Δύο τραγούδια του διάσπορου, μνημόσυνα.

Πρώτα έγραψα το τούτον, εναν απόγευμα, μνημόσυνον απλό, για κάτι στάχτες που εμείναν.  Απόβλητα.  Έν πονεί τζιαι τόσον, έσιει γλυκάδαν  (Δέν έσιει τον έντονον πόνον τζιαι το θυμόν τζιαι τον έρωταν που έσιει το δεύτερον μου κομμάτιν στο κάτω το βίτεο, τζιήνον πονεί πολλά, σφάζει, ελπίζω να αφιερώσετε χρόνον τζιαι προσοχή, μοιράζουμαι το μαζί σας πολλά προσεχτικά με ευαίσθητον τρόπον, ευάλωτον, δείχνω μέσων του ακριβώς πώς είμαι πουμέσα -τζιαι όποιος έσιει φτιά, ακούει, τζιαι όποιος έσιει παρόμοιαν ψυσιήν, καταλάβει).  

Αν δέν είχαμεν τόπους μές τη μνήμη μας κακοτράχαλους, βάλτους, γερημίες, χωράφκια με λάκκους τζιαι παλλούρες, ρότσους, χέρσους λόφους τζιαι λαξιές, τί θα εκάμναμεν?? Ποττέ δέ θα εμπορούσαμεν να τραβήσουμεν που την πηγήν του νού έμπνευσην να δημιουργήσουμεν! Ευχαριστώ σε ζωή για όσα έφερες, τζιαι ας μέν τα εθώρουν ότι εν για καλόν, τότε. Ευχαριστώ σου νού που τα εφύλαξες τζιαι μπόρεις να με ξαναπάρεις τζιαμέ να τα ξαναζήσω έστω για μιά νύχτα σάν να ήμουν πάλε τζιαμέ. Εγέμωσα ενέργειαν που μόνον όταν ζήσεις τον πόνο σου σάν καύσιμον αντί σαν πόνος μπορείς να εκτιμήσεις την αξίαν του. Ευχαριστώ σε πόνε που με έπλασες έτσι κοπέλλιν ευαίσθητον.

Τζιαι όπως είπεν ο φίλτατος ο Κώτσιος ο Καβάφης για τον δικόν του πόνον, σε τούτον το ποίημαν που εν ύμνος για ούλλους μας τον πόνον, τζιαι που τα σοφόττερα συμπεράσματα που μπορεί να φκάλει άθρωπος στη ζωήν του:

Τα χρόνια της νεότητός μου, ο ηδονικός μου βίος —
πώς βλέπω τώρα καθαρά το νόημά των.

Τι μεταμέλειες περιττές, τι μάταιες ....

Aλλά δεν έβλεπα το νόημα τότε.

Μέσα στον έκλυτο της νεότητός μου βίο
μορφώνονταν βουλές της ποιήσεώς μου,
σχεδιάζονταν της τέχνης μου η περιοχή.

Γι’ αυτό κ’ η μεταμέλειες σταθερές ποτέ δεν ήσαν.
Κ’ η αποφάσεις μου να κρατηθώ, ν’ αλλάξω
διαρκούσαν δυο εβδομάδες το πολύ.

Κ.Καβαφης

-----------------------------------------------------------------

Άχ Καβάφη, άλλαξες μου τη ζωή μου τότε με τούντο ποίημαν.

Πάμε.

Το δεύτερο κομμάτι που έγραψα πόψε, έγραψα το κρυμμένος μές το μπάνιον του σπιθκιού μου στα σκοτεινά γιατί κοιμούνται ούλλοι, τζιαι επίσης άμαν παίξω πάνω που δύο ώρες αχχωτικόν τρίγκι τρίγκι ώσπου να με πιάσει ο σίφουνας της έμπνευσης, αυτομολά η γυναίκα μου (έν έσιει άδικον), άρα τες νύχτες κάθουμε μές το μπάνιον άμαν μου έρτει ο ποιητικός οίστρος.   Τούτον το ποίημαν-κομμάτιν στο σεττάρ εν με θέμαν εμένα που το έγραψα-έν γράφω πολλές φορές με θέμα 'μόνον εμένα'.  Εν μνημόσυνον δέκα χρόνων σκοτεινών που κάποτε επέρασα τζιαι για να το παίξω στη σωστήν κλίμακαν τζιαι δρόμον, ετάραξα τα τάστα ούλλα (ταράσσουν για να κουρτίσεις ακριβώς την κάθε νόταν πάς το μανίκιν, να της δώσεις ότι χρώμα θέλεις, προσωπικό χρώμα,  πόψε έδωσα τους χρώμαν μώβ, κόκκινον, τζιαι βαζανίν, του πόνου, του έρωτα, του regret, του longing, του desire, τζιαι της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

Μα τί ωραία να μπορείς να επισκεφτείς έτσι δεκάχρονον χώρον κατάμαυρον, να τραβήσεις έξω την ουσίαν του με το σχοινί διμμένο σε σικλούδαν που το πηγάδιν του χρόνου, να σιωνώσεις το βαλτονερόν πάνω στη μουσική, να στρινιάσεις μόνος σου, τζιαι να τη μοιραστείς με άλλους, τζιαι μετά να φύει που πάνω σου πάλε.  Άχ, αναγκάστηκα να με αγαπήσω πολλά πόψε για να φκεί τούτον το Νερόν έξω.  Έρωτας και θάνατος έξω.

Καύσιμο των Αθανάτων (που αυτοί οδηγήσαν τη πέννα)   Nuclear fuel.