Ποιός είμαι, τζιαι τα μωρά στο δάσος.
Εψές, τζιαμέ που εδιαλογίζουμουν καμπόσην ώρα μπροστά που την τηλεόραση
ένιωσα ξαφνικά τα πέπλα μου να παραμερίζουν, τζιαι είδα μέσα μου βαθκειά, τζιαμέ στο κέντρο του εαυτού, ίσια πάς το πιό καθαρό. Είδα τζιαμέ που ζεί το Φώς, τζιήνος που λάθος δέν ηξέρει, τζιήνον που τον λαλούμε "Ψυσιή".
Τζιαι που την αγαλλίασην μου έν έξερα τί να κάμω. Να του συστηθώ? Αφού με ξέρει, 37 χρόνια.
Τζιαι ήταν ένα φώς ωραίο ασπροκίτρινο, με σώμα σάν το ραβδί, κύλινδρος που έλαμπε στο κέντρο μιάς θάλασσας, δίπλα του δύο σφαίρες λαμπερές. Σε σχήμα Φ ήταν ενωμένες.
Τζιαι μέν με φκάλετε πελλόν, πελλός είμαι ήδη.
Ρωτώ τον όμορφον μου εαυτόν τον πουμέσα
"Ρέ φίλε μου που σε γυρεύκω χρόνια, μα εν δαμέ που εχώννεσουν τζι εγώ εγύρευκα σε έξω μου?
Πέ μου να χαρείς την όμορφην αγκάλη σου
Τί ήρτα να κάμω πάς τούντον πλανήτη,
πέ μου τζιαι είμαι συγχισμένος
τζιαι κουβαλώ πολλά.
Πέ μου ποιός είμαι."
Λάμπει ο αστραφτερός μου τζιαι λαλεί μου
"Είμαι ο Μαθαίνω Κατανοώ"
Είπεν μου τζι εκλείστηκεν πίσω μές τα πέπλα.
.......
Ανοιξιάτικη η μέρα σήμερα στην άσχημη μας πόλη. Ούτε τες σημαίες τες σχισμένες έν εμερημνήσαν να αλλάξουν. Τα ανθοφόρα δέντρα εντυθήκαν στα άσπρα, τα κίτρινα, τα κόκκινα τζιαι περιμένουν τα φύλλα τους να ξυπνήσουν.
Η γειτονιά εν μαγική.
Έξω που το σπίτι της κυρίας Λεμίερ, που εν 98 χρονών τζιαι ακόμα ζεί μόνη της τζιαι σάζει τον εαυτό της ανεξάρτητη που το κράτος.
Τζιαι ο καταρράχτης μας κατεβάζει εκατομμύρια τόνους νερού το λεπτό προς τη θάλασσα.
Αποφάσισα να πάρω τα μωρά για τον πρώτο τους περίπατο στο δάσος. Εν καλή η μέρα, 6 βαθμοί το πρωί, άρα θα είμαστεν άνετα.
Μόλις είδε βράχο ο γιός μου εβούρησεν να τον φκεί. Έσιει μεγάλο ταλέντο εν το μεταξύ. Εν ατρόμητος τζιαι ακόμα δυόμιση χρονών έναι, τζι έσιει τρομαχτική αίσθηση ισορροπίας. Στο γυμναστήριο φκέννει πάς τα ρόκ γουόλ που εν για πεντάχρονους σάν τον πίθηκο, Εν τζιαι άτομο λιγομίλητο, μετρημένο, που παρατηρά τα πάντα. Έφκεννεν, εκατέβαιννεν το βραχούδι σάν τον πελλόν. Έν εξαναείδε βράχο αληθινό! Εκαταχτάρτηκεν. Έππεσεν 2-3 φορές, άφηκα τον να χτυπήσει λλίον. Να μάθει, μόνος του.
Τζιαι μετά την πρόβα, επήαμε στον πιό μεγάλο βράχο. Δέν τον εβοήθησα καθόλου, έκαμνα του απλά κερκίδα. Έξερεν πού να πατήσει, τζιαι εσφίχτηκεν όσπου τζι εκατάφερεν τα. Έχω τζιαι φωτογραφίες του που εστάθηκεν ολόρθος, μυξιασμένος, χταρμένος, ολοχώματος τζι αππήδαν πάνω κάτω πάς τη μούττη.
Γιέ μου καλέ μου. Λεβέντη μου.
Ενώ η κόρη μου εν άλλος τύπος.
Εν του μυαλού. Εμελέταν τους λυμπούρους, τες βελόνες του πεύκου, τα βαλανίδια, εζωγράφιζεν χαμέ.
Αφοσιωθήκαν για πολλή ώρα στη ζωγραφική τους.
"Μή μου τους κύκλους τάραττε"
Σχόλια
Να είσαι καλά Διάσπορε να τους καμαρώνεις.Ξέρεις πόσα μωρά εθέλαν να έχουν ένα παπά σαν εσένα?
Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω!
Πρώτα από όλα ότι κι εγώ όπως ο ανώνυμος πιο πάνω βρήκα ανακούφιση. Επειδή όλα όσα έβαλες μες τουτην την "mix and match" ανάρτησή σου εδώσαν μου μια ανάσα.
- Το είναι μας
- Το Φως
- Η φύση γύρω μας που μας θυμίζει την αγάπη
- Γονιός - Μωρά
Το επόμενο σχόλιο εν ότι ο "Βράχος" τελικά εν μες το DNA σας :-)
Εχτές επήα σε ένα γάμο. Στο μυστήριο, στην εκκλησία.
Επρόσεξα ότι ο ιερέας την ώρα που λέει "Αρραβωνίζεται ο δούλος του θεου ...." βάζει τα στέφανα το ένα μέσα στο άλλο και δημιουργούν το γράμμα Φ κατά κάποιον τρόπο.
Ιερός Γάμος - Φως
....
Άχ, καρτέρα να γινεί το αδρωπούι σου 2 χρονών να δείς χαρά που εννα έσιεις αφού τζι εσύ μεγαλώνεις τα σωστά με το χάσπαν είμαι σίγουρος. Ενναν φρόνιμον, ούλλο ζωή τζιαι περιέργεια. Όι όπως το μωρό το καημένου τζιήντου γάαααρου που επερίγραψες προχτές..
anonymous
¨))
Aurora
Ήταν σάν να εθώρουν ψυσιές πρωτόγονες να ανακαλύπτουν την τέχνη πάς σε επιφάνειαν εχτός χαρτιού. Έπιασα τη σκηνή.\
κι αγνάντευε
Εν δυνατή. Με κίνηση, νόημα. Άμμος, κλαδί. Φαντασία. Τα βασικά της τέχνης, της ανθρώπινης περιέργειας.
ανώνυμους
που έχασες κοντινό πρόσωπο, είσαι τωρά μές σε έναν βάλτο της ύπαρξης που φαίνεται απέραντος τζιαι αδιάβατος. Πίστεψε όμως ότι άμα συνεχίσεις το ταξίδι εννα έβρεις την όχθη, τζιαι πίσω του βάλτου εν ο κήπος σου. Πίστεψε το.
σταλαματία μου
καλησπερίζω σε. Θωρώ τη δύναμη της κληρονομιάς μπροστά μου. Τα πράματα που δείχνουν τα μωρά να εφέραν μαζί τους. Εν θαυμάσια η ζωή. Τζιαι την ευθύνη μου παίρνω την με μεγάλη χαρά. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μέν είναι καλός παπάς άμα θωρεί τη Ζωή μπροστά του να ξετυλίγεται? Εν πράμα που με κάμνει περήφανο να τα μεγαλώνω.
Νεράιδα μου
Ναι. Το Φ εν σύμβολο της αιωνιότητας αρχαίο -αν τους ρωτήσεις εννα σου πούν άλλα, μα έτσι έναι, στην επιστήμη εν το infinity, τζιήνοι εκρατήσαν το ακέραιο.
Ο βράχος εν σίουρα μές το dna. Είδεν τον ο ρόκωλος (ο πρώτος του βράχος που είδεν ζωντανά) τζιαι εβούρησεν πάνω του αμέσως.
acera
φίλε μου καλέ. Με τους άλλους φκέννω τζι εγώ.
Έτο μύνημα, με το κλειδί του:
Άνοιξη: Μετάβαση
Ασχήμια πόλης: Μόνο αν την γνωρίσεις ώς Ωραία προχωράς πιό μέσα.
Αιωνόβια ανεξάρτητη: Η Σοφία του μέσα μας
Καταρράχτης: Ο ποταμός της αλήθκειας που βρίσκουμε αν δούμε τη σοφία όι ώς γερόντισσα καταριμμένη αλλά ώς την αρχή του κύκλου.
Ψηλά στο δάσος: Η εικόνα του Μέσα, μόλις μπείς, θωρείς μόνο το Δάσος, όι τες λεπτομέρειες. Θωρείς ότι λειτουργεί τέλεια, σάν Ένα Πράμα. Χωρίς κρίση. Μόνο τότε σ' αφήνει να περάσεις στα ενδότερα. Πρώτα να το δείς Ολόκληρο.
Πρόβα στο μικρό βράχο: Ανεβαίνεις τους πρόποδες χωρίς φόβο, δυναμώνεις τους μύς. Μόνο άμα γινείς αθώος, σάν το μωρό μπορείς να φκείς άφοα.
Μεγάλος βράχος: Είσαι έτοιμος να δείς την αλήθκεια, τζι επιτρέπει σου το ποιό ευάλωτο σου να σταθείς πάνω του. Μιάν φοράν σου διά ο βράχος την ευκαιρίαν να φκείς χωρίς να τον κρίνεις ή να μέν νιώσεις φόβον. Αν τα κάμεις θάλασσαν, εννα σου φέρει τζι άλλους βράχους, τζι εσύ εννα καταπιαστείς πάς το "πώς να νικήσω τους φόβους" τζιαι το "πώς να έβρω τους καλύτερους τρόπους να φκώ βράχους". ΑΝ καταφέρεις να φκείς πάς τον πρώτον όμως χωρίς κρίσην τζιαι φόον, αννοίει η πόρτα πάς την κορυφήν τζιαι μπαίνεις μές την ύπαρξην, αννοίουν τα πέπλα για να σε Δείς.
Κύκλοι τζιαι Φ στο χώμα:
Με τον εαυτό σου ΙΣΟΝ (αρσενικό-θηλυκό διαχωρισμένα αλλά να συνεργάζουνται) πλάθεις τέχνην μές τη φύσην με το κορμί σου ολόκληρο, αφοσιωμένος στη μαγεία της Στιγμής. Εγράψαν το Φ κατα τύχην, είδεν το κανένας ?! χεχε, τί σου είναι η πλάση, έσιει χιούμορ ά?
Είδες με καλέ μου πιό καλά τωρά που εφανέρωσα τα απόκρυφα?
Ο Μαθαίνω-Κατανοώ εν ούλλ ατα λεφτά!
Έν ξέρω πώς τα λαλούν τα άσπρα δέντρα, έσιει πολλά πάντως, ύστερα φκάλλουν φύλλα τζιαι κρύφκουνται στο περιθώριο. Τωρά απολαμβάνουν τη δόξα τους την παροδική.
invictus
Eίχα έμπνευση που τη ψυσιη, γι αυτό σου μιλά έτσι φίλε. Τα μωρά ξυπνούν την τζιαι γεμώννουν με ουσία.
itsmylife
Ευχαριστώ, σιερούμαστεν τα αφάνταστα. Νέα όντα, φρέσκα, που θωρούν τον κόσμον τζιαι ζούν τη στιγμή. Όποτε είμαι μαζίν τους μαθαίνω πράματα. Ο Μαθαίνω-Κατανοώ δουλεύκει. Ξέρεις, ο καθένας μας έσιει μιάν απάντησην μέσα του, ένα δύο ρήματα που περιγράφουν το Σκοπό. Άμα φύουν τα πέπλα μαθαίνεις τα..
Τζι όμως... Φαντάζουμαι είδες ειδήσεις κυπριακές, άκουσες τί γίνεται δακάτω με τα μωρά... :(
Πιστεύκω σου !!!
Πρέπει νάσαι νάκκον "πελλός" τη σήμερον ημέραν για να επιβιώνεις αλλά προπάντων για να μπόρεις να σhέρεσαι τη ζωή, να εξελίσσεσαι σαν άτομο, να δημιουργάς. Κάτι που εν προφανές ότι καταφέρνεις φίλε Διάσπορε. Με την εξήγηση τζαι τα κλειδκιά που έδωσες, ούλλο το ποστ έσhει τελικά πολλή συνοχή τζαι εν δομημένο με τέχνη. Άρεσεν μου. Αρέσαν μου τζαι τα Διασπορούθκια με τα κατορθώματα τους τζαι ο τρόπος που τα μεγαλώνετε τζαι η η αγάπη με την οποία τα περιβάλλετε.
Υ.Γ: Εν τέλειο το γαλάζιο του ουρανού στην πόλη "σας" !
Εν απίστευτο που έσιει έτσι ανθρώπους. Φοβίζει με η φύση του κακού. Τα μωρά εν η πιό αθώα ύπαρξη στον κόσμο, τζιαι αν υπάρχουν γονιοί που τους κάμνουν κακό εν το μεγαλύτερο έγκλημα.. Έν άκουσα ειδήσεις, τί έγινε?
κκουλλά
Αχ τζιαι χωρίς λλίην ρομαντική πελλάρα ο κόσμος εν ξερός, όπου πάεις γυρεύκεις μόνο την στιγμιαία ευχαρίστηση, εδυσκόλεψε το πράμα. Θέλει καμπόση πελλάρα για να ανοίξεις τον εαυτό σου να απολαμβάνει το δώρο της ζωής.
Είδες τί ουρανό θωρούμε την άνοιξη? Εν που έν έχουμε σκόνες!
Οι φωτογραφίες εν πάρα πολλά ωραίες.
Αρεσεν μου πολλά τζείνη με τα δέντρα γύρω γύρω που στέλλουν την αγάπη τους στον ουρανό. Ε τζιαι τζείνες μες τα μιτσικουρούθκια.