Δεύτερη μέρα, γράψιμο, παραισθήσεις.

Αρρωστά με το κομμάτιν που γράφω.

Εμάχουμουν 8 ώρες εψές, επάσκισα για να φτάσω στον πρώτο μου στόχον, τα δύο λεπτά μουσικής.  (πρέπει να γράψω 7 λεπτά ώς τες 15 του Μάρτη, άρα 2-3 τη  βδομάδα).  Εμπήκα στον κόσμον του για τα καλά.  Τζιαι τί το έθελα μάνα μου.   'Εννεν κόσμος σταθερός ή χαλαρός, εν κόσμος ούλλον γωνιές στρογγυλές, άχρωμος, με τταβάνια που σε τσιλλούν κλειστοφοβικά, έμμονες ιδέες, ά-λογες διαστάσεις, τζιαι προκαλεί μου αναγούλες, αναταραχή, αστάθεια, λίγο φόβο, τζιαι άλλα περίεργα αισθήματα τα οποία απολαμβάνω γιατί κάμνουν με να Νιώθω Ζωντανός τζιαι εχτός πραγματικότητας.  Έτσι έναι άμα γράφεις τούντο είδος μουσικής.  

Θέλω να περιγράψω τον κόσμον που έπλασα. 

Πρώτα, να σας παραδεχτώ ότι έχω ελαφρά μορφή  συν-αισθησίας, δηλαδή άμαν ακούω ήχους 'θωρώ' σχήματα τζιαι χρώματα, άμαν κάμνω κινήσεις 'ακούω' ήχον (εν κάπως μπερδεμένες οι αισθήσεις μου με λλία λόγια_)

Άρα μπορώ να προκαλέσω εύκολα παρ-αισθήσεις του εαυτου που έχουν να κάμουν με ήχον, χωρίς φαρμακευτικά 'βοηθήματα' ή δόσην σχιζοφρένειας (although open source creativity is as close to schizophrenia as you could possibly get).

Ο κόσμος που επλάστηκεν εχτές μέσα μου, έτυχεν να εν πολλά disturbing.  Τόσα του εφόρτωσα έσιει μέρες, όι σεττάρ, όι ποιήματα τζιαι αναμνήσεις, εγεννήθηκεν μές το άγχος το άυλον.

Εν ένας κόσμος ολόασπρος τεράστιος, σε σχήμαν διαμαντοειδές (actually, θωρώ το να έναι Calabi-Yau space, το διάσημο πολύεδρο πολυδιάστατο σχήμα που περιγράφουν στο String Theory τους οι αστροφυσικοί) .  Κάθεσαι μέσα του, εχτός χρόνου τζιαι χώρου (ά, το μουσικόν κομμάτιν ο Συνθέτης νοεί το σάν ολότητα, ένα πράμα που την αρκήν ώς το τέλος, όι σαν timelinear construct from 0-secs to 7mins όπως το νοεί ο καταναλωτής).

Μές το σχήμαν γυρώ μου πετούν κάτι καφέ σχήματα σάν τα "U", αλλά λλίον ακανόνιστα, πουπουλλένια.  Περιστρέφουνται τζιαι φκάλλουν τον ήχον που τα μπράτσα τους, κάθε νότα που φκάλλουν έσιει ρίζες μές το υποσυνείδητο (θωρώ τες ρίζες να χάννουνται πρός τα πίσω) τζιαι συμβολίζει η καθε μιά τους τζιαι έναν κακόν που φεύκει που πάνω μου (παλιά άλυτα, anxieties, αμφιβολίες κλπ κλπ, conflicts, desires, regrets).  Κάθε λλίον φακκούν πάς τες γωνιές του δκιαμαντιού, στρέφουνται πίσω με μαγαλύτερην ταχύτητα.   Ορισμένα σχήματα πάν μπροστά στο χρόνον, άλλα πάν πίσω, κλπ.    Αντίλαλος.   Μεινίσκω με τες ώρες μέσα βαθκειά σε τούντον κόσμο τζιαι ρεμβάζω, observer.  Κολυμπώ σε αργήν κίνηση.    Εν πολλά έντονη η παραίσθηση, κάμνει με να χάννω την συναισθηματικήν επαφήν με το Έξω σχεδόν.   Ευτυχώς, κόφκει ο νούς μου συναισθηματικά τζιαι δέν κολλώ μέσα στον κόσμον που με καλεί σαν τες σειρήνες, γιατί εύκολα σου γυρίζει αμαν ζιεις μέσα του για ένα μήνα.  Πρέπει να ξέρεις τα κλειδιά της Εξόδου, , τζιαι πού εν η έξοδος  αλλιώς.....