Γυρεύκω

Όλα είναι  όπως πρέπει  καλέ μου.

Τί βλέπεις;

-Πέτρινο κτίσμα χαμηλό και μαρμάρινο, στην πλαγιά χέρσου λόφου.  

Δεξιά κάθεται ο Νούς, σφίγγει Μέγα Δοξάρι, τα χέρια του τεντωμένα πλοκάμια σε εγρήγορση, βρυχούνται, δέν αντέχουν την τόσο ερωτική αδράνεια.  

Πιό δεξιά γεννήθηκε  ο Φόβος ο Ταπεινός, αρχοντοντυμένος, κρατεί προσεχτικά πήλινη στάμνα γεμάτη δηλητήριο που είναι μαζί φάρμακο θαυματουργό.

Πιό δεξιά,  Μέγας Ποταμός ξετυλίγεται, χάνεται στον ορίζοντα και πίσω ξανάρχεται κουλλουρωτός.  

Οι γέφυρες του όλες εκυρτώσαν έτοιμες να με κουβαλήσουν στην άλλην όχθη.

Στην άλλη όχθη το Καστέλλι.  

Πόρτα δρύινη μεγάλη σιδερασφαλισμένη.

Μέγα τραγούδι μοιρολόι ευωδιάζει στες αυλές.

Σπονδές σαβανωμένες.

Και οι συνδαιτημόνες περιμένουν.

Εδώ γεννιέται ο Θάνατος.

Αριστερά απλώνεται στον ουρανό σταυρωτά ο Μέγας Κήπος.

Μεγαλώνει ήσυχος, χωρίς ψεγάδι, ηλιοέρωτος.  Χιλιάδες δάση μέσα του λικνίζονται.  Παντού λουλούδια.  

Πιό αριστερά, το Σκοτάδι.  Εκεί γεννιέται η Ομορφιά και ο Έρωτας.

Γέφυρα μισοχτισμένη ενώνει την καρδιά του Κήπου με το Σκοτάδι.

Πού στέκεσαι καλέ μου;

-Στέκομαι στη μέση τους, ένα χέρι πιασμένο σε κορμό τραβά αριστερά, το άλλο πιασμένο στο σχοινί της γέφυρας τραβά δεξιά.  Εκεί που σμίγει ο Κήπος με το Καστέλλι.  Το κορμί σχίζεται στα δύο. 

Ο Ένας πάει Δεξιά.  Η Άλλη  πάει Αριστερά.

Ο Ένας γυρεύει το κλειδί, ν' αννοίξει το Καστέλλι.

Η Άλλη  μές τον Κήπο περπατεί, και περιμένει.