε.
Σε άλλο δάσος σήμερα, μακρυνό τζιαι αγαπημένο.
Τσαλαβουττώ στο μαλακό χιόνι. Κοντά στο νερό. Μετά δυσκολίας. Προχωρώ.
Η αναπνοή σάν του ζώου. Οι μύς σφίγγουν, ξυπνούν.
Τα μάτια παρατηρούν προσεχτικά, διαβάζουν το κρυμμένο υπέδαφος, οδηγούν.
Στο μυαλό μόνο μιά σκέψη:
"Βλέπε Μπροστά σου".
Αυτό σημαίνει "είμαι ζωντανός??"
Τί υπέροχη ηρεμία!!!
Ξέρετε, το 1775 επερπατούσαν δαμέ 1000 εγγγλέζοι ερυθροχιτώνες σε σχηματισμό μάχης
(έτοιμοι να σφάξουν τους επαναστάτες)
όπως επερνούσαν που δαμέ στα χωράφκια, επεταχτήκαν πάνω τους καμπόσοι αγρότες, άταχτος στρατός, κοπελλούθκια αμούστακα, νεανίδες με τα δικράνια, πατσιόγεροι μουσκεττοφόροι, τζιαι άλλοι. Εκάμαν τους εγγγλέζους τζιαι εσιέσαν πάνω τους, εκατασφάξαν τους.
Σήμερα πάει ο κόσμος cross country ski, snowshoeing, τζιαι περπάτημα.
Στον ίδιο τόπο. Κανένας περπατητός δέ ζιεί το τραύμαν ή τον ηρωισμό τζιήνης της μέρας.
Τζιαι πουμέσα μας πρέπει να κάμουμεν το ίδιο, μές τες γωνιές του Νού, στες ίδιες περιοχές που εγίναν μεγάλες μάχες στο παρελθόν, τωρά να επικρατεί ηρεμία. Φτάνει μόνο να καταλάβουμε οτι οι μάχες εν αναμνήσεις, μαθήματα, ιστορία μόνο. Δέν μας διοικούν οι μάχες. (Άλλοι ζιούν τζιαι ξαναζιούν τη μάχη του νού τους κάθημερα, σάν να τζιαι εκόλλησεν η βελόνα τους τζιαι δέν πάν πάρακατω)
Έκατσα δαμέ πάνω στο βράχον μου που μου φιλοξενεί τον κώλο σιειμώναν καλοτζιέρι.
Ήπια το πράσινον μου τσάϊ παγωμένο, έφαα κάτι, η μέρα ετύλιξεν με χρώματα τζιαι σχήματα.
Αποφάσισα οτι ο μόνος λόγος να ζιείς έν για να αγαπάς. Άμαν αγαπάς, έσιεις ουσία, Φαίνεσαι, Λάμπεις. Αναπνέει το κορμί σου. Μεγαλώνεις γίνεσαι τεράστιος. Αν δέν αγαπάς όσα θωρείς γυρό σου, φυτοζωείς, χάννεσαι. Ξύπνα!!!
Το μυστικόν της αγάπης εν απλό:
Όπου τζιαι να είσαι, αφέθου, γίνου ένα με το περιβάλλον, σταμάτα το πούρ-πούρ του μυαλού τζιαι την ανάλυση. Άνοιξε τα μάτια σου. Σσσσhύψε συμβολικά. Άφησε το Έξω να σου κάμει έρωτα λλίγο βίαια, παθιάρικα. Μόνο έτσι μαθαίνεις ν' αγαπάς, πρέπει να ταρακουνηθείς.
Σχόλια
Ελπίζω να μπορείς σιγά σιγά χωρίς πόνο να εξερευνάς δάση τζαι φυσικά τοπία.
Καλημέρα.
Εμάθαμεν πολλά να σκεφτούμαστε δυστυχώς. Ούλλη μέρα, με τόσες έννοιες, αφήσαμεν τον νου μας να καταλάβει ούλλο το μέρος του εαυτού... Μέγα λάθος τελικά. Επιστρέφω τζιαι εγώ σε τούτο που λαλείς - να μεν σκεφτούμαστε τόσο τζιαι να νοιώθουμε παραπάνω.
Νάσαι καλά φίλε μου... συνταξιδιώτη. Καλούς περιπάτους :)
Αν καταφέρω να το κάμω τούτο, θα σου το αφιερώσω.
θα έπρεπε να ήσουν εκπαιδευτής σε όλες τις κομματικές νεολαίες στην Κύπρο. Γιατί απ' ότι συμπεραίνω, μόνο το μίσος και την ασέβεια για τον αντίπαλο πολιτικό χώρο τους διδάσκουν και γι αυτό ενηλικιώνονται κι είναι ακόμη μέσα στη διχόνοια.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το κείμενο σου για την Ιστορία και την έλλειψη αγάπης κι εκτίμησης...
Νά 'σαι καλά.
Εν ωραία πολλά. Ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να μπορείς να πηγαίνεις περιπάτους, ξεκαθαρίζουν τον εσωτερικό κόσμο αμέσως. Η φύση εν η Μάνα μας. Καλησπέρα σου.
ρουθλες
Όπως λέν οι ΧΤΕρνιοι βουδδιστές, να κάμνουμε "Mindful Walking" -να περπατούμε με ανοιχτή τη ψυχή, χωρίς σκέψεις που φέρνουμε μαζί μας. Άμαν οι αισθήσεις αφεθούν ελεύθερες, αννοίει μιά πόρτα άλλη μές το μυαλό. Πολεμώ το τούτο.
Καλούς περίπατους....
Leni
Εν ο αγώνας του ανθρώπου τούτος.
Λεμέσια
Το κυριώτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα πάντα είναι της 'ταυτότητας'. Δέ μπορούσα ποτέ να ανοίκω σε μιά πολιτική παράταξη ή άλλη, την ασφυξία της προπαγάνδας ή την μονόπλευρη εξήγηση της ιστορίας. Έχω ένα motto: Good has many bodies but one face.
Όταν όμως περπατώ ανέμελα όλα τα βλέπω και τα τοπία και τους ανθρώπους και αυτούς που δεν με βλέπουν.Όταν βλέπω παλιά σπίτια πλήθινα ή παλιά αρχοντικά και το μυαλό μου είναι καθαρό από σκέψεις ,σκέφτομαι ,ποιοί να έμεναν μέσα ?αν οι γερμανοί το είχαν επιτάξει το 40 αν υπήρξαν έρωτες σφοδροί,αν οι κοπέλλες φορούσαν εκείνα τα φορέματα με τα φουρό,αλήθεια λέω κάνω τέτοιες σκέψεις,φτάνει το κεφάλι μου να είναι άδειο από σκοτούρες εκείνη την ώρα που περπατώ όπου και να είμαι. Ακόμα και την ώρα που πάω στη δουλειά το πρωί.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Εν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές εκατέφυγα στη φύση όταν δεν ήμουν καλα ή έθελα να δώκω του τοίχου.
Το να κάθεσαι σε ένα βράχο, κάτω που ένα δέντρο ή δίπλα που τη θάλασσα εν λύτρωση..
τωρά άγγιξες σημείον πόνου: 'η θάλασσα'
Επεθύμισα την πολλά. Είμαστε μισή ώρα δρόμο που τον υπέροχο απρόσιτο ωκεανό, αλλά εν δύσκολη η πρόσβαση -πάντα έσιει κίνηση, έννεν όπως την κύπρον. Πονεί η καρδία μου αμαν σκέφτουμαι τη θάλασσα...