Παϊδάκια χοιρινά με avant-garde μουσικές

Πόψε επήα σε συναυλία καλών μου φίλων στη μεγαλούπολη σε ένα μπάρμπεκιου μπάρ. Περίεργη συναυλία, για τους λίγους.   Έσιει τζιαιρόν που μου λαλούν να πάω.  Επήα.

Απου τον λεγόμενον ιττελλέξιουα εσυνάχτηκεν στο υπόγειο μαχαζίν.  (τζιαι οι πενήντα, δηλαδή)

Οι φίλοι μου εν που τους ανώττερους μουσικούς στη 'σκηνή' της μεγαλούπολης, γνωστοί για την πελλάραν τους τζιαι τους παράξενους συνδιασμούς μουσικής που κάμνουν.  Πόψε η συναυλία είσιεν θέμαν το πάντρεμαν της ψυχωτικήν αβαντγκάρτ που μας αρέσκει εμάς τους μοντέρνους της λεγόμενης 'κλασσικής'  (να μέν σας τύχει!!)   τζιαι της μουσικής ρόκκ  -πχ επαίξαν Φράνκ Ζάππα, Μεττάλλικα, τζιαι Λέτ Ζέππελιν με την ορχηστρούλλαν τους την κατάπελλην/εξτρεμιστικήν  (βιολιά, τσέλλο, βιόλα, ντράμς, ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα, φλάουτο  -ούλλοι τους με δοκτοράτα στη μουσική), με συνοδείαν μπύρας διαφόρων ποικιλιών, τζιαι με πολλά, λακταριστά μπάρμπεκιου παϊδάκια χοιρινά (μήκους δύο ποδών, ψημένα για 12 ώρες στον καπνόν), τζιαι άλλα υπέροχα καπνιστά εδέσματα.

Πάν δύο μπύρες.

Πρώτα είσιεν  ο παρέας μου ο Α., ο περκασιονίστας έναν κομμάτιν για σόλο ταμπούρλο (snare drum) πολλά καλόν.  Έπαιξεν το ταμπούρλο με τα στικς, με τα δοξάρκα, με τα δάκτυλα, τον αγκώναν του, εκουτούλλησεν του, επέταξεν το στον αέραν τζιαι έδίαν του ππουνιές, ετάραξεν το που τους αφρικάνικους πολυρυθμούς, εκραύγασεν μές την τρύπαν του, αλλο λλίον έμεινεν να του βάλει τζιαι την πουλλούν του μέσα.  Επαλαβώσαμεν που την τεχνικήν του.

Πάει αλλη μιά μπύρα, τζιαι μισόν rack παϊδάκια.

Στο επόμενον κομμάτιν, η φίλτατη μου Σ., η ηλεκτρική φλαουτίστρια έπαιξεν κομμάτιν στο οποίον ηχογράφαν ζωντανά τον εαυτόν της στη σκηνή, τζιαι η ηχογράφιση έρκετουν αμέσως πίσω να τη συνοδέψει μετά που πέντε δευτερόλεπτα τζιαι εγίνετουν χάος ήχου, με πετάλλια distortion σαν την κιθάρα να βιάζουν τες νότες, να τες μεταλλάσσουν.  Εκολυμπήσαμεν μες την ηχώ, τζιαι η Σ. εκαβαλλίτζιεψεν το κύμμαν σάν τον σέρφερ τζιαι επέτησεν πάς τον αφρόν.

Πάει τζιαι το υπόλοιπον rack, τζιαι ένα διπλό σhόττ μπούρμπον το οποίον άναψεν φωθκιές στα σωθικά μου.   Εϊβα διάσπορε.   Εχαμογέλασα.  Ένιωσα την ενοχλητικήν τζιαι περίεργην μοναξιάν την οποίαν κουβαλώ όπου πάω, να φεύκει.

Φκαίννουν ούλλοι πάς τη σκηνή.  

Σκέττο τρίππ οι αυτοσχεδιασμοί τους.  Μετά που μιάν ώραν έκστασης μουσικοερωτικής ετάραξεν ο νούς μου πάνω στα φλογισμένα σόλο του Μαστερ οφ Πάππετς των Μεττάλλικα πάς το βιολίν σε συνδιασμό με την αισθητικήν του στυλ του Παγκανίνι αλλά τζιαι του Θκειού του Γιώρκου του Λικετή    με πρωταγωνίστριαν τη φίλην μου την Κ., (η οποία εχοροππήδαν ακούραστη, καταδρωμένη ντυμένη στα κότσιηνα τζιαι μαύρα δέρματα σάν την πελλήν, επετούσαν οι δοξαρκές δαιμονισμένες πάς τες χορδές τζιαι έπαιζεν μιάν τουζίναν νότες το δευτερόλεπτον)  έν άντεξα, επετάχτηκεν ο νούς μου έξω που την κκελλέν μου τζιαι άρκεψεν να χορεύκει μόνος του σάν τον σιαμάνον του αμαζονίου που ήπιεν αγιαχουάσκα, πάς το τραπέζι.   (το κορμίν μου έμεινεν ακίνητο -είμαι σοβαρός συνθέτης, δέν χορεύκουμεν σε συναυλίες κλασσικές εμείς).

Τζιαι να σκεφτείς οτι κανονικά εγώ προτιμώ τες σκοτεινές μουσικές που σε κάμνουν χάλια, αντί τα 'μείγματα' τούτου του είδους.   Κανονικά δέν μου αρέσκουν τα μπασταρτεμένα.  Τα κανονικά ετελειώσαν διάσπορε.

Άνοιξα, τζιαι ούλλα τα τρώω με μεγάλη δίψαν τζιαι όρεξη, τζιαι ούλλα τρών με πίσω.