Ένας λαβύρινθος σκιών που γλυστράει και έλκει προς τα κάτω... Το νήμα κόβεται στην ανέλπιστη καταιγίδα του φωτός. Κι εμείς... έρμαιο της σκόνης του χρόνου που συνουσιάζεται με τα νεκρά κύτταρα μας στα φύλλα των δέντρων, στη γη και στον άνεμο... Ένα φύσηγμα και εξαφανίζεται η ύλη. Μία κλεφτή ηλιαχτίδα και αναπαράγεται η ζωή...
Ταξιδεύει μες τον χρόνο αναρριχείται στα γυμνά κλαδιά μια άκρια της ξεσκίζεται στην σκληρή επιφάνεια Βάζει πείσμα προχωρά ο ουρανός είναι το όριο δεν βλέπει πίσω μόνο στην υπόσχεση, ψηλά Γεμίζει με το σφύριγμα του παγωμένου αέρα στο φύσημα του παρασύρεται γίνεται ένα με τον χρόνο κι όλο ταξιδεύει ελεύθερη
ruth_less Εσύ μιλάς για απελευθέρωση, παρακολουθάς τα συμβάντα που την απόσταση της λύτρωσης, ψηλά. Αλλά ακόμα συμμετέχεις, είσαι μέρος της σκηνής. Αρέσκει μου πολλά.
σταλαματια Έν το εσκέφτηκα οτι εν σαν τα καμένα, έχεις δίκιο. Εν πολλά μα πολλά έρημο τοπίο, εχτός που τ΄ αχνάρια του καθενός που περνά.
δοκισισοφη Ππέεε, κάτι αγριοφωνάρες που βάλλω τζιαμέ. Δέ σε ακούει κανένας.
Έγραψα έναν κομματούδι για πιάνο σήμερα το ξημέρωμα γλυτζιύν, νάκκο σκοτεινόν, ασημένιον. Ήρτεν μου την ώρα που έκαμνα μπάνιο μεταξύ σαπουνίσματος τζιαι σιαμπού. Έτο σε rough form, με όι πολλά καλόν ήχο, Βασικά είχα ξυπνήσει δημιουργικά ερεθισμένος (οι άντρες συνθέτες έχουν μιάν ειδικήν πουλλού της δημιουργίας η οποία όπως την κανονική που το πρωί πιάννει την η όρεξη ξυπνά τζιαι θέλει να ενεργήσει ερωτικά) εξύπνησεν λοιπόν η πουλλού μου του πνεύματος τζι έθελεν να ερωτευτεί γλυκά μιά πλευρά μου παλιά που έχω αφήσει πίσω. Εμίλησα της πρώτα της πλευράς, ψιθυριστά. Εκοιμάτουν δίπλα μου, εχαϊδευκα την τζι ετύλια τα μαλλιά της γυρόν που το δάκτυλο μου το μικρόν γεμάτος έρωταν. Άκουα την που ανάπνεεν στον ύπνον της το βαθύν -χρόνια είχε μείνει άγρυπνη η φτωχή, άδικα άγρυπνη, είχε αγριέψει, τα μάτια της ήταν πάντα κατακόκκινα τζιαι σκοτεινιασμένα συνέχεια. Μάνα μου την πλευρούδαν μου την πρωτόγονη, τζιαι δέν την άκουεν κανένας τότε, έσιει το παράπονο. Έν έξερεν ποττέ της να ξ
Είμαι Κύπρο. Εννα παίξω πελλομουσικές αύριο στη γκαλερί Αποθήκες 79 στον Άγιο Λαζαρο (Λάρνακα), η ώρα 8μμ Παρασκευή 9/8 που θα έσιει έκθεση με τα γλυπτά του παπά-Διάσπορου τζι εγώ παρουσιάζω κομμάτιν με απαγγελίαν ποίησης του Λιασίδη, μουσική των Σούφι για πιάνον, άλλα ηλεκτρονικά, ήχους που τα εργαλεία του πατέρα κλπ. Θα τα πιντώσω μές το κομπιούτερ σάν το πάζλ ζωντανά να κάμω ψυχεδέλιαν μεάλην. Τταξίμια μαζίν με ήχους του σμιρίλιου. Σφυρί μαζί με Λιασίδη. Ελάτε να μεθύσετε ελάτε μεθυσμένοι τζιαι θα σας ταξιδέψω στον Κήπο μμου που έν τον πιάννει με η κρίση με η διχόνοια τζιαι που έσιει πόλικο γρουσάφι να μοιράσει.
Επήεν πολλά καλά το ρεσιτάλ!!! Δύο ώρες μουσικής καλομελετημένης τζιαι παιγμένης σωστά. Μόνον ένας τα έκαμεν πίλλιες τζιαι ήταν άδικο γιατί το κοπελλούιν εν πολλά καλός μουσικός αλλά πιάννει τον η αμηχανία πάντα τζιαι τρέμει ολόκληρος όπως το φύλλον. Έσιει ένα μήνα βάλλω του ασκήσεις αναπνοής τζιαι αυτοσυγκέντρωσης, ενόμισα ήταν να τα καταφέρει αλλά έκαμεν τα της πιπίνας. Οι μιτσιοί μου εφκάλαν με ασπροπρόσωπον. Ακόμα τζιαι οι μέτριοι μαθητές επαίξαν αρκετά καλά. Εφτάσαν ούλλοι κατα τες 12:45, ντυμένοι τα καλά τους, χτενισμένοι, με κορδελλίτσες στα μαλλιά οι κορούες, γραβατούδες τα αγοράκια, οι γονείς τους αχχωμένοι. Εκάτσαν. Ούλλοι στην ώραν τους. Είχαμεν κίνηση περίπου 150 άτομα, παππούδες, γιαγιάες, θκειάες, φίλοι, οι οποίοι εκαταφτάσαν με δίσκους πισκόττα τζιαι φρουτοσαλάτες, χυμούς, λεμονάδα, σπιτίσιες πίττες με βατόμουρα, σαντουιτσάκια. Ούλλοι εφέραν που κάτι, έτσι κάμνουμεν δακάτω. Εβάλαν τα πάς το τραπέζιν που είχαμε κουρτίσει στην πίσω αίθουσα με ωραία χρώματα τζι
Σχόλια
που γλυστράει
και έλκει
προς τα κάτω...
Το νήμα κόβεται
στην ανέλπιστη
καταιγίδα του φωτός.
Κι εμείς...
έρμαιο της σκόνης του χρόνου
που συνουσιάζεται
με τα νεκρά κύτταρα μας
στα φύλλα των δέντρων,
στη γη
και στον άνεμο...
Ένα φύσηγμα
και εξαφανίζεται η ύλη.
Μία κλεφτή ηλιαχτίδα
και αναπαράγεται η ζωή...
Πανέμορφο. Ανάμεσα στην καταιγίδα του φωτός η καταιγίδα των σκιών.
bangungot
Sartesque allusions, με positive attitude ομως!
Ταξιδεύει μες τον χρόνο
αναρριχείται στα γυμνά κλαδιά
μια άκρια της ξεσκίζεται
στην σκληρή επιφάνεια
Βάζει πείσμα
προχωρά
ο ουρανός είναι το όριο
δεν βλέπει πίσω
μόνο στην υπόσχεση, ψηλά
Γεμίζει με το σφύριγμα
του παγωμένου αέρα
στο φύσημα του παρασύρεται
γίνεται ένα με τον χρόνο
κι όλο ταξιδεύει
ελεύθερη
Έμεινε να κοιτάζει τα χνάρια πάνω στο χιόνι.
Πρέπει να πέρασαν εδώ και τρείς ώρες περίπου.
Τώρα έπρεπε να ακολουθήσει αυτά τα χνάρια
Για να μπορέσει να βρεί τους ....φίλους του
Τον είχε πάρει ο ύπνος.
Φιλούυυυυυυυυυυυυθκια.
Ωραία φωτό τα δένδρα είναι λες και καήκανε το καλοκαίρι.
Εσύ μιλάς για απελευθέρωση, παρακολουθάς τα συμβάντα που την απόσταση της λύτρωσης, ψηλά. Αλλά ακόμα συμμετέχεις, είσαι μέρος της σκηνής. Αρέσκει μου πολλά.
σταλαματια
Έν το εσκέφτηκα οτι εν σαν τα καμένα, έχεις δίκιο. Εν πολλά μα πολλά έρημο τοπίο, εχτός που τ΄ αχνάρια του καθενός που περνά.
δοκισισοφη
Ππέεε, κάτι αγριοφωνάρες που βάλλω τζιαμέ. Δέ σε ακούει κανένας.