Φίλος

Εν μιά η ώρα το πρωί.  Μόλις έμπηκα σπίτι τζιαι κουτσουφλώ λλίον που την κούραση τζιαι το αργεντινόν Μαλμπέκ κρασούδιν (τζιαι το επιδόρπιο Μεταξά το εφτάστερο) που ήπια με το φίλτατο μου τον Πεϋμάνν τον Πέρσην τον μαέστρο που με εκάλεσεν σπίτιν του κάτω στην Μεγαλούπολη να φάμε κουπέπια πικάντικα, χούμους, πίττα με πολτό που καφτερές ελιές, να ακούσουμεν τα ιντερμέτσο του Μπράμς, τες σηκουένζες του Λουτσιάνο Μπέριο, τζιαι φυσικά να μιλήσουμεν για τη μουσική, να σούσουμεν τα σιέρκα με μεσογειακοανατολίτικο τρόπο, να διαφωνήσουμε φωναχτά χωρίς παρεξήγηση για μουσικά/τεχνικά θέματα που μόνο εμείς θεωρούμε πλέον σημαντικά.   Τρείς ώρες έν έλειψεν η συζήτηση.  Ο πολυταξιδεμένος μου φίλος, που εσπούδασε με τους κορυφαίους συνθέτες στη Γερμανία τζιαι την Ιταλία, έσιει νού τετραπέρατο ο οποίος ταιρκάζει πολλά με το δικό μου.  Μιλά πολλά, τζιαι με μεγάλη ταχύτητα νεκατώννοντας φιλοσοφίαν τζιαι ποίηση μές τη θάλασσαν του διαλόγου. Αρέσκει μου πολλά ο τρόπος του, άλλους προκαλεί τους πονοκέφαλο αλλά εγώ πιάννω τον.  Εν κοντός τύπος, μακρομάλλης με μεγάλη μύτη, κοκκαλιάρης δασύφρυδος.  Έντονα τα μάτια του, γεμάτα πίκρα (μικρός έχασε τα πάντα στο Ιράν με την επανάσταση, εφύαν για αμερική.  Κουβαλά την προσφυγιά στο μέτωπο, σάν εμάς).  Μισά την περσική μουσική γιατί θυμάται τους κούλλουφους που του επιάσαν το σπίτι του στην Τεχεράνη.  Άρα διαφωνούμε σε τούτο, εμένα αρέσκει μου πολλά.

Φίλε Πεϋμανν που έσιει να σε δώ ένα χρόνο, που έσιει που τη γέννηση των μωρών να σε δώ, ευχαριστώ που με εκάλεσες σπίτι σου.  Ένιωσα άθρωπος, συνθέτης, φίλος.  Θα γράψουμεν κομμάθκια παρέα.  Θα ξαναβρεθούμεν σε ένα μήνα σπίτι μου.   Φτάνει πιά να κρύβουμαι πίσω που την κούραση τζιαι τη ρουτίνα.  Ωραίοι οι μοναχικοί περίπατοι στα δάση κλπ, ωραίες τζιαι οι σκέψεις.  ΈΣΠΑΣΑ όμως, πόσο μόνος μου??  Εγύρισεν μου.  Επεθύμισα αθρώπους, πλάσματα με σκέψεις τζιαι ζεστές ιδέες.