Διπλό, επετειακό.

Επέτειος.

(Σε θυμήθηκα και σένα -το έγραψα πότε:     Στο θέατρο, καθόσουν στην τρίτη τη σειρά, ανάμεσα σε μένα και τον 'άλλον')

Τη  άλλη νιότη μου απόψε ντύθηκα 

(την είδα στον καθρέφτη)

σάρκα αγίνωτη και ζωντανή της άνοιξης

με κόκκαλα σάν ρίζες μυγδαλιάς 

κορμό λευκανθισμένο και  στα μάτια 

δές!  -γεννήθηκε ολοστρόγγυλος  ο πράσινος καρπός.

στα μπράτσα δές!  -ψηλοκλαριά φουντώσαν ώς τα στήθη  τ' ουρανού.

Έτσι στο νού θα μ' έπλασες,  φίλη καθόμενη, απαθής, στην τρίτη τη σειρά.

Έτσι με ήθελες, γή χέρσα διψασμένη.

(με είδες και στα σπλάχνα σου χορτάριασες, λουλούδιασες, γέννησες κρίνα κι ανεμώνες

τρυπήσανε το χώμα σου στάχυα λεπτά σαν δάκτυλα

δοθήκανε στου βάκχου το γοργό χορό γεράνια

μέλισσες, πετροχελίδονα και

κρυφά όταν έσμιξαν   στα χέρια τα τσουνάμια

άφρισε αλμυρή και  κόκκινη της φλέβας  η φουρτούνα ακράτητη κι η  λύσσα των κυμάτων)

.....στα χείλη εχάραξε ο ήλιος 

και το φεγγάρι κρύφτηκε στα μισοβλέφαρα....