Περίπατος με πείσμα.
Έχω γαουρινό πείσμα. Τί σημαίνει "δέν μπορώ να πάω στο δάσος??"
Επροσπάθουν για μιά βδομάδα κάθε μέρα. Εδυνάμωσα ξανά τα νεύρα της σπονδυλικής μου.
Χτές εκατάφερα επιτέλους να πάω στο δάσος τζιαι το βάλτο, χωρίς να πονήσω τη πλάτη μου -άντεξα το τσαλαβούττημα μές το χιόνι για μιάν ώραν ολόκληρη στους -10. Ενίκησα. Είπαν μου "γειά σου τα πουλλάκια, οι κάστορες που εκοιμούνταν πουκάτω που το φράγμαν τους παχουλλοί τζιαι μισομεθυσμένοι που το κρύο, τζιαι είπαν μου "καλημέρα Διάσπορε λεβέντη μας" τα ξερόδεντρα μές το νερόν το παγωμένον. Εστάθηκα στο τέλος του μονοπατιού τζιαι άφησα τον αέρα να μου γλυκοφιλήσει τα μάγουλα -το χειμώνα ο αέρας δέ μυρίζει (η όσφρηση γυρεύκει μυρωθκιές αλλά δέν τες βρίσκει, εν ούλλα πεθαμμένα στη φύση οσα έχουν μυρωθκιάν εχτός των περιττωμάτων των ζώων), μάλλο γεύσην έσιει ο αέρας, παγωμένη γεύση, τζιαι αφήν (νιώθει τα νυχούθκια του έντονα το δέρμα σου), εν βίαιος τζιαι ξιππασμένος, αρκετά απειλητικός -μάλιστα μπορεί να σε σκοτώσει αν δέν είσαι ντυμένος κατάλληλα, η υποθερμία δέν αστειεύκεται. Στα δέκα λεπτά που εστάθηκα τζιαμέ, έκαμα τις σκέψεις μου τζιαι εκαθάρισεν ο νούς μου.
Συμπέρασμα:
1. Τους επόμενους μήνες θα αφοσιωθώ στην αναγέννηση της φιλίας, της κοινωνικής/επαγγελματικής ζωής καθημερινά. Ο χαμός του Art Club σαν πυρήνας μου, έφερεν τα πάνω κάτω, έμεινα μόνος μου χωρίς μουσική βάση, τζιαι επιτέλους ανεξάρτητος. Που δαμέ τζιαι να πάει, θα χτίζω τες σχέσεις που θέλω μόνος μου, ανεπηρέαστα. Θα γράφω για όποιους θέλω, με τη γλώσσα που χτίζω την ανεξάρτητη, την αγέρωχη.
2. Αγαπώ τη δουλειά μου πολλά. Αλλά δουλεύκω υπερβολικά, για να ζήσω την οικογένεια μου. Κουράζουμαι υπερβολικά. Έχω κρυφό πόθο να κάτσω λίγο. Θέλω να βοηθήσω την γυναίκα μου να προωθήσει την καριέρα της (εν ονοματοποιός φαρμάκων και προϊόντων, εχτός που μουσικολόγος/φιλόσοφος/πιανίστας) πέρκι φκάλουμεν κανένα δολλάριο παραπάνω τζιαι καταφέρω να δουλεύκω 4 μέρες αντί 6, για να γράφω μουσική συνέχεια τζιαι να πηαίννω σε συνέδρια, κονσέρτα κλπ, να αναπτύξω κοινωνικοεπαγγελματικές σχέσεις στο "πάνω επίπεδο" του τομέα μου.
Είχα τζιαι άλλα να σκεφτώ αλλά άρκεψεν η μύτη μου να παθαίνει κρυοπαγήματα τζιαι έφυα.
Παγωμένο νερό, η ζωή κρύβεται κάτω που τις πόρτες σου χωρίς να λυπάται, ετοιμάζεται για την άνοιξη.
Αγαπώ τα γυμνά κλαριά περισσότερο. Πόση ειλικρίνεια!
Πόση σεξουαλικότητα!
Σαν ψυχή σε ταξίδι ουράνιο. Σιγουριά.
(μήπως εν ο ουρανός που σε καταπίνει γλάρε?? Είσαι σίγουρος ότι εσύ έχεις τον έλεγχο?)
Θαλασσοπούλλι χωρίς νερό. Πετά με σοφία, χωρίς δισταγμό, ξέρει τον κύκλο της ζωής, περιμένει.
Η δική μου σημαία ξεδιπλώνεται στο χιονισμένο πάτωμα του δάσους.
Προσωρινά.
Σχόλια
(Μα τι όμορφο γαλάζιο καταχείμωνα...Υπέροχο!!!)
Τζιαι τι υπέροχες φωτογραφίες εν τούτες! Οι πιο ωραίες που έβαλες ως τωρά νομίζω. Το πείσμα σου βγήκε σε καλό αυτή τη φορά... αλλά μεν αππώνεσαι :)
Έπιασες το νόημα καλά. Ξέρεις, άμα είσαι για πάντα ξένος όπου πάεις, προσέχεις με τέσσερα μμάθκια τζιαι τέσσερα φτιά το περιβάλλον σου. Δέν ανοίκεις πούποτε τζιαι πρέπει να βρείς πράματα να σε κρατήσουν.
Λεμένια
Ευχαριστώ, προσέχω την υγεία πρώτα. (Κάθε μέρα μιά ώρα γυμναστική αυτές τις μέρες). Το γαλάζιο της περιοχής εν όσο υπέροχο οσο του Αιγαίου. Ενα καλό που έχουμε στη ΧΤΕρνία που δέν το έχει ο ευρωπαϊκός χειμώνας είναι η ηλιοφάνεια. Χιονίζει, κάμνει συννεφκιά, τζιαι μετα εμφανίζεται ένας υπέροχος λαμπερός, παχουλλός ήλιος ανεβασμένος σε ουρανό χαρούμενο, τζιαι αρκέφκουν να γλεντούν παρέα με τα χρώματα τζιαι το άσπρο του χιονιού. Αγαπώ το πολλά το μπλέ μας.
Marl3n
Στους -10 εν καλά. Ούτε το καταλάβεις αμα είσαι ντυμένος με τα ειδικά ρούχα (αδιανόητο να πάεις στο δάσος χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό αν αγαπάς τη ζωή σου) Στους -20 άμα κυκλοφορώ εν που εν δυσκολεύκουμαι. Τότε εν κρυάδα ότι τζιαι να κάμεις. Πίστεψε με, δέν έσιει πιό ωραίο συναίσθημα που την κρυάδα στο δάσος.
ρουθλες
Ενέργεια απίστευτη ο συνδιασμός παγωνιάς-ομορφιάς-άγριου τοπίου. Περιβάλλει σε φωναχτά, ισοζυγίζει σε γιατί αναγκάζεσαι να "είσαι εκεί" (δέν έχεις εκλογή, το κρύο αμέσως σου θυμίζει πού είσαι. Αρέσαν σου οι φωτό; Ευχαριστώ. Ξέρεις πόσον επαγώσαν τα δακτυλάκια μου να τες φκάλω; Έν έκλειεν η φούχτα μου μετά που δύο λεπτά. Δέν αππώννουμαι όμως ξέρεις. Επήα ώς τζιαμέ, αλλά δέν έδωσα γυρόν του βάλτου όπως έκαμνα πρίν -αντί 3χλμ την ώραν που μπορείς να περπατήσεις το καλοκαίρι, μές το χιόνι μπορείς maximum 1 χλμ την ώρα. Σιγά σιγά, κουραστικά. Άρα οι αποστάσεις που περπατώ εμικράναν αναγκαστικά.
Μαρίνο
Είμαι ένας παγωμένος λεβέντης αυτη τη στιγμή :-)