Χαλαρά, εφτά αλήθειες για μένα

Άτε, ευχαριστώ κοπέλλες για την πρόσκλησην να γράψω τζιαι γώ 7 αλήθκειες, άρεσεν μου, φκάλλει με τζιαι λλίον που τες σοβαρές σκέψεις που έχω να κάμω.  

Θα εμπορούσα να γράψω τζι αλλα.  Κανεί όμως, εγίναμεν ρεζίλιν!!!

1.  Επειδή είμαι μουσικός, δέν μπορούν τα σιέρκα τζιαι τα δάχτυλα μου να κάθουνται έναν τόπον τζιαι κάτι πρέπει να κάμνουν συνέχεια.  Εν αππωμένα, έχουν υπερενέργειαν.  Δουλεύκουν ανεξάρτητα του υπόλοιπου κορμιού, τζιαι έχουν γλώσσαν δικήν τους, εναέριαν. την ώραν που μιλώ, μιλούν τζιαι τζιείνα, σχηματίζουν τις λέξεις στον αέραν όπως τες χορεύτριες, διούν πάτσους το έναν του άλλου, κάμνουν καμπύλα σχήματα για να δείξουν τί εννοώ.  Τις υπόλοιπες ώρες διευθύνουν φανταστικές μικροσκοπικές ορχήστρες χωρίς να τα κόφτει πού βρισκόμαστεν τη δεδομένη στιγμή, παίζουν αερόπιανον, ή κρατούν την μολυβόπενναν συνέχεια μήπως έρτει καμιά ιδέα να την γράψουν.    Τες νύχτες αρέσκει τους να ποσκολιούνται με ξηρούς καρπούς, έχουν μάλιστα φετίχ ιδιαίτερον με την αφή των φυστουτζιών -τζιήνων που εν μές το κουκκούλλιν τους όπως τους μεταξοσκώληκες.    Αρέσκει τους να βάλλω καμπόσα φυστούτζια ανάλατα σε μιάν κούππαν, να την καθήσκω πας τα γόνατα μου, τζιαι μετά τσιππώννουν πάνω τους τα δάχτυλα τζιαι ψηλαφούν τα με λεπτομέρεια, σπάζουν τα προσεχτικά (να τσακρίσει η μέση σωστά τζιαι να φκούν τέλεια τα δύο ημισφαίρια).  Ύστερα φκάλλουν που μέσα τις κουννούδες τζιαι ταϊζουν μου τες.  Βάλλουν τζιαι όρους αισθητικούς:  Απαγορεύεται να δούν τα μμάθκια κάτω τζιαι να βοηθήσουν να βρεθεί φυστούτζιην γερόν ανάμεσα στα αννοιμένα τα φύλλα.  Πρέπει μόνα τους να έβρουν το γερόν.  (Πάντα έσιει Έναν Που Σου Έφυεν).  Επίσης δέν αντέχουν τη σκόνη, θέλουν να τα πλύνω αμέσως μόλις σκονιστούν, τζιαι έχουν ιδιοτροπίαν για μερικά είδη ρούχων όπως το βελούδο, κοτλέ, ή κασμίρι    -αν τζιήσουν κατα λάθος πάνω σε έτσι πανιά  ξιππάζουνται, ανατρισιάζω ολόκληρος (με άσχημον τρόπο)  τζιαι πρέπει αμέσως να ντζιήσω σε κάτι σκνιφόν για να μου περάσει -δέ ξέρω γιατί.

2.   Έχω μικρή συλλογήν που 6-7 περίεργες τσιαγέρες, πιατάκια, φλυντζανάκια, καφετιέρες, ζαχαριέρες, γαλατιέρες -που τη δεκαετία του '50 τζιαι του '60.   Θησαυροί που βρίσκω κάποτε όταν πάω στα παλιατσίδικα που συχνάζω αντί να θωρώ το μάτς της Κυριακής.   ("Ώωωωπ, κύριε Διάσπορε εφύλαξα σου μιαν κοντούδαν με υπέροχην προβοσκίδαν έλα να τη δείς, για σέναν μόνον $30)    Έχουν ούλλα τα τσαγερά μου κάτι παράξενον, ιδιότροπον, ή αστείον πας το σχήμαν τους, τζιαι μιλούν σου όταν τα θωρείς πολλήν ώραν.  Αγαπώ πολλά  τις τσαγέρες του '50, που μοιάζουν με γυναικάρες της τότε εποχής (έτσι τις βλέπω τουλάχιστο)  έχω τους ιδιαίτερην αδυναμίαν.  Εν η χαρά μου να έχω ξένους τζιαι να φκάλω το μουσταρδί  μου σέτ να σερβίρω καφέν μέσα.  Επίσης έχω αδυναμία (πάλε του '50) στες πλαστικές αλατοπιπεριέρες με έντονα χρώματα τζιαι σχήματα της τότε εποχής.  Έχω τες πας το περβάζιν του παραθύρου της κουζίνας μου, τζιαι θωρώ τες να μου χαμογελούν όποτε περνώ τζιαι σιέρουμαι τα χρώματα τους.  

3.  Αρέσκει μου  για μεσημεριανό να τρώω το ίδιο φαϊ κάθε μέρα, ώσπου να το βαρεθώ τζιαι να μέν το ξαναφάω στη ζωή μμου.    Αυτήν τη στιγμή, έχω μανία να τρώω αρμένικο ψωμί lavash (λεπτό όπως το φύλλο), στο οποίον τυλίγω μέσα όπως τον πούρον δύο κουταλιές χούμους, σαλάταν με μίνι μαρούλια βιολογικήν, μαύρες ελιές καλαμάτας, πιπέρι αψό, κούς-κους, σταφίδες, λάδι ξίδι. Μμμμμμμμ.   

4.  Όταν γράφω μουσική γίνουμαι  ονειροπαρμένος τζιαι ξεχασιάρης  -- αντί να ζώ στην πραγματικότητα (ποιός τη χέ, τί σημαίνει πραγματικότητα anyway), σκέφτουμαι τα αδρωπούθκια του Νού, τον Μάστρε Χτίστην τζιαι τες περιπέτειες του, το Χέρσον Κάμπον, μαραζώννω, εμπνέουμαι, τζιαι κάμνω λογής φαντασιώσεις που δέ βοηθούν την λειτουργίαν μου στην κοινωνίαν, ούτε στο σπίτιν.  Πασκίζω να μέν καμω βλακείες με τα μωρά, ή να πικράνω την Αγάπη.   Δύσκολον!    Το πιό ρεζίλιν;   Πολλές φορές ξεχάννω να τραβήσω το φερμουάρ του παντελονιού όταν ντυννουμαι για τη δουλειάν, τζιαι ανακαλύφκω το σε τόπον που δέν μπορώ να το σάσω - πχ στη μέση του μαθήματος.   

5.   Αρέσκει μου να πηέννω βόλτα μές τη γειτονιάν όταν δέ μπορώ να πάω στη φύσην, τζιαι να παρατηρώ τί έχουν πεταξούμενον ή φυτεμένον μες τες αυλάδες τους οι διάφοροι λαοί που ζιούν στην πόλην μου, τζιαι να προσπαθώ να καταλάβω τί εννοούν.  Γεμώννει μου τη ψυσιήν μου πολλά πράματα, θυμίζει μου ότι ο Άθρωπος εν ωραίον όν, να μέν τον μισώ, τζιαι αλλάσσει μου την συνήθως σκεφτικήν διάθεση     ---Πχ είδα σήμερα σε ένα σπίτι μιας κοτζιάκαρης βιετναμέζας που εφύτεψεν 50 γλάστρες μώβ βασιλικόν.  Τίποτε άλλον δέν είσιεν μές τον κήπον της.   Είδα την που επότιζεν με έναν παλιοτενεκκέν που έγραφεν πάνω "Squid Brand Fish Sauce", τζιαι έθελα να τη ρωτήσω γιατί εφύτεψεν μόνο βασιλικό.  Πόσον τρώει;  Αθθυμίζει της το χωρκόν της;  Θα το σκέφτουμαι πολλες μερες τζιαι εμετάνωσα το που δέν την ερώτησα (μάλλον δέ θα έξερεν εγγλεζικα όμως, εφόρεν τα παραδοσιακά της τα ρούχα με τα πλαθκειά μανίτζια, τζιαι εφαίνετουν ότι μόνον το κορμίν της ήταν αμερικήν).  Είδα σε άλλο σπίτιν κάποιου μεξικάνου μουστακαλλή που του αρέσκει να πιάννει παλιαυτοκίνητα τζιαι να τα σάζει, μιάν πυροσβεστικήν του 1900 -αμάξιν με τα άλογα βασικά, αλλά πυροσβεστικόν.  Πού το ήβρεν ο κκεραττάς!;    Εσκούπιζεν τα σιέρκα του που το γράσον πας την τεραντωτήν φανελλούδαν τη λαθκιασμένην τζιαι άκουεν έντονην latin μουσικήν με τρομπέττες, τζιαι το κοπελλούδιν του το δεκάχρονον εθώρεν τον τζιαι εμάθθεννεν.  Έτριφεν την πυροσβεστικήν ο κύριος, να φύουν τα αγιώματα της, τζιαι έθελα να τον ρωτήσω αν μπορώ να χτυπήσω την καμπανούδαν ποννα τελειώσει.  Έν τον ερώτησα.  

Άλλος πάρατζιη έσιει μανίαν να διατηρά το γρασίδιν του άψογον.  Το σπίτιν που μεινίσκει εν χάαααλια, δέν το καθαρίζουν ποττέ, έσιει παλιοτροχούς τζιαι σκουπίθκια μες την αυλήν, πολυθρόνες μουχλιασμένες, στρώματα, παλιόρουχα ----αλλά το γρασίδιν του μοιάζει με ποτζιήνον του γηπέδου του γκόλφ, ολοπράσινον, χαρούμενον, χωρίς ζιζάνια ή κιτρίνισμαν ποττέ του.  Έθελα να τον ρωτήσω τον κύριον αφροαμερικάνον γιατί του αρέσκει τόσον, ενώ το σπίτιν του εν γέρημον;  Γιατί;;;

6.  Προτιμώ να είμαι στη φύση παρά με κόσμον, μόνον τότε νιώθω να είμαι ολοκληρωμένος.  Αλλά άμαν βρεθώ με κόσμον φκαίννει άλλος εαυτός κοινωνικός, τζιαι σιέρουμαι το.  

7.  Είμαι πολλά αντι-ακαδημαϊκός.  Δέ θα έθελα ποττέ να διδάξω σε σχολήν ή πανεπιστήμιον γιατί εν σαν τη φυλακήν του πνεύματος, αναγκάζει σε στο γράψιμον να ακολουθας μιά γραμμή στενή βιβλιοκρατούμενην, που εν βασισμένη στο intellect παραπάνω αντί στο intuition γιατί έτσι έναι ο δυτικός τρόπος μάθησης τζιαι σκέψης.   Προτιμώ να μέν έχω αφεντικά, ή συναδέλφους , τζιαι να έχω απόλυτον έλεγχον ποιούς διδάσκω τζιαι με ποιόν τρόπον, πώς γράφω, τί γράφω, τζιαι πώς περνώ την ζωήν μου καθημέρα.  Γραφείον μου το δάσος, οι λίμνες, τζαι τα σπίθκια των πελατών.  Οι ανθρώποι που διάφορες τάξεις, με ποικίλα ταλέντα -όι μόνο μουσική δηλαδή.  Περιβάλλει με ένας μικρόκοσμος που μου επιτρέπει να κάμνω έξω του τζιαι μέσα του μεγάλες σκέψεις τζιαι να δημιουργώ με μόνη επιρροή τον Εαυτόν, γιατί εν τόσον απλός ο καθημερινός μου κόσμος τζιαι αφήννει μου πολλύν χώρον  μέσα μου φρέσκον για να φορέσει τα σημαντικά πράματα.  Άρα, είμαι σσhύλλος αντι-ακαδημαϊκός.

Αυτά.