Άκουσμα

Ξεκουλλουρώθηκε μέσα μου χτες Αυτός που γράφει, ο Σίγουρος.  Μιλά με τα Αόρατα σήμερα. Συνοφρυώνεται ηγετικά.  Κάλεσε όλους τους εαυτούς, τους έβαλε ρόλους και θέσεις.  Όλοι αφουγκράζονται τώρα.   Στις θέσεις τους και οι εφτά, σαν τα πιόνια στη σκακιέρα.

Άκουσε ο Μάστορας να του λέει το Σύμπαν πώς να γράψει, σε γλώσσα άλλη τα είπε, και τώρα χαίρεται την ένταση της στιγμής πριν την Έκρηξη, μέχρι να βρεί το κλειδί να τα μεταφράσει.  (πολλές θα είναι οι εκρήξεις, άλλες μικρές, άλλες ακράτητες, Αυτός που γράφει, ο Σίγουρος, σαν γυναίκα λειτουργεί μέσα στο ψυχισμό, το καταλαβαίνω, κι έτσι είναι η ψυχή του συνθέτη)

Εδώ στο βυθό όλα είναι ακίνητα.   Στο Θάνατο της συνείδησης κολυμπώ, και το βλέμμα, έντονο, ετοιμάζεται να Δεί το Φώς.

Στον αέρα μπροστά μαζεύεται η Ουσία, σαν σύννεφο με όλα τα χρώματα μέσα.  Πίσω μου αιωρούνται όσα μαζεύω ένα μήνα και βάλε.  Ετοιμάζονται να χυμίξουν ο ένας τον άλλο με πάθος μεγάλο.  

Άρχισα χτές το πραχτικό μάζεμα πληροφοριών, το μουσικό σκάψιμο, σκέφτηκα τες πρώτες ιδέες, ένιωσα τον έρωτα της πρώτης επαφής με το ξένο σώμα της καινούργιας μουσικής.  Με χάϊδεψε.  Μου είπε "γειά σου Διάσπορε, ήρθα, αγάπησε με, θα σου φανερωθώ".   

Η πραγματικότητα χάνει σήμερα την ομορφιά της το λούστρο της ξεβάφει, και το κεφάλι γυρίζει προς τα μέσα.  Αλλάζει η αντίληψη του χωροχρόνου, όλα κινούνται αργά, με ρυθμό συντονισμένο απο Μέσα.  Χάνομαι.  

Αυτή η φάση πάντα με τρομάζει γιατί ξαφνικά φανερώνεται μιά γέννηση Όμορφη Ύλης γύρω μου εξωπραγματική, με τυλίγει στεφανωτά, και μαζί βαδίζουμε όλη μέρα.  Είναι το τέκνο της Ουσίας με τον Εσωτερικό μου κόσμο.  Θα με ακολουθεί απο σήμερα μέχρι να τελειώσει, να αδειάσει.  (Και μετά, άδειος, θα ξαναβγώ Έξω λειψός)