Θέλω. Θέλω. Θέλω.
Θέλω να μείνω νέος. Να πετύχω τους στόχους μου στη μουσική τζιαι την τέχνη. Να έχω λεφτά να ζήσω καλά εγώ τζιαι η οικογένεια μου. Θέλω πιό καλό σπίτι, καλύτερη ζωή. Θέλω να 'ολοκληρωθώ', ψάχνω το πουμέσα μου σάν τον εξερευνητήν. Τρώει με. Βασανίζει με.
Εν που έν έχω άλλη δουλειά να κάμνω.
Εψές εμίλουν στο τοπικό liquor store που επήα να γοράσω κόα κόλα τζιαι τσιγάρα με την πορτιέρισσα (μιάν τραβεστί γυναίκα 50ρα που την έχουν να αννοίει την πόρτα για τους πελάτες) τζιαι έχουμεν καλή σχέση αφού γοράζω κάθε μέρα που τζιαμέ τσιάρα τζιαι πιάννω την κουβένταν. Λαλώ της "μα χαμογελάς σήμμερα, τί συμβαίνει?"
"Έχω σπίτιν! Έπιασα διαμέρισμα! 19 χρόνια άστεγη με τον άντραν μου τζιαι μεινίσκουμεν μές σε αντίσκηνον πίσω πουδαμέ μές το χωράφι, επιτέλους έπιασεν σύνταξην αναπηρίας επειδή έπαθεν καρδιακή προσβολή -ξέρεις, εν βετεράνος του βιετνάμ τζι εκαρτερούσαμεν τόσα χρόνια να πάθει κάτι για να δικαιούμαστεν επίδομα. Τζι επιτέλους! Έχουμε διαμερισματούδιν, εκανόνισεν τα η κοινωνική λειτουργός να μας δώσουν! "
"Μα καλά, 19 χρόνια με θερμοκρασίες -20 το χειμώνα, τί εκάμνετε!!!??"
"Πατανίες πολλές. Κάρβουνα."
"Τζιαι δέν εκανούσαν τα λεφτά να πιάσετε ένα διαμέρισμα ολάν?"
"Όι. Ο άντρας μου έσιει ψυχολογικά που τον πόλεμο τζιαι δέν εστέριωσεν ποττέ του. Έχασεν το σπίτιν του πρί χρόνια, πρίν ακόμα παντρεφτούμεν εμείς. Τζι εγώ, θωρείς με, είμαι του δρόμου χαχαχα, ποιός θα έθελεν να με βάλει δουλειάν! Έτω, εβρεθήκαν οι καλοί πακιστανοί που επιάσαν το μαχαζίν πέρσυ, τζιαι διούν μου $50 την ημέραν για να αννοίω την πόρταν. Έ, αρέσκει μας τζιαι το ποτόν λλίο. Παλιά που ήμουν όμορφη έβρισκα τζιαι κανέναν πελάτη μα τωρά πού, είμαι πετσιά, έν έκαμα πιλέ εγχείρισην, έν έχω ριάλλια."
Είδεν με με φωτεινότατο βλέμμα.
"Μιά ζωή που την έχουμεν, επέρασεν, έν έχω παράπονο, τουλάχιστο είμαι ο εαυτός μου τζι εν τούτον που μετρά ξέρεις. Τζιαι τωρά που έχω στέγην πουπάνω μας, ήβρα την ευτυχίαν. Εννα μας βοηθήσουν που τη στέγη απεξάρτησης η φίλοι μας τωρά να πάρουμεν τα πράματα μας στο σπίτι. Γυρεύκω έπιπλα όμως, έσιει να κάτσω σε καρέκλαν κάτι χρόνια. Έσιεις τίποτε που έν θέλεις μές το υπόγειο σου?"
"Σίουρα"
"Ότι να ναι. Τζιαι σπασμένο ναναι σάζω τα. Ήμουν πελεκάνος στην άλλη μου ζωή."
Εκαληνύχτισα την.
Τζι έφυα με το αυτοκίνητον μου με ένα συναίσθημα νάκκον πικρό, έδωκεν μου η σοφία πάτσον να με ξυπνήσει νάκκον. Μα ύστερα επήα μές το ζεστόν μου σπίτιν, έκατσα στον καναπέν, ερούφησα το φραπέ μου, είδα τηλεόρασην, τζι εξαναήρτεν το ανθρώπινον να με ξαναέβρει να με κοιμήσει τζιάλλο. Δέν υπάρχει ελπίδα.
Εν που έν έχω άλλη δουλειά να κάμνω.
Εψές εμίλουν στο τοπικό liquor store που επήα να γοράσω κόα κόλα τζιαι τσιγάρα με την πορτιέρισσα (μιάν τραβεστί γυναίκα 50ρα που την έχουν να αννοίει την πόρτα για τους πελάτες) τζιαι έχουμεν καλή σχέση αφού γοράζω κάθε μέρα που τζιαμέ τσιάρα τζιαι πιάννω την κουβένταν. Λαλώ της "μα χαμογελάς σήμμερα, τί συμβαίνει?"
"Έχω σπίτιν! Έπιασα διαμέρισμα! 19 χρόνια άστεγη με τον άντραν μου τζιαι μεινίσκουμεν μές σε αντίσκηνον πίσω πουδαμέ μές το χωράφι, επιτέλους έπιασεν σύνταξην αναπηρίας επειδή έπαθεν καρδιακή προσβολή -ξέρεις, εν βετεράνος του βιετνάμ τζι εκαρτερούσαμεν τόσα χρόνια να πάθει κάτι για να δικαιούμαστεν επίδομα. Τζι επιτέλους! Έχουμε διαμερισματούδιν, εκανόνισεν τα η κοινωνική λειτουργός να μας δώσουν! "
"Μα καλά, 19 χρόνια με θερμοκρασίες -20 το χειμώνα, τί εκάμνετε!!!??"
"Πατανίες πολλές. Κάρβουνα."
"Τζιαι δέν εκανούσαν τα λεφτά να πιάσετε ένα διαμέρισμα ολάν?"
"Όι. Ο άντρας μου έσιει ψυχολογικά που τον πόλεμο τζιαι δέν εστέριωσεν ποττέ του. Έχασεν το σπίτιν του πρί χρόνια, πρίν ακόμα παντρεφτούμεν εμείς. Τζι εγώ, θωρείς με, είμαι του δρόμου χαχαχα, ποιός θα έθελεν να με βάλει δουλειάν! Έτω, εβρεθήκαν οι καλοί πακιστανοί που επιάσαν το μαχαζίν πέρσυ, τζιαι διούν μου $50 την ημέραν για να αννοίω την πόρταν. Έ, αρέσκει μας τζιαι το ποτόν λλίο. Παλιά που ήμουν όμορφη έβρισκα τζιαι κανέναν πελάτη μα τωρά πού, είμαι πετσιά, έν έκαμα πιλέ εγχείρισην, έν έχω ριάλλια."
Είδεν με με φωτεινότατο βλέμμα.
"Μιά ζωή που την έχουμεν, επέρασεν, έν έχω παράπονο, τουλάχιστο είμαι ο εαυτός μου τζι εν τούτον που μετρά ξέρεις. Τζιαι τωρά που έχω στέγην πουπάνω μας, ήβρα την ευτυχίαν. Εννα μας βοηθήσουν που τη στέγη απεξάρτησης η φίλοι μας τωρά να πάρουμεν τα πράματα μας στο σπίτι. Γυρεύκω έπιπλα όμως, έσιει να κάτσω σε καρέκλαν κάτι χρόνια. Έσιεις τίποτε που έν θέλεις μές το υπόγειο σου?"
"Σίουρα"
"Ότι να ναι. Τζιαι σπασμένο ναναι σάζω τα. Ήμουν πελεκάνος στην άλλη μου ζωή."
Εκαληνύχτισα την.
Τζι έφυα με το αυτοκίνητον μου με ένα συναίσθημα νάκκον πικρό, έδωκεν μου η σοφία πάτσον να με ξυπνήσει νάκκον. Μα ύστερα επήα μές το ζεστόν μου σπίτιν, έκατσα στον καναπέν, ερούφησα το φραπέ μου, είδα τηλεόρασην, τζι εξαναήρτεν το ανθρώπινον να με ξαναέβρει να με κοιμήσει τζιάλλο. Δέν υπάρχει ελπίδα.
Σχόλια
Υποθέτω όμως ότι έτσι εν η ανθρώπινη φύση, άπληστη και αχόρταγη. Αλλά εν το θεωρώ πάντα κακό, ίσως εν η κινητήρια δύναμη που μας κάμνει να εξελισσόμαστε. Αν δεν είχαμε "θέλω" θα ήμασταν όλοι άγιοι, να κοιμόμαστε στις σπηλιές και να τρώμε ακρίδες.
Εγώ θέλω μιαν αγκαλιά να κοιμούμαι την νύχτα μέσα. Όταν την βρω, μπορεί να θέλω κάτι άλλο! :)
Πάντως εν ούλλοι μας που ονειρευκούμαστεν τούτα τα πράματα. Τζια άμαν ακούσουμεν για κάποιαν τραμουντάναν που περνά ένας συνάθρωπος μας, λαλούμεν: "Ευτυχώς, εμείς καλά είμαστεν. Έτο έσιει τζιαι σιειρόττερα!" Αλλά δυστυχώς, όπως λαλείς τζι εσύ, ξιχάννουμεν το πολλά γλήορα...Κάποτε σκέφτουμαι, ήντα τυχεροί ήταν οι προτινοί που ήταν ευκαριστημένοι να έχουν στέγην, δουλειάν, φαίν, τζιαι υγείαν στην οικογένειαν τους...
Εσκεφτήκετε ότι:
Όπως εμείς μπορεί να θέλουμε περισσότερα, άλλοι σε μεγαλύτερο άλλοι σε μικρότερο βαθμό, οι δυνατοί της γης με τον ίδιο τρόπο αφού εν μες το DNA μας θέλουν σε υπερθετικό βαθμό παραπάνω που όσα κατέχουν τζαι πατούν επί πτωμάτων?
Άρα τούτη η τάση εξωθεί στην απληστία, η απληστία τρώει τον άνθρωπο σαν το σαράκι, αλλοτριώνει τον τζαι κάμνει τον απάνθρωπο. Εν θέλω να γινώ απάνθρωπος, ούτε χιονάνθρωπος, αχυράνθρωπος κλπ κλπ κλπ
(ή strawman όπως είπες -πολλά ταιρκαστή μετάφραση ο κκουλλάς για τούτο!)
επήρες το στο πάρακατω επίπεδο..
Τζι έτσι γίνεται. Γι αυτό εγίναν τα κρατίδια υπερδυνάμεις, τζιαι οι δυνατοί ζούν μές τη φθορά.
Στο ακόμα πιό πάνω επίπεδο να δείς. Τζιαμέ που οι μάστροι του καλού στο σύμπαν πολεμούν τους μάστρους του κακού. Τζιαμέ να δείς φθοράν. Τζι εμείς, τα πιόνια τους, να μας φορτώνουν χαρακτηριστικά μές τη συνειδητότητα μας κακά, για να κάμνουν πειράματα να μαθαίνουν τζιήνοι φιλοσοφία.
"Ας εν τζι έναν τραπέζιν με τρία πόδκια αντί 4"
άρεσεν μου το strawman, εν το έψαξα ποττέ ομολογώ:-)
Εν τούτο ρε φίλε, με τα ποστς σου κουρτίζεις το νου του άλλου να σκάφτει, να γυρίζει, να υπάρχει...
Τζιαι η περίπτωση του πορτιέρη εν λλίον ιδιάζουσα ,λίγο ποτό ,λίγο το ένα λίγο το άλλο εντάξει εν είχαν τσιανς για καλύτερη προκοπή.
Όμως δεν σημαίνει ότι ο καθένας θέλει κάτι καλύτερο στη ζωή του ,άλλοι να ξεφύγουν από τη μιζέρια και άλλοι να καλυτερέψουν τη ζωή τους και των αγαπημένων τους.
Είναι και οι άπληστοι που δεν χορταίνουν με τίποτα ,ο καθένας διαλέγει.
Μα υπάρχει ρε? Ούλλο θέλουμε τζι άλλα. Πού τελειώνει το πράμα?
Art8sally
Φέρνουμε τα προσωρινά τα μίλλια μας, αλλά τουλάχιστο κάτι έναι.
Κάθη μέρα που περνά ξέρεις πως η πλειοψηφία του πληθυσμού της γης, είναι σε δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση που σένα τζαι που μένα (γιατί ουσιαστικά εν για τούντην άνεση που μιλούμε). Πολλοί εν έχουν καν τα απαραίτητα. ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙΣ ΕΣΥ, ούτε τα θέλω σου για τούτο.
Το να αυτομαστιγώννεσαι επειδή έσιεις επιθυμίες, όνειρα (!), να λαλείς "δεν υπάρχει ελπίδα", βρίσκω το υπερβολικό. Έχουμεν τύψεις για αρκετά πράματα που εκάμαμε ή εν εκάμαμε, εν χρειαζόμαστε και περιττές.
Που'ν'να πεθάνουμεν εννά πνάσουμεν. Ως τότε we make the fucking best of it with what we have.
Δεχτή η ανάλυση σου. Εν γεγονός αυτομαστιγώννουμαι για την επιθυμία, τζιαι πνίει με το αλίμονο άμα θωρώ γυρόν μου. Τωρά που θκιεβάζω τούτα που λαλείς καταλάβω ότι σε μεγάλο βαθμό σταματώ τον εαυτόν που να απολαύσει επιθυμίες για ακριβώς τούντο λόγο..