Στο δάσος το πρωί, ημουν εκεί.

Στο δάσος βλέπω, ακούω, χωρίς φωτογραφική:

Ξαπλωμένα σε  ξέφωτο, νεκρά, κυρτά και σπασμένα,  ανάμεσα στις τούφες του χιονιού, μαζεμένα σε τυχαία δεμάτια, πατημένα, θερισμένα απο το χέρι του βοριά:  Στάχυα κριθαριού και βρώμης, αγκάθια, αγριόχορτα     (τα λείψανα του κύκλου της ζωής εξισωμένα, διακοσμητικά λείψανα, χωρίς  σκοπό) (στα χωράφια μας βλάστησαν κάποτε αγκάθια επίσης, ήταν πράσινα κάποτε και τώρα, ξερά, μείναν άθαφτα έρμαια του ανέμου, σκελετοί)

 

Χιόνι ολόλευκο αφράτο βαμβακερό κρύφτηκε στη σκιά, χιόνι τραγανιστό γύρω απο το ρυάκι,  αλλού διάφανο, μαλακό, στους βράχους μυτερός σταλακτίτης, πάγωσε στη σκιά, έλειωσε, έσταξε, ξαναπάγωσε βλοσυρό μυτερό σάν πετράδι, στη γωνιά του μονοπατιού χιόνι σαν άμμος βρεγμένος ηλιοπατημένος, χιόνι που έλειωσε χτές και ξαναπάγωσε λείο σαν ράχη φάλαινας, σάν πέτσα απο κυπριακό μαχαλεπί.  

σκαμμένα παγομονοπάτια, κανάλια, σήραγγες, πορθμοί, μίνι- γραμμές του τραίνου (εφήμερη καταστροφή που αφήνουν πίσω τους  οι σκιέρ cross-country)

Δέντρα με σφιγμένα χείλη, κορμιά αρχαία.  Κουβεντιάζουν, φιλοσοφούν κουρασμένα οι συστάδες των βαλανιδιών με αυτές των ιτιών και των σημύδων.  Δυό πεύκοι, νέοι ατίθασοι, ερωτεύονται με το γνώριμο πάθος της προ-Άνοιξης.  Μισοκλείνω τα μάτια, σχεδόν τους ακούω να μουγκανίζουν, τα κλαριά τους (με έξαψη ακράτητη) κονταροχτυπιούνται, δαγκώνονται αγαπητικά με φόντο τον ουρανό.  

Κόκκαλο σε σχήμα 'Λ'   χωρίς κρέας, μισοσπασμένο,  ελαφιού.  

Μυρίζει φύλλα σαπημένα, νερό, πεύκος, ξύλο βρεγμένο.

Μυρίζω πάνω μου σαπούνι ελιάς, επιθυμία, μοναξιά, μυρίζω την προσπάθεια, τον ανοιχτό τον κόσμο.

Με μυρίζει η άνοιξη και μ' αγκαλιάζει στοργικά.