Συνέχεια ανακαίνισης (Μέσα τζιαι Έξω)

Εχτός που τα εσωτερικά που σκέφτουμαι που ακούουνται λλίον περίεργα σε όποιον δέν με ξέρει, σκέφτουμαι τζιαι τα εξωτερικά.  Η αλλαγή του ατόμου που μέρα σε μέρα τζιαι που χρόνο σε χρόνο, πρέπει να κατοπτρίζεται σε ούλλες τες πτυχές, μέσα-έξω, για να εν αληθινή.  Άρα, όπως προχωρώ στη σκέψη μου, σάζω τζιαι τα έξω.  Περπάτημαν, χαλάρωμαν, ήρεμες πράξεις.  Μαζί με τες δραματικές σκέψεις που εν έντονες, χρειάζεται το πλάσμαν τζιαι κάτι απαλό στα έξω, να τες παλανσάρει.  Αλλιώς γίνεται μονόπλευρον, δογματίζει, τζιαι μόνο ζημιά έρκεται.

Σιέρουμε πολλά τα εξωτερικά.  Έστω τζιαι τα επιφανειακά όπως την ανακαίνισην του σπιθκιού μου που έξω ή ούλλην τη δουλειάν που έκαμα να το διακοσμήσω με τη γυναίκαν μου με λλίον budget πολλήν φαντασίαν, ευρήματα σε παλλιατζίδικα που τα πογιατίζουμεν ή σάζουμεν, τζιαι άλλα αππωμένα χόμπυ πογιάς (έχουμεν πελλούς τοίχους --στο μπάνιον με τα άσπρα είδη, εκάμαμεν τους τοίχους hot pink πολλά έντονον, έχουμεν πορτοκκαλλοκόκκινον σαλόνι, καθιστικόν τζίτρινο με άλλον τοίχον μώβ, μπλέ υπνοδωμάτια σε ελαφρές αποχρώσεις -έκαμα τζιαι έναν design πάνω όπως τα τρίγωνα που έσιει το ττάβλι-, το γραφείον μου που μουσικεύκω εν indigo, πράσινην κουζίναν όπως του '50, τζιαι hot pink μπάνιο)   Σωστόν ουράνιον τόξο.    

Σχεδόν ετέλλειωσεν τζιαι ο Tod το σπίτιν  πόξω  (εξαναείπα για τούτον -ο ιρλανδός πογιατζής της γειτονιάς που δουλεύκει πάς το σπίτιν τον τελευταίον μήναν) .  Αρκεί πολλά, αλλά εν καλή η δουλειά του κκεραττά, καταλάβεις το που τον τρόπον που φορεί στην άκριαν της μούττης του τα γυαλλάκια του τα χρυσά της στραβάρας τζιαι βαστά το πινελλούδιν με τρόπον ευαίσθητο (his business card says "Theodore Walsh, Master Painter" )  Έκαμεν το κουκλίν.  Επιτέλους σιέρουμαι να το θωρώ πόξω αντι να αντρέπουμαι που ήταν ξεφτισμένον τζιαι κρίμαν. Έκαμεν τζιαι τες πόρτες τες εξωτερικές, τα κουγκριά, τα φυλλαράκια, τες στέγες, το driveway χαμέ, ούλλα εξανανιώσαν.

Άξιζεν τους δολλάριους.

Έναν έμεινεν τωρά να γινεί:  Να κόψει τα τρία δεντρά πίσω που το σπίτιν μου που εν επικίνδυνα να ππέσουν να μας ισκοτώσουν σαν κάμνουμεν σούβλα, ή σαν παίζουν τα μωρά μου σε ένα χρόνο.  Εξηγώ.  Στην αυλούδαν μου, στο σύνορο με το άλλο σπίτι το πουπίσω, έσιει τοίχον 8 πόδκια γρανιτένον κομμόροτσους του 1880 περίπου, που τον έχτισεν ο γείτος ο πισινός μετά που έκαμεν επιχωμάτωσην όταν έχτιζεν, για να φκάλει το σπιτιν του πιό ψηλά που τα άλλα της γειτονιάς γιατί ήταν ο πάsh εγωιστής γάρος επιστάτης στα εργοστάσια τατσίζης. Έχτισε τοιχαρούδιν ψηλόν να νιώθει "πουπάνω", τζιαι έχτισεν το σπίτιν του τέλλεια πάς τον τοίχον.  (Ηλίθια ιδέα engineering-wise,  suicidal!  Άντεξεν 100 χρόνια, αλλά άρκεψεν να αδυνατίζει ο τοίχος)     

Δηλαδή, έσιει ένα σπίτι τζιαι κρέμμεται πουπάνω που την αυλή μμου.  (μιάν μέραν εννα ππέσει πάνω μας σίουρα, τζιαι ο τοίχος τζιαι το σπίτιν του γείτου)  Λοιπόν, έν κανεί το σπίτι που εννα ππέσει, εβλαστήσαν τζιαι τρία δεντρά τέλλεια πάς το σπίτι του γάρου, τέλλεια πάς τον τοίχον, πανύψηλα τζιαι απειλητικά.  (Άτε σήμμερα εννα ππέσουν, άτε αύριο)

Πονεί με το στομάσιην μου κάθε μέρα έσιει πέντε χρόνια. 

Επαραπονήθηκα στην αρχήν.  Έγραψεν με.  Εγώ, λεπτός άθρωπος, έν το επήρα "πάρακατω".

Πέρσυ, ο δισάγγονος του κυρίου που έχτισεν το σπίτιν τζιαι εζούσεν μέσα μόνος του, επέθανεν. Εκληρονόμησεν τζιαι τούτος την γαουροσύνην τζαι κανένας δέν τον έθελεν μές τη γειτονιάν γιατί η αυλή του ήταν γεμάτη σκουπίθκια, ήταν βρωμισμένος τζιαι παλιάθρωπος, έν εμίλαν κανενου, τζιαι εμάλλωννεν με ούλλους (άκουσα, που ήρταμεν δαμέ ήταν ήδη γέρος ξηδόντης τζιαι μόνον η φήμη της κατζίας του έμεινεν) 

"Ο κ. Άρης ο Ξημαρισμένος"  (Στα αγγλικά "Dirty Ayres"  -get it?)

Ούτε τα παιθκιά του δέν τον εθέλαν.  Κανένας έν τον εθώρεν.  Τα μωρά της γειτονιάς εφοούνταν τον.  Έκαμεν κακά πολλά, παιθκιά εξώγαμα, έφαεν περιουσίες στα χαρτιά, έδερεν κόσμον, την γεναίκαν του, τζιαι ετάιζεν τους πολιτικούς της πόλης να μεν του τα κνίθουν οι αστυνομικοί.

Όταν επέθανεν, τζιαι ήβραν τον μετά που δκυό εφτομάδες οι γειτόνοι οι ποτζιεί που τη μυρωθκιάν (μπρρρρρρ, εμείς έν εκαταλάβαμεν γιατί η μυρωθκιά ανεβαίννει, έν κατεβαίννει -poetic justice) )  επιάσαν τον κουβαλητόν οι μπάτσοι τζιαι οι CSI  (ήταν τζιαι πασιής πολλά)   εκλείσαν το σπίτιν, εφύαν.  Δυστυχώς, έν εκλείσαν τα νερά του σπιθκιού οι ηλίθιοι, τζιαι το σιειμώναν πέρσυ όταν επαγώσαν οι σωλήνες του που δέν είσιεν θέρμανσην, εσπάσαν, τζιαι επήεννεν το νερόν μες τη γήν (μετά που έκαμεν το σπίτιν του πουμέσα μαυρογέρημον) τζιαι έρκετουν μες το υπόγειον μου για 2 μήνες κάθε μέρα τζιαι εκατέστρεψεν μου το σιγά σιγά.  Εγώ ενόμιζα ότι εν το σιόνιν που έλιωννεν γιατί μπάζει κάποτε το υπόγειον, τζιαι πέρσυ είχαμεν 3 χιονοπτώσεις την βδομάδαν, τζιαι επήεν ο νούς μου τζιαμέ του βλάκα.  Μιάν καλήν μέραν, επήα έξω στην αυλήν ( -20c)  να αναπνέυσω που την κούρασην με τα νεογέννητα, τζιαι ξαφνικά είδα οτι στο σπίτιν του βλάκα είσιεν σταλακτιτες πάγου τζιαι εφκενναν που το παράθυρον του.  Εκατάλαβα το.  Εκαλέσαμεν την πυροσβεστικήν,  εκλείσαν τα.  Έμεινεν μου η ζημιά. Δυστυχώς, αδυνάτισεν ο τοίχος τζιαι τα δεντρά του, εν πολλά επικίνδυνα.  Φοούμε τα, έσιει που το σιειμώναν. 

Εθώρουν  τα κάθε μέρα αδύναμος τζιαι ελάλου τους "Εννα ππέσετε;  Πας τα μωρά μου;" 

Το ύφος τους σαρδωνικό, χαμόγελο ούλλο κοφτερά δόντια, ελαλούσαν μου "Δίκλα που την άλλην τζιαι εννα δείς, ππεζεβέγκη!  Θα σας σάσουμεν ούλλους" 

 -Κάθε πρωίν η ίδια ιστορία.  Είπαμεν να έβρουμεν τους κληρονόμους του να τα κόψουσιν. Εκινήσαμεν ουρανόν τζιαι γήν να εβρουμεν ποιού εν το σπίτιν.  Δημαρχεία, δικαστήρια, Κτηματολόγια.  Τίποτε.  (Δακάτω κινούν αγωγές αμαν πειράζεις την περιουσίαν του άλλου)  Εσπάσαν τα νεύρα μου, τζιαι εφώναξα πρίν μιάν εφτομάδαν των δεντρών: 

Διάσπορος  "Σικκιμέ ποϊλέ, που ελέγαν τζιαι οι κατακτητές των προγόνων μου, κωλόδεντρα, θα σας θερίσει ο Χάροντας καυλόξυλα, θα σας ξεκληρήσω"  (Έφκαλα τη σπάθαν που είχα στο ποίημαν που έγραψα προχτές)

Δέντρα  "Όι Μάστρε να χαρείς!!!!!!!"

Διάσπορος  "Έφτασεν η Ώρα σας τζιέρρατα του τοίχου"

Δέντρα "Όϊ Μάστρε!!!!   Αγαπάς τα δέντρα μέν μας κόψεις είμαστεν Ζωή, τζιαι τη Ζωήν αγαπάς την, έντα, είσαι ψεύτης ξαφνικά;  Έθθα το κάμεις"

Διάσπορος "Έν είσαστεν δεντρά εσείς.  Είσαστεν μετάλλαξη της κατζιήας του κκεραττά του Άρη που τζιαι νεκρός κόμα κάμνει ζημιάν στη γειτονιάν.  Ζιείτε μες τα δεντρά, αλλά η ψυσιή σας εν φυλακισμένη, του κακού.  Θα σας ελευθερώσω να πάτε στο καλόν."

Άρα, χωρίς να ρωτήσω κανέναν τωρά (δέ ξέρουμεν τον κληρονόμον ούτος η άλλως)  έστειλα το Tod να κόψει τα δεντρά γιατί αν φκώ εγώ τα 20 μέτρα εννα σκοτωθώ (είπαμεν, ωραία τα συμβολικά αλλα να ξέρουμεν τες δυνατότητες μας)  θα τα ρίξει να μέν ππέσουν πάνω μας να μας λιώσουν όπως κάμνουμεν σούβλαν.

Έφκηκεν πάνω όπως τον αίλουρον τον μεθυσμένον, έδισεν τα, τζιαι σιγά σιγά έκοψεν τα με το σβανάν, τζιαι εγλυτώσαμεν.    Επετήσαν οι ψυσιές του κ. Άρη που ήταν φυλακισμένες μέσα, τζιαι εγλυτώσαμεν τζιαι μείς τζιαι τζιήνος!!!

Έφυεν αλλο έναν βάρος που πάνω μου.  (Εμείναν αλλο 1,056)