Βελγικές μπύρες, σκιές χορευτικές.

Πάλε ήπια τα.  Όππα.  Νύχτα μοναχική, αυτοαγαπητική.  Έσιει τρείς μέρες κάθε νύχτα τσουγκρώ τα (ζήτω οι χειμερινές διακοπές/ανεργία μιάς εφτομάδας).  Η σκέψη μου τριγυρίζει στες γειτονιές του νού που γεννιέται ο έρωτας, το κορμίν, οι αισθήσεις, το πάθος, η έλξη, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσω να γράψω για χορευτές.  Πρέπει να επικαλέσω τον έρωταν μέσα μου για να φκεί έτσι μουσική έξω.  Έτσι δουλεύκει το πράμαν.  Έλα έρωτα.  Πάρε με.  Πόψε ερούφησα  βελγικές μπύρες, βαρετές σαν το κρασίν τζιαι γλυκοπερίπλοκες, πέντε στο σύνολο -αρκετές για να μου προκαλέσουν ευφορίαν μαζίν με ξάννοιμαν του μυαλού στην κατεύθυνσην που ήθελα να πάω.  Μετά που έφαα για δεύτερη μέρα το καθιερωμένο λουβί με τα λάχανα, είπα καληνύχτα στα κοπελλούθκια τζιαι την Αγάπην μου, τζιαι έπιασα μιάν ντουζίναν βιβλία με ποίησην τζιαι επήα στο ιταλικό μπάρ κάτω στην πόλην να τα διαβάσω τζιαι να σκεφτώ για τη μουσική που εννα γράψω (το κομμάτιν της χορογράφου δηλαδή   -Είπεν μου έναν πουλλάκιν να εμπνευστώ που την ποίησην, τον έρωταν,  τζιαι τον ρυθμόν της γλώσσας.  Είπεν μου επίσης άλλον πουλλάκιν να σχεδιάσω το κομμάτιν μου πάνω σε χαρτίν 50 μέτρα μάκρος με 1 μέτρον πλάτος, να το τζιζζάρω με το κάρβουνον σε σχήματα ακανόνιστα τζιαι γραμμές πρίν να το μεταφράσω σε νότες.  Μετά άλλον πουλλάκιν είπεν μου να το χορέψω, να κάμω τα σχήματα στον αέραν τζιαι μετά να τα γράψω.... Αγαπημένο μου πουλλάκι που με εκούντησες να τα σκεφτώ τούτα, σ' αγαπώ αφάνταστα, με πολύπλοκους τρόπους).  

Επήα τζιαι ήμουν ο μόνος πελάτης που έφερεν βιβλία μαζίν του στο πρασινοπογιατισμένο μπάρ. Επαράγγειλα της καταθλιπτικής μπάργουμαν να μου φέρνει μιάν διαφορετικήν βελγική μπύραν κάθε μισήν ώραν χωρίς να μου μιλά ή να με ρωτά οτιδήποτε.  Έδωκα της $5 ττίπς.  Εχαμογέλασεν μου με όμορφον καθαρόν τρόπον,  γιατί  ήμουν αχτένιστος τζιαι κακοντυμένος, με ύφος αθρώπου που δέν χρειάζεται τίποτε που τζείνην.   Άναψα το άϊπποτ μου, έβαλα τες μοναχικές σιακόννες για σολο βιολίν του θεϊκού στρινιάρη Μπάχ.   Επήρα βαθκειές αναπνοές διαλογιστικές.  Άνοιξα το καφέ σακίδιο με τα βιβλία.  Έβαλα τα ούλλα πάς τα πόθκια μου.  Εγύρισα τες σελίδες όπως χαϊδεύκεις την αγαπημένην σου, όπως το πουλλίν που φτερουγίζει αππωμένα πάνω που μαρμάρινην βούρναν με νερόν έτοιμον να βουττήσει λλίγο.  Όπου έππεφτεν το μμάτιν εμελέτουν το ποίημαν τζιαι άφηννα τον ρυθμόν του να μπεί μέσα μου, να με αρπάξει τζιαι να με κάμει δικόν του.  Εθκιέβασα καμιάν τριακοσιάν ποιήματα έτσι, μονοκόρτην, τζιαι τωρά θέλω να κλάψω γιατί ήταν συγκινητική εμπειρία.  Θέλω να αυτοκτονήσω ρομαντικά τζιαι συμβολικά μαζίν με την σύλβια, να αγαπήσω τες μικρές σκηνές του Νερούδα, να δώ τους εσωτερικούς τόπους που επεριγράψεν ο Μπλέηκ, να δώ τες εικόνες του Φρόστ τζιαι του Μαλαρμέ, (επίσης θέλω να φάω σάντουιτς κυπριακόν με αψά πιπέρκα, ρόστον χαλλούμιν, άχ άδικη ζωή τζιαι ξενιθκειά που μας στερείς τα απλά αρχέτυπα εδέσματα της εφηβικής ηλικίας).

Άρκεψα στο τέλος,  μετά που ετέλειωσεν ο Μπάχ τα βιολιστικά του μοναξιασμένα πάθη, μές τη μέθην μου την γλυκειάν, να έχω οράματα για τους χορευτές (είδα τα εύρωστα τους μέλη να λικνίζουνται σε μισοσκοτεινό δωμάτιο στη φαντασίαν μου) τζιαι άρκεψα να ακούω την μουσικήν που θα γράψω σαν το όνειρον, είδα την, εγεύτηκα την, ετύλιξεν μου το δέρμαν μου σάν το φίδιν πάλε, ανατρίσhασα, είδα τα σπιράλ  των χορευτών να μολυβιάζουν στον αέραν  με σχήματα ζαβομένα ταγκό,  αγνώριστα μουσικά , ετυλιχτήκαν γυρόν μου,  ούλλον έντασην ανεκπλήρωτην.   Περιμένουν με να τα καταλάβω, εν αμυδρά. 

Έρχεται, έρχεται ο έρωτας, ακούω τον μές τες σωλήνες του μυαλού σάν τη λάβαν έτοιμος να εκτιναχτεί στην ατμόσφαιραν τζιαι να ππέσει πίσω πάς τους βράχους μου, ώς τους πρόποδες , να καλύψει το κορμίν με νέον υλικόν, να αλλάξει το τοπίον, να βλαστήσουν (άμαν κοπάσει η πυραχτωμένη λατρεία) πράσινα δάση.  Έλα έρωτα.  Έλα στο διάσπορον.