Διασπορικού σετάρ ο αυτοσχεδιασμός

Επέτρεψεν μου επιτέλους ο λαβωμένος σπονδυλωτός μου σύντροφος που τόσα χρόνια υποφέρει τες καταχρήσεις μου τζιαι που τις τελευταίες βδομάδες έκαμνεν απεργίαν ώσπου οι ασκήσεις της ξανθής γιατρού εβοήθησαν με να ξικολλήσω κάπως  -μετά από καθημερινές ασκήσεις, τέντωμα μυών αφύσικον για μουσικούς, καμασούτρικον στο κρύο πάτωμα χωρίς παρτενέρ, τζιαι πάμπολλα παυσίπονα- επέτρεψεν μου λοιπόν ο σκουλικοκόκκαλος μου να κάτσω άνετα σε καρέκλαν της κουζίνας για να παίξω το αγαπημένον μου όργανον, το περσικό σετάρ, το οποίο μαθαίνω μόνος μου.  (Ως πιανίστας, τα έγχορδα όργανα ήταν πάντα εναν μυστήριον για μένα, δέν έμαθα ποττέ πουζούκκιν κιθάραν ή παγλαμάν, άρα επήρεν μου αρκετά χρόνια να καταφέρω να μάθω να κάμνω τρίγκι τρίγκι με το δεξί χέριν την ίδιαν ώραν που τσιλλούν τα δάχτυλα του αριστερού το μανίτζιν του σετάρ.  Επίσης, επήρεν μου πολλύν τζαιρόν να αποβάλω τα ελληνοκυπριακά στοιχεία που τη μουσική μου σκέψη τζιαι να καταφέρω να ακούουμαι αυθεντικός στο στύλ που αρμόζει του σετάρ -τούτον ήταν το δυσκολότερον αλλά σημαντικότερον της προσπάθειας μου να μάθω περσικήν/κουρδικήν μουσική, γιατί νευριάζω πολλά με τους παίχτες τους που έχουν πολλά καλήν πουζουκκοτεχνικήν αλλά δέν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στο νέον όργανον, ή να μάθουν να φτιάχνουν αυθεντικόν ήχο, τζιαι πάντα "κάτι λείπει")  

Έσφιξα λοιπόν το αγαπημένον μου μέσον αυτοέκφρασης στο σιέριν (μα έν είσαι συνθέτης; δέν έπρεπεν η σύνθεση να έν το πρώτιστον σου μέσον έκφρασης;;;   όι.  η μουσικοσύνθεση έννεν αυτοέκφραση, εν μή-εθελοντική φυσική ανάγκη άρα δέν τη λοαρκάζω) τζιαι έκατσα στην κουζίναν, αποφασισμένος να γυρίσω βίτεο του εαυτού μου με την κκαμερούδαν.  Εσκέφτηκα το:  Κάθε εφτομάδαν, θα γυρίζω τζιαι έναν βιτεούδιν με το σετάρ, να θωρώ τζιαι να καταγράφω την πρόοδον της διάθεσης, της τεχνικής, τζιαι της ικανότητας να εκφράζουμαι όπως μου είναι γραφτόν.  Αποφάσισα επίσης να βάλλω τα βίτεο στο γούτττουπ, για να τα βάλλω δαμέ στο μπλόγκ, να με ακούτε να ξέρετε ήντα μπου έχω να πώ, αφού τη αγριοφωνάραν μου δέν πρόκειτε να την ακούσετε το ράσκοντον.  Βάλλετε τζιαι τα χέτφόουνς για καλύτερον ήχο αν θέλετε.

Ο αυτοσχεδιασμός που μου έφκηκεν σήμμερα άρεσεν μου, ελευθέρωσεν λίγον την πλάτην, ένιωσα τα πτερύγια της να τρίζουν σαν τες πόρτες που θέλουν λάδωμαν.  Είπα επιτέλους το παράπονον μου που εν χωσμένον μέσα μου τόσες μέρες.  Αφιερώννω σας τον, στον καθέναν διαφορετικά μυνήματα θα φέρει, ούλλοι έχουμεν έναν παράπονο.  Αφήστε το βίτεο να φορτώσει ολόκληρον πρίν να το παίξετε, για να μέν μου διακόπτει τον ειρμόν της σκέψης το γιουττούπ τζιαι να με νευριάσει.  

Μα ήταν πολλά ωραίον το απόγευμα σήμερα.  Εσκόλασα που τη δουλειάν, τα κοπελλούθκια εκάμναν νάννι, η γυναίκα μου εδούλευκεν πάς το κομπιούτερ, το σιόνιν ετοιμάζετουν να ππέσει πάνω στον πάγον που γυαλλίζει έξω στο καράζ μου, τζιαι έκατσα στην δροσερήν μας κουζίναν τζιαι έκαμα το βιτεούδιν τρώγοντας μελομακάρονα που έφκαλα που τον θάλαμον το πρωίν, τσάιν μάττε αργεντινόν (μυρίζει τομπάκκον τζιαι θυμίζει μου παλιές εποχές), σεκλεττισμένος επιτέλους με κάτι που έπλασα εγώ.  Τελικά, αν δέν παράγω μουσικήν, φθίρεται η καρκιά μου.

Θα προτιμούσα φυσικά να ήμουν σε έναν χωρκόν στη μέσην του πουθενά τζιαι να εκάθουμουν πουκάτω που έναν κυπαρίσσιν τον Ιούλην σε μιάν εσωτερικήν αυλήν ασπρογιασμένην, με αγιόκλημα γυρόν μου, βρύσες, τσαρτελλούθκια τζιαι συτζιές, με τραπέζια ωραία βαρετά τζιαι μαξιλάρκα άνετα χαμαί, να παίζω για 2-3 αγαπημένους, με ζιβανίαν τζιαι καφέν, φαγιά πολλά, ώσπου να σηκωστούν ένας ένας τζιαι να κλωθογυρίζουν με τη μουσικήν μου.  Θα το προτιμούσα τούτον, αλλά δέ γίνεται σήμερα.  Θα γίνει.