Μάστρε Joao, Βραζιλιάνε σουβλιτζή, εύγε, εύγε.

Στη γειτονιά μου, αριστερά του διασποροσπιθκιού, στους πρόποδες του μικρού μας λόφου του κατάσπαρτου σπιτούθκια σε διάφορα στάδια παρακμής, έχουμε ένα αόρατο σύνορο που διαχωρίζει Εμάς (τους βιετναμέζους κατοίκους, τους ιρλανδούς, έλληνες, καμποτιανούς, πουερτορικανούς, τζιαι τους κινέζους) που τους Άλλους (τους πορτογάλλους, τους λιθουανούς, τζιαι τους βραζιλιάνους).    Άμα θέλεις να φάεις ή να ψουμνίσεις φαγιά βιετναμέζικα έρχεσαι ποδά, τζιαι πάεις στα εστιατόρια τα ντόπια -πχ αμα πεθυμίσεις πόδκια της πάπιας, ή μήτρες της γουρούνας τηγανιτές πάεις στο υπέροχο, αυθεντικό εστιατόριο Phnom Penh.   Άμα θέλεις πορτογαλλέζικα φαγιά ή βραζιλιάνικα, πάεις ποτζιή στους Άλλους.   Ζήτω η ποικιλομορφία της ΧΤΕρνίας!  Κάθε εφτομάδαν δοκιμάζω άλλον εστιατόριο, κυρίως απλά αυθεντικά ταβερνούθκια με ντόπιους θαμώνες.  Κάποτε βρίσκω θησαυρούς, άλλες φορές αηδιάζω ή παθαίνω ελαφρές στομαχικές διαταραχές.  Γενικά πιστεύω οτι ο τολμών νικά.  Άμαν μου αρέσουν, πάω πίσω με την οικογένεια.  (φυσικά, δέν ταϊζω τα μωρά μήτρες της γουρούνας ακόμα, όσον υπέροχες τζιαι να είναι)

Μόλις τωρά επέστρεψα που τη γειτονιάν τους βραζιλιάνους οπου επήα πόψε σε ένα εστιατόριο που έτυχεν να ανακαλύψω πρίν λίγο καιρό, δίπλα που τον πορτογαλλέζικο φούρνο (ο οποίος πουλά λουκανικόπιττες!!!  -άλλη φορά).  Πππίιιι...  Διάνα το εστιατόριο.  Έκαμα την αμπέλι.  Φαγιά, διασκέδαση, τιμές καλές (περίπου $10 το άτομο με ποτό).  Ακόμα παίζει η μουσική τους στα φκιά μου, τζιαι ρέουμε τες σούβλες τες υπέροχες που έφαα -οι οποίες εκάμαν με κατά παράξενο τρόπο να νιώθω κυπραίος βαρετός τύπος πόψε!  

Ννιώθω μάλιστα μεγάλη συγκίνηση γιατί εμπήκαν παρείσαχτες στο νού μου πολλές εικόνες κυπριακές, μυρωθκιές κυπριακές, εξυπνήσαν μέσα μου οι θάλασσες τζιαι το Τρόοδος, αναμνήσεις που κορασιές μαυρομάλλες γελαστές, τζιαι αμέσως η προφορά μου εβάρεσεν, ξαφνικά φακκώ το τττ στα αμερικάνικα πάλε (βλ. 'water' ---γουόοτττερ αντί γώdρ).  Μα τί τυχερός είμαι που έππεσα πάνω σε έτσι ταβερνούδα που μοιάζει τέλλεια με σύλλογον ποδοσφαιρικόν του χωρκού ή πχ της Αλκής, Έπας κλπς συλλόγους που επροσφέραν σούβλα σε περίεργο ντεκόρ με απλές καρέκλες, γέρους τζιαι τόμπολαν που απολαμβάναμεν στα παιδικά μας χρόνια.   Κλασσικός τόπος.  Οι τοίχοι είναι βαμμένοι τρανταχτό αυγοκίτρινο, τζιαι το πάτωμα καυχιέται με κάτι φωνακλάδικα πλακάκια κουτρουβωτά του '70, με τραπεζάκια ξύλινα κάπως παλιά τζιαι στον τοίχο ψηλά δεσπόζουν σημαίες/πόστερ ομάδων της βραζιλίας με παίχτες δαφνοστεφανωμένους.  Μάλλον έσιει πάντα κίνηση τες νύχτες, τζιαι ιδιαίτερα τα weekends γιατί παίζουν σάμπα κάτι παλλίκαροι με κιθάρες τζιαι τιμπάλες τζιαι σηκώννεται ο κόσμος να σουστεί λίγο.  Σερβίρουν μόνο σούβλα.  Σούβλα μαλακή, απλή, εύγευστη σάν την κυπριακή, σούβλα στρινιάρα, καραμελλωμένη, παχουλλούδα τζιαι μυρωδάτη.    Έχουν μιάν τεράστια φουκού τέσσερα μέτρα, 8 επιπέδων σάν τον ουρανοξύστη -η λεγόμενη Churrasca η διάσημη-  στην οποία ψήνουνται σιγά σιγά τα κρεατοεδέσματα σε ύψος ενός ποδιού εώς πέντε (το σπεσιαλιτέ τους είναι το σιγα σιγά, τονίζω το τούτο).  Ο μάστρε-Joao ο ιδρωμένος μουστακοφόρος σουβλιτζιής εν πολλά περήφανος τζιαι προσέχει τα κρέατα να μέν κρούσουν ή να ξεράνουν.  Πολλοί ψήστες δέν εμείναν σάν τούτον.  Το εστιατόριον εν self-service, πάεις δηλαδή με το πιάτο σου στον πάγκο, σερβίρεις του εαυτού σου σαλατικά, ρύζια, φασόλες, τηγανιτές μπανάνες, τζιαι μετά στέκεσαι μπροστά στον κ. Joao τζιαι ρωτά σε τί θέλεις να φάεις πόψε (δέ ξέρει αγγλικά).  Αρκέφκει τζιαι φέρνει τες σμίλες (οι οποίες έχουν σχήμα σπαθιού πλακωτού για να μέν γλυστρά το κρέας τζιαι να γυρίζει!---genius οι βραζιλιάνοι, θέλω να τες φέρω κύπρον τούντες σμίλες) τζιαι βάλλει τες μιάν μιάν μπροστά σου.

"Θέλεις καρδίες του κοτόπουλλου?"  "Παϊδάκια αρνίσια, χοιρινά, βοδινά" "Φιλέτο, roast beef, λουκάνικα?" κλπ κλπ κλπ.  Μουσκομυρίζουν ούλλα.  Ο άγιος μπλέ καπνός τυλίει μας προς στιγμής.  Στο μεταξύ, πρίν να τα βάλει στη φωθκιάν, ο μάστρε-Joao έτριψεν τα ελαφρά με λίγο σκόρδο τζιαι άλας χοντρό τζιαι τωρά που ο σκόρδος εψήθηκεν ταξιδεύκει η μυρωθκιά του στα ερεθισμένα μας ρουθούνια. ("Θέλεις τζι άλλο κρέας κ. Πελάτη??")   Αυτά.  Απλή η σούβλα.  Έτσι όπως αρέσκει τους κυπραίους.  Πουλούν την με το κιλό μάλιστα.  $10 το κιλό, ότι φάεις ζυγίζουν το τζιαι πλερώνεις το.  Μούχτην.  Έφαα παϊδάκια βοδινά, ελιώναν στο στόμα μου.  Στο αριστερό χέρι μιά δροσερή caipirinha (άγριο ρούμι cachaca, lime juice, sugar syrup). Άρχισε η μουσική, επαίζαν κάτι ελαφρά κομμάθκια στην αρχή αλλά άμα εβράσαν τα γαίματα τους αρκέψαν τους πελλορυθμούς τους αφροκουβανικούς, τζιαι άρκεψεν ο πισινός μου ξαφνικά να λικνίζεται πάς την καρέκλα μόνος του.  Όλοι στο χορό.  Μανάδες, κοπελλούθκια, φτωχόκοσμος χαρούμενος, κοπελλιές σάν τα κρύα τα νερά, κοτζιάκαρες, παχουλλοί, ούλλοι εχορεύκαν.  Εσουζούνταν τζιαι κάτι πασίχαρες πληθωρικές κοπέλλες κοντά μου τζιαι εχάρηκα τες  πολλά γιατί ήταν τσαχπίνες τζιαι δέν είχαν καθόλου ψυχολογικά για το κορμίν τους, εδοθήκαν στο χορό με χαρά που δέν έχω δεί συχνά στη ζωή μου.  Σούβλα στο στόμα, τα στήθη χορεύουν σάμπα.  Πολλά θα έθελα να έσουζα τον κώλο μου στον ρυθμό των τιμπάλων με τες πρόσχαρες κοπέλλες του μαγαζιού.  Έν το έκαμα γιατί έθελα τούντην φορά να είμαι παρατηρητής μόνο, να καταλάβω 'τί γίνεται'.  Δέν έσιει πονηρόν η κουβέντα, o χορός εν ο τρόπος που σχετίζουνται κοινωνικά.  (είπα να μάθω πρώτα, χεχε, μέν μας δέρει τζιαι κανένας τύπος βαρετός δηλαδή)  Την άλλη φορά που θα πάω θα το κάμω.  Θα πάω με τη γυναίκα μου να χορέψουμεν με τους βραζιλιάνους.  Εφέραν το καλοτζιαίριν μές το χειμώναν μου σήμερα.

Εύγε μάστρε Joao μερακλή με τις σούβλες σου.