Φυσιοθεραδιασπορία

Μπαίνω ξανά το πρωί στο χτίριον του τούβλινου μας νοσοκομείου.  Κόσμος πολλύς.  Εν αρκετά καλόν νοσοκομείον δέ λέω, πληρώννω πολλά για την ιατρικήν ασφάλειαν μας (είμαι αυτοεργοδοτούμενος άρα δέν έχω μάστρον να πληρώννει ιατροφαρμακευτικά κλπ, τζιαι η ασφάλεια δακάτω εν ίσια με το δάνειον του σπιθκιού κάθε μήναν), άρα προσπαθώ τουλάχιστο 2-3 φορές τον μήναν να χρησιμοποιούμεν το γιατρόν σαν οικογένεια, το φαρμακείον, τζιαι όσες υπηρεσίες μπορώ προσωπικά.  Να φκάλουμεν την αξίαν της ασφάλειας δηλαδή.  Έχω κάποια στοιχεία υποχονδριακά ώρες ώρες, έχω τζιαι διάφορα αληθινά που με βασανίζουν όπως το στομάχιν μου τζιαι η πλάτη συχνά πυκνά.  

Σήμερα πάω για φυσιοθεραπείαν.  Δράση.  Φτάνει πιά να αγνοώ το πρόβλημαν.  Δέν με μισώ όπως παλιά, άρα έφτασεν η ώρα να πληρωθεί ο βιολάρης τζιαι να σεβαστώ το άχρηστον υλικό αντικείμενο που εμποδίζει το πνεύμαν μου που το να πετήσει στα ουράνια -το κορμίν δηλαδή. Πρέπει να δυναμώσω τους μύς της κοιλίας τζιαι της πλάτης, έφτασεν η ώρα.  Δέν μπορώ να απολαμβάνω τα δάση μου τζιαι τις βόλτες χωρίς να φτιάξω τον σπονδυλωτόν μου φίλο.

Έβαλα τις φόρμες μου τες καφέ, τις EVERLAST - τζιήνες που εφόρεν ο Ρόκκυ στο Ρόκκυ 1, εφόρησα το μαλακόν μου τρικό με την κουκκούλαν, τα αθλητικά παπουτσάκια, τζιαι εμφανίστηκα στην πόρταν του νοσοκομείου για να γραφτώ.  

Έππεσα πάς σε Γραμματέα γλωσσιάρα, έπιασεν με στο λαφαζανιό τζιαι το "oversharing of personal information".

"Καλημέρα, Διάσπορος ονομάζομαι, έχω ραντεβού με τη φυσιοθεραπευτή"

"...έεεε, είπετε Βιάσπερος;"

"όι, Διάσπορος, Διάσπορος Κυπραιόπουλλος"

"..σορυ, spell it please?"

"Δ-Ι-Α-Σ-Π κλπ κλπ"

"Ώωω, μα τί ωραίον όνομα, είσαι Ιταλός;;;  Έχω σύγαμπρον Ιταλόν, εχώρισαν αλλά εμείς είμαστε φίλοι ακόμα"

"Όι, Κυπραίος, απο Κύπρον"

"Ααααα.  Πού εν τούτον;;;"

"Κάπου με ηλιοφάνειαν."

Προσπαθώ να της κόψω την κουβένταν αλλά αρχίζει μου για τίς διακοπές της με τον άντραν της στο Μεξικόν που είχεν υπερβολικόν ήλιον τζιαι έκρουσεν εγίνην αστακός ολοκότσιηνος εχτός του bikini line της που έμεινεν ολόασπρον (είπεν μου) τζιαι ότι επέρασεν απαίσια, το φαϊν έφερεν της διάρροιες.  Ουρά πίσω μου με κοπελλούθκια τζιαι μαμμάδες.  Θωρούν με ζαβά ζαβά, σάν να τζιαι φταίω εγώ.  Σουζω την κκελλέν ευγενικά.

Έτσι γίνεται πάντα.  Οι πελλοί πάνω μου.  Σπάζουν τα νεύρα μου.   Σκέφτουμαι να αρχίσω να φορώ αυτοκόλλητο στη φανέλλα μου να γράφει το όνομαν μου κάτω που το κλασσικόν "HI!!!   MY NAME IS:...." τζιαι επίσης "Ι WAS BORN IN CYPRUS".

Επιτέλους.  Μπαίνω στα ενδότερα του νοσοκομείου.  

Άσπρο άπλετο φώς παντού, τζιαι μιά μυρωθκιά φιλτραρισμένου αέρα, νεκατωμένου με φτηνές κολώνιες, σκόνην πλυσίματος, τσιγαρίλας, μπόχας που δόντια άπλυτα, αρρώστιας, βήχα.  Μμμμμμ.  Τί μου αρέσκει η κλειστοφοβία!!

Περιμένω στον προθάλαμον.  Ακριβώς την ώραν του ραντεβού, έρκεται η δόκτωρ-θεραπεύτρια να με πάρει μέσα.  Νιώθω νευρικότητα.  Κέθεται απέναντι μου.  Σταυρώνει τα πόδια.  Ρωτά με 50 ερωτήσεις για να καταλάβει τί μου συμβαίνει, μελετά την ιστορία μου στο κομπιούτερ με σηκωμένο φρύδι, κοιτάζει με κλεφτά για να με συγκόψει.  (Δέ συγκόφκουμαι έυκολα, χαχαχα).  Βάλλει με να περπατήσω απάπουτσος ανυπόλητος για να δεί αν έχω πρόβλημαν.  Πιάννει με τεράστια νευρικότητα τωρά, τζιαι γέλιον (πουμέσα μου).  Σίουρα εν να ππέσω.  (Ξαφνικά ξεχάννω πώς περπατούν, τζιαι σούζουμαι άβολα τζιαι άγαρμπα καλώντας το πνεύμαν του μοντέλου που κρύβεται μέσα μου βαθειά, σε μιάν προσπάθειαν να δείξω φυσικότηταν τζιαι άνετον τζιύλιμαν πασαρέλλικον).  Δίπλα μου στον άλλο θάλαμο, κοτζιακαρες, γέροι, με ζαοθωρούν αδιάφορα.  Δέν ταιρκάζω με το περιβάλλον καθόλου.  

"Περπατάς ίσια, δέ βλέπω πρόβλημαν,  ππέσε στο κρεβατούδιν να δώ το flexibility σου"

Ππέφτω στο κρεβατούδιν.  Τραβά μου τα πόθκια μου, τα σιέρκα μου, βάλλει με να γυρίσω ποτζιεί τζιαι ποδά, διπλώνει με σε σχετικά άβολες στάσεις που μου προκαλούν γέλιον τζιαι οίχτον για το καημένον μου κορμίν.  Καρκαλιούμαι τζιαι λλίον, δέν μπορώ να μου αγγίζει την πλάτην τζιαι άλλα σημεία.

Επίσης, εν να πώ τζιαι το αμάρτημαν, εν ωραία κοπέλλα πολλά, με γυαλλούθκια, ίσια ξανθά μαλλιά, τριαντάρα με δυνατό πηγούνι τζιαι πράσινα μάτια έξυπνα, φορεί καθαρή μπλέ στολήν του νοσοκομείου με τσάκισην άψογη στο παντελόνι, υπέροχο σιαμπού στα μαλιά, τζιαι -ώς άντρας που είμαι- δέν μπορώ να μήν την προσέξω, γμτ εν αντροπή;  Εν γαίμαν, έννεν κοκα-κόλα που ρέει στις φλέβες, έ, αφού μου ντζίζει σε διάφορους τόπους ευαίσθητους, αννοίει τα πόθκια μου, σφίγγει τα κόκκαλα να δεί αν πονώ, σσhύφκει ποτζιή, τσιλλά τους γλουτούς μου.....έ, έχω τζιαι πολλή φαντασίαν ώς γνωστόν, την οποία δέ ρεουλάρω εθελοντικά.  Εμπήκαν μου μερικές απλές, πρωτόγονες αλλά ζουμερές σκέψεις, νεκατωμένες με τον αφόρητον πόνον που ένιωθα, το ρεζίλιν που δέν εμπορούσα να κάμω μιαν απλήν επίκυψην χωρίς να φωνάξω, τζιαι το άβολο συναίσθημαν της νοσοκομειακής αίσθησης του χώρου.  Άσχετα όλα τα αρνητικά, άντρας=γάρος.  Ο νούς επιμένει.  Σφίγγω τα χείλη να συγκεντρωθώ, μή γίνω ρεζίλι.  Αυτοέλεγχος.  

"Άτε, να σου δείξω κάτι ασκήσεις να κάμνεις δυο φορές την ημέραν".  Πίσω στην πραγματικότητα.  

Φκάλλει κκόπι τις ασκήσεις, κάμνει τζιαι μιάν ωραίαν επίδειξην πώς να τις κάμνω. Ετελειώσαμεν.  Θα ξαναέρτω σε μιάν εβδομάδαν.  Θα κάμνω τις ασκήσεις καθημερινά, τζιαι ώς την επόμενην φορά θα είμαι τόσον καλός στις ασκήσεις τζιαι ευλύγιστος που θα πεταχτώ πάς τες σωλήνες τις πυροσβεστικές του ταβανιού του νοσοκομείου μόλις μπώ στο θάλαμον, τζιαι θα κάμω ένα αλάνθαστο τριπλό τσουκαχάρα ή ακόμα τζιαι ένα κατσώφ του ενός μπράτσου για να εντυπωσιάσω την φυσιοθεραπεύτριαν.