Στον Πευκόφυτο Υδατοφράκτη

(Μονοπάτι αγαπημένο)

Τις Πέμπτες διδάσκω που σπίτι σε σπίτι όλη μέρα, στην Πόλη με τα Αρχοντικά.   Αρχίζω η ώρα 10 το πρωί, σχολάννω κατα τες 9 τη νύχτα.  Δύσκολη μέρα, αλλά κερδοφόρα, τζιαι καρποφόρα. Αγαπούν με πολλά οι οικογένειες της Πέμπτης.   Τζιαι γώ.  Η κούραση εν κούραση όμως.  Για να μέν μου γυρίσει πέλλαρος, κάμνω μιάν ώρα διάλειμμα για μεσημέρι.   Αρέσκει μου κατα τις τρείς, μεταξύ μαθητών, να κάθουμαι σε μιάν ωραίαν τοποθεσία μές τη μέσην της πόλης (οι πόλεις δακάτω εν ξαπλωμένες πολλά, τζιαι έχουν δάση τζιαι νερά που τες διασχίζουν)  τζιαι πάω λοιπόν στον Υδατοφράχτην  της περιοχής τζιαι απολαμβάννω την ησυχίαν του δάσους, τρώω το σάντουιτς μου, ακούω μουσικήν, τζιαι περπατώ για 20 λεπτά για να μυρίσω τα πεύκα.  Θυμίζει μου το Τρόοδος, κάποτε μάλιστα κλείω τζιαι τα μμάθκια μου, τζιαι πείθω τον εαυτό μμου ότι εχτός που πεύκο, μυρίζει σπατζιά, μερσινιά, δκυόσμης άγριος, τζιαι -αμυδρά- σούβλα αρνίσια, σιεφταλιές τζιαι τσιγάρο Rothman's.  Φαντάζουμαι μιάν κλασσικήν οικογένεια κυπραίους να κάμνουν πικνικ αιώνια στον υδατοφράχτη μμου σε μιάν όχθην, λαλώ τους γειά κάθε που περνώ, τζιαι έτσι έχω παρέαν στον περίπατον μου ("Κωστάκηηηηη, μέν πηέννεις κοντά στο νεροοον" -φωνάζει στα μωρά της η φανταστική μάμμα του πικνικ, ντυμένη στα 24 της, με το τακκούνιν να τρυπά το λειβάδι.  Ο παπάς κάθεται τζιαι καπνίζει ζαόστομα, τζιαι παίζει τάβλι με τον σύγαμπρον του που εν πονηρόφατσα, φακκούν τις πέτρες τζιαι λαλούν περίεργες λέξεις όπως "ικκίπιρ" "τόρτζια" "άτε ζαρούιν μου" κλπ, πίννουν ΚΕΟ, τζιαι δέ διούν σημασίαν των γεναικών τους) . 

Περπατώ, αναπνέω, μιλούν μου τα πεύκα στα ελληνικά, οι βαλανιθκιές τζιαι τα καβάτζια στα αμερικάνικα, τζιαι ούλλοι μαζί σε Άλλη Γλώσσα κουβεντιάζουμεν, ηρεμώ, φεύκουν τα προβλήματα, τζιαι μετά φεύκω σωματικά να πάω στο επόμενο σπίτι.  Ψυχικά, ο υδατοφράχτης έσιει μιά γωνιάν δικήν του ηλιόλουστην μες τον Κήπον του Νού μου -τζιαμέ όμως για κάποιο λόγο εν σιειμονιάτικον το τοπίον, ολόασπρον.  Να περιμένετε να σας το δείξω σε 2 μήνες.

Aqua Permanens.

Πράσινο Λειβάδι δίπλα απο νερό.  

Πίσω του, σκοτάδι. (Μήν το φοβάσαι το σκοτάδι καλέ μου)

Κοίτα!  Το δέρμα του πόσο ποθεί το χάδι του ανέμου.

...και τ' ακροδάχτυλα τους  αγγίζουν

Πράσινο λειβάδι, θέλησες στο σύμπαν 

με στροβιλιστή έκσταση να απλώσεις τα μπράτσα.

Εκατό χορεύτριες αρχαίου χορού της Ινδονησίας.  Τα χέρια τους τσακίζουν με χάρη.

Άκου τη ξεκούρδιστη μουσική των γκάμελαν!

Ύμνος χρυσοντυμένος, -ήλιε, αγκάλιασε τες όμορφες μου Ιέρειες.

αποφλοίωση

...η γύμνια άξιους μας χρίζει για τα ουράνια

O Φτερωτός Δράκος της έμπνευσης ο αγαπημένος

Τα δέντρα στέκονται στο αιώνιο ρυάκι.

In Stiller  Nacht.

Μή μιλάς, νού.  Μή κοιτάτε, μάτια.

Αυτιά, Ακούτε!

Δέρμα, Νιώσε!

Βράχε μου, όταν δέν είμαι εδώ, νιώθεις άραγε την απουσία;

Πές τους να την προσέχουν τόση ομορφιά.

Οι ανοιχτές αγκάλες οι πύρινες τρυγούν το νερό, τη γή, τον ουρανό μαζί.

Χαρά!!

Ω, ναί!   Το Μονοπάτι που ζωγραφίζεται μόνο του κάθε βδομάδα,  το βλέπω πάλι!!

Μεταξύ του πράσινου και του νερού σχηματίστηκε σήμερα.

Χέρι Άλλο μου δείχνει με το δάχτυλο το δρόμο.

Η ροή θα το αλλάζει συνεχώς, θα το ανανεώνει, ποτέ δε θα μένει το ίδιο

πάντα ομως από το  ίδιο μέρος θα περνά.

....Ich leb' allein in meinem Himmel.

In meinem Lieben, in meinem Lied....

(Ruckert lieder)

"ζώ μονάχος στον παράδεισο μου

στον Έρωτα και το Τραγούδι μου"