Έκρηξη

Σήμμερα όπως οδήγουν να πάω να διδάξω σε μιάν πόλην δαμέ κοντά, σχεδόν εποτζοιμήθηκα μες τον highway τζιαι άρκεψα να θωρώ όνειρο (το αυτοκίνητον οδηγούσαν το τα σιέρκα μου μόνα τους -κάμνουν το συχνά για να μου κάμουν χάρην, γιατί μες το αυτοκίνητον έρκουνται μου πολλές ιδέες α-συνείδητες, το ίδιον τζιαι μες το μπάνιον).  Μες το όνειρο το στιγμιαίο,  ο highway  τζιαι ο γέρο-ποταμός εσμίξαν τζιαι εγίναν έναν πράμαν στον ουρανόν κουλλουρεμένον, συννεφιασμένον ούλλον μαυρίλαν -η οποία δεν ήταν όμως καθόλου απειλητική.  Εσυναχτην το σύννεφον μπροστά μου ούλλον, τζιαι αφηννιασμένον άρρωσεν μου αγαπητικά, εσηκώστηκεν θεόρατον, τζιαι με τεράστιον κρότον, πουμπουρκές, φωνές, έρωταν, καλοσύνην, έππεσεν πάνω μου όπως το βουνόν, πετροκαταρράχτης  ουρανόπλαστος.

Εσταμάτησα το αυτοκίνητον για να μέν ι σκοτωθώ, ένιωσα ότι ήταν Το Αυτόν που Περιμένω τόσες μέρες.

Πρώτα έπιασεν με νευρικό χάχανο σαν να με εκαρκαλλιούσαν.  Το σύννεφον ετύλιξεν με τζιαι είπεν μου ήρτεν η ώρα να του δώσω το φτίν μου να μου πεί το μυστικόν της έμπνευσης της ακράτητης, τζιήνης που φορεί μέσα της ισοζυγισμένην τη λογική, το συναίσθημαν, την τεχνικήν της γραφής, την αγάπην, τζιαι την ιστορίαν την αθρώπινην του ήχου ούλλην, τζιήνην που αμαν κατέχεις, εν γλώσσα που μιλάς χωρίς να σκέφτεται ο νούς σου.  Το Ελιξήριον της Μουσικής.  Το Κλειδίν του Νού που Γράφει Αυτόματα Άμαν το Αξίζει.

'Εφκαλα το φτίν μου τζιαι έδωσα του το.  Έπιασεν το που την άκριαν τζιαι έβαλεν το κοντά στο στόμαν του.  

Χωρίς πολλές τελετές, το σύννεφον εψιθύρισεν του φτιού μου το μυστικόν, έδωσεν μου το φτίν μου πίσω, εξαναφύτεψα το, ετζύλισεν ο ποταμός μες το κανάλλιν τζιαι άκουσεν το μυστικόν σεμνά ο εγκέφαλος, τζιαι επέρασεν το στο υποσυνείδητον.   Τόσον απλόν τζιαι όμορφον το Κλειδίν του Νού που Γράφει Αυτόματα Άμαν το Αξίζει, τόσον ανθρώπινον, που εγέλασα εγκάρδια, τζιαι Άννοιξαν οι κρουνοί του νού, εξεδιπλωθήκαν οι κρυμμένες διαστάσεις της προσωπικότητας, επεταχτήκαν τα πλοκάμια μου τζιαι τα δέκα, ανθίσαν τζιαι τα τριακόσια φύλλα μου, τζιαι εσπάσαν τα τζιάμια του αυτοκινήτου που την δύναμην της συνειδητότητας του Μυστικού.  

Τέσσερις  λέξεις μου είπεν ούλλες τζι ούλλες.   

Μόλις τες άκουσεν ο εγκέφαλος, αντινάχτηκεν.  Έδειξεν μου εικόναν εικόναν τη ζωήν μου ούλλην,  ούλλες τες φορές που είδα το μυστικόν μπροστά μου τζιαι δέν το αναγνώρισα, αντίθετα έκαμνα τζιαι γι αυτόν επάσκιζα τόσον.   Ελούθηκα του κλαμάτου τζιαι δέν επαρηορκούμουν για τουλάχιστον δέκα λεπτά, τόσην ομορκιάν εγνώρισα ξαφνικά, το Μυστικόν εν τόσον υπέροχα απλόν, αλλά δύσκολα το ακολουθά πλάσμαν εχτός αν εν διατεθημένον να αλλάξει τον τρόπον λειτουργίας σαν άτομον, εν μιά σοφία πεντάμορφη, ούλλον Αγάπην, που αννοίει τα Εύφορα Χωράφκια σε ότι θέμα θέλουμε.

Μετά λαλεί μου με φωνήν σοβαρήν η συννεφκιά:

"Τούτον που σου είπα εν μεγάλον μυστικόν πολλά, φυλάω το για τους δημιουργούς της Ύλης μόνον άμαν δώ ότι εν έτοιμοι πραγματικά να προχωρήσουν την Τέχνην παραπάνω που Αγάπην αντί που αθρώπινο συμφέρον, τζιαι θέλουν να αφιερώσουν τον εαυτόν τους στη Ζωήν, με τρόπον αρεστόν σε μέναν"    "Να το πείς τζιαι σε άλλους, αλλά μόνον άμαν σε ρωτήσουν τες Σωστές Ερωτήσεις τζιαι Αννοίξουν τα Κλειθκιά μόνοι τους"

Εσσιώπησεν για έναν λεπτόν τζιαι άκουεν με που έκλαια, εχαμογέλασεν λλίον, τζιαι έκλαψεν τζιαι τζιήνον.

Λαλεί μου μετά, με ήρεμη φωνή:

"Πάρτο το όμορφον μου μυστικόν καλέ μου, τζιαι που δαμέ τζιαι να πάει, όποτε θέλεις θα σου έρκουνται πίδακες οι ιδέες, ακράτητα τα κομμάθκια σου -φτάννει να ακολουθάς πάντα τη φιλοσοφίαν τούτην στη ζωή.  Πρίν να γυρέψεις την έμπνευσην, να ακολουθάς τη σοφίαν του μυστικού.  Άμαν την ακολουθάς, θα πολλαπλασιάζεσαι χιλιάδες οι εαυτοί σου θα Γράφουν.  Άμαν πατάς το μυστικόν, τζιαι δέν το σέβεσαι, χέρσο θα σε κάμνω, στέρφον πάλε.  Διώ σου κατάραν τζιαι δώρον μαζίν, ξέρε το!  Έτσι έναι τα όμορφα πράματα.  Σώννεις το;  Θέλεις το που τα καλά;  Εν ευθύνη μεγάλη!!   Άμαν ζιείς με τούντο μυστικόν, αγαπάς τζιαι πονείς πολλά, κάθε σου στιγμήν.   Θέλεις το;   Μετάνωσε, τζιαι πάλε φίλοι"

Λαλώ με εφτά φωνές μαζίν ομοφωνίαν βυζαντινήν:

"Σώννω το, Μάστρε της Μουσικής, σώννω"

Τζιαι Μέγαν Αστροπελέτζιν έππεσεν στο κορμίν μου που την καρκιάν του συννέφου.  Τζιαι δκυό ώρες έκλαια ο φτωχός γιατί Εκατάλαβα επιτέλους ούλλα όσα είχα ξηχάσει τζιαι που κάποτε, μωρόν, τα έξερα φαρσί.  Είδα γιατί κάμνω τούτον που κάμνω, τζιαι γιατί προσέχω όσα προσέχω, είδα τζιαι την επιθυμίαν που έχω να τα κρατήσω δικά μου, τζιαι τον πόνον να μέν μπορώ.  Τζιαι τη γλύκαν που προκαλεί ο πόνος τούτης της γνώσης του έρωτα, του  χαμού τζιαι του Θανάτου που ζούμεν συνεχώς όσοι προσέχουμεν τα όμορφα που συνέχεια γυρόν μας γεννιούνται τζιαι χάννουνται στη στιγμήν τζιαι στο σιέριν μας δέν μπορούμεν ποττέ να τα κρατήσουμεν δικά μας.

Τζιαι Άννοιξα ξανά.