Εψές, δέν ένιωθα μόνος.
Εψές επήα στο σπίτι του φίλου Πεϋμάν του Μαέστρου να φάμεν πίτσα τζιαι να πιούμεν κρασί Χιλιανό που μας αρέσκει πολλά, τζιαι να ακούσουμεν πελλές, αρρωστημένες μουσικές (luigi nono, iannis xenakis, karlheinz stockhausen, pierre boulez --τζιαι άλλα υπερτσιριλλιχτά μεταμοντέρνα συνθετούθκια του '50, της μετα(inspite-of)πολεμικής culturally annihilated europe, ούλλον άρνησην, δόντια, τζιαι θάνατον) στη διαπασών -μουσικές τες οποίες μόνο δύο συνθέτες θα εβάλλαν για (fore-) background music την ώραν που διασκεδάζουν τζιαι κόφκουν κουβέντες παρέαν σε άνετον καναπέν. (Άκου τα, ώ διαβάτη, αν έσιεις την κράσην τζιαι την κρίσην)
Τέσσερις ώρες επίνναμεν τα. Γέλιον πολλύν με συνοδεία ψυχοπλακωτικής ορχήστρας. Ώς τζιαι κονιάκ Μεταξά είσιεν ο Πεϋμάν, έδωκεν του το ο πρώην πεθερός του ο έλληνας (είπαμεν τζιαι τα πονεμένα, κλπ κλπ). Όσον παραπάνω τον γνωρίζω τον Πεϋμάν, τόσον νιώθω να φιλεύκουμεν. Εν που τους λλίους που μπορώ να μιλήσω αννοιχτά, όπως θέλω να μιλώ, για τα συναισθήματα τζιαι τες εσωτερικές μου σκέψεις... Την αντροπαρέαν επεθύμισα την πολλά, μετά το κολλέγιον αρκέφκουν οι περισσότεροι άντρες να τσιβικώννουν πάς τες ζωές τους τυφλά, πάς τες καριέρες τους, τες σχέσεις τους, τζιαι βυθίζουνται τον εσωτερικόν τους κόσμον (αρκέφκει να δύει ο ήλιος της αυτοανακάλυψης τζιαι της περιέργειας δηλαδή) τζιαι σσιωπούν, η εξωτερίκευση σταματά (ειδικά μετά τα 32, ήβρα) -έν μεινίσκει εύκολα ενέργεια να μιλήσεις με αντροπαρέαν για ουσιαστικά πράματα. Τζιαι επειδή τα σπόρ μισώ τα τζιαι δέν αντέχω να μιλώ για μάππες ή για πελλάρες, έν έχω συχνές επαφές με φίλους ή 'φίλους'. Νιώθω τυχερός που ξαναβρίσκω με το δικό μου τρόπο σχέσεις με ουσία.
Υποσχέθηκα του να γράψω έναν κομμάτιν για την ορχήστραν του για του χρόνου, θα το παίξουν τον Ιούνην του '10. Σκέφτουμαι να γράψω εφταπλόν κοντσιέρτο, για 7 βιρτουόζους (βιολί, τσέλλο, βιόλα, φλάουτο, τρομπόνι, κρουστά, ντίβα-σοπράνο +full orchestra) οι οποίοι θα μαλλώννουν με την ορχήστραν τζιαι θα κουντιούνται απου πεί παραπάνω. Θα το διευθύνει ο ίδιος, μεταξύ της 5ης του Πεττόβεν, τζιαι της 'ατέλειωτης' του Σιούπερτ -έτσι συμβολικά, για να κάμουμεν χάζιν, τζιαι θα το ονομάσει "Η σκοτεινή Συναυλία" χαχαχαχα.
Έχω τεράστιο hangover σήμερα.
Σχόλια
Πάντα έτρεφα ένα δέος προς τους συνθέτες. Αν είχα πιο άμεση σχέση με τη μουσική, θα μπορούσε να είμαι ένας πολύ καλός φλαουτίστας ή τσελίστας ή όμποε· συνθέτης όχι. Οι συνθέτες μιλούν μου που τη παρτιτούρα τζιαι μόνο. Αλλά για μένα εν άλλη κάστα. Εν φτιαγμένοι που άλλο υλικό.
Με το μεταμοντερνισμό ασχολήθηκα κυρίως που πλευράς εικαστικών / πλαστικών τεχνών. Για πολλά χρόνια εν τον είχα σε εκτίμηση· ούτε τωρά ξέρω αν τον έχω. Η μουσική όμως εν άλλο κεφάλαιο...
You’re a lucky bastard – με την...καλή έννοια – που μπορείς να τα πίνεις μ’ έναν άλλο πλάσμα με έτσι ακούσματα. Για τες αντροπαρέες εν χρειάζεται να πω τίποτε παραπάνω που τζείνα που ήδη είπες εσύ. Θεώρησε πως όλα έχουν ειπωθεί.
Γ.
Η μουσική εν άλλο κεφάλαια άσυλα.
Αλλά ρε Διάσπορε, και η μάππα έχει το ενδιαφέρον της. Από ένα επίπεδο και μετά γίνεται εντυπωσιακό άθλημα με στρατηγική κλπ. Μπορείς να το προσλάβεις αυτό χωρίς κατανάγκην να ασχολείσαι καθημερινά και να αναλώνεσαι ανουσίως (όπως τους περισσότερους αρσενικούς). Αλλά, για παράδειγμα: προψές, έπαιζε Μάντσιεστερ Γιουνάιντεντ του Φέργκιουσον με την Ίντερ του Μουρίνιο (προπονητής), για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αντροπαρέα, πάρα πολλή μπύρα (πίνω πολλή μπύρα), απίστευτες ντρίμπλες, λάθη, βρισίδι εν μέσω στρατηγικής ανάλυσης, ένταση, βλακείες μεταξύ αρσενικών, αλληλοπειράγματα, πολλές φορές στην τουαλέττα για κατούρημα (ελέω μπύρας), μεθυσμένοι. Συνδυασμός ζωώδους, τεστοστερόνης, ανάλυσης του ματς, ακραίας βρισίας (που δεν αρμόζει ΠΟΤΕ σε εναν φιλόσοφο - ώχχο)! Καμιά φορά, ο οργανισμός μου το έχει απόλυτη ανάγκη αυτό το πράγμα. Μια ανάγκη που τίποτε άλλο στον κόσμο δεν την ικανοποιεί! (Και μετά βουρ πίσω στους φιλοσόφους)!
(Ίσως τελικά να με εντυπωσιάζει και ο Βάγκνερ, επειδή εύκολα παρασύρομαι από το "συλλογικό" της ατμόσφαιρας, όπως ας πούμε αυτό του γηπέδου;) (Όχι δεν πάω γήπεδο, αλλά άμα καμιά φορά τυχαία πάω...)
με αγάπη,
διασπορος
χαχαχ, που τα λλία (αλλά ροτσιά) που ξέρω για σένα, θα μπορούσες να είσαι συνθέτης ή μαέστρος, έχεις τα κατάλληλα προσόντα.
Ο μεταμοντερνισμός έχει πολλά πρόσωπα. Αρκετά, δέν έχουν ψυχή, ούτε μένα μου αρέσκει -ή τουλάχιστο έχω σχέση αγάπης/μίσους μαζί του. Στη μουσική καταλαβαίνω τον καλύτερα.
Ξέρεις, εν πολλά surreal να τα πίνεις με τούντην μουσική στο background με άτομον που τα 'πιάνει'. Δυό δρόμοι παράλληλοι ξαφνικά εμφανίζονται.
Χρίστο
Εδιάβασες τον Adorno? Παλιός αλλά καλός. Εχουμεν πολλούς της μουσικής τέτοιους, έχουμεν κάποιους που εβάλαν θεμέλια που θαυμάζω -τον Dahlhaus ξερεις τον?
Για τες αντροπαρέες της μάππας ίσως έχεις δίκιο, αλλά δέν είχα ποτέ μου την εμπειρία άρα δέν καταλαβαίνω.... Που ήμουν κοπελλούδιν δέν με επαίζαν μάππαν τζιαι έμεινεν μου :-))))
Διάβασα πολύ λίγο Αντόρνο, όχι για τη μουσική, για άλλα πράγματα. Άρεσε μου που τον αποκάλεσες "παλιό"! Ακούστηκε σαν "ξεπερασμένος". Έχω ένα φίλο φιλόσοφο που κάνει τώρα διδακτορικό πάνω στον Αντόρνο και τη Μουσική. Το λέω αυτό επειδή ίσως στην ακαδημία είναι δύσκολο να αποκαλέσεις κάποιον "παλιό". Και με τα δικά μου standards, από την οπτική μου, ο Αντόρνο είναι καινούριος! χαχα!
Όχι δεν ξέρω τον Dahlhaus...έχω απορία όμως να διαβάσω φιλοσοφία της μουσικής (αν και δεν ξέρω τι λεξιλόγιο πρέπει να κατέχει κανείς σε αυτό το πλαίσιο). Μόνο για Σόπενχάουερ και Νίτσε διάβασα για τη μουσική, διότι συνέπεπτε με τα κεντρικά ενδιαφέροντά μου (οντολογία). (Φυσικά, ΑΝΕΤΑ μπορεί κανείς να πει ότι η οντολογία είναι "παλιά", ξεπερασμένη, όπως μου λέει αυτός ο φίλος που κάνει Αντόρνο χεχε)!
"Μεταμοντερνιστές όλου του κόσμου ενωθείτε! Για μπύρα, ξιτιμασιές, κάτουρο και ποδόσφαιρο!"