Σάν παίζουμε ακκορτεόν, αγάπη μου γλυκειά..

Ξικουμπιάζεις τη δερμάτινη ζωνούα την κόκκινη που δέννει τα φυσούννια του ακκορτεόν. Ακουμπάς το στο στήθος σου, δέννεις τα λουριά πίσω στην πλάτη σου.  Είσαστε Ένα.   Τσιλλάς το μικρό μαύρον κουμπίν που ελευθερώννει τον αέραν τζιαι τραβάς με το αριστερόν χέρι τον κορμό του για να αναστενάξει τζιαι να ποφυσίσει το όργανο αέρα κακό τζιαι να αναπνεύσει αέρα καλό, σάννα τζιαι εν βουδιστής μοναχός που ρουφά  με έλεχχον την αύραν γυρόν του για να διαλογιστεί.  Σσιύφκεις.  Κάθεσαι.   Εν έτοιμον το όργανο μόλις συχρονίσεις την δική σου αναπνοή με τη δική του.   Να σκέφτεσαι ότι εν η γκόμενα σου τζιαι οτι κάθεστε στα σκοτεινά ρομαντικά χωρίς να μιλάτε τζιαι βαστάτε απαλά τα χέρια ο ένας το άλλου, χαϊδεύκεστε με στοργή στες παλάμες τζιαι αναπνέετε παράλληλα χωρίς να το σκέφτεστε.  Μόνον έτσι ανταλλάσσεις με το ακκορτεόν την ουσία της μουσικής. 

Άμα γίνει τούτη η προετοιμασία  -η οποία παίρνει μόνο μερικά δευτερόλεπτα αν ξέρεις να αφεθείς στη 'στιγμή'-   (η ίδια διαδικασία που συμβαίνει όταν έχεις χημεία με  τη/το  σύντροφο σου τζιαι ρεθίζεσαι, ξαπολάς  δηλαδή το κορμί  μέσα στο πέλαγος της στιγμής τζιαι νιώθεις την έλξη να τεντώννει τα κύμματα σου)  τότε πλησιάζει το δεξί χέρι για να κάτσει απαλά στο πληκτρολόγιο.

Δκιαλέεις ήχον.   Βαθύ?   Παραπονιάρικο?  Άλλο κουμπί.   

Χαϊδεύεις το κρύο πλήκτρο.   Γνώριμο το σχήμα της κάθε νότας.  Ξέρεις το κορμί του ακκορτεόν χωρίς να χρειάζεται να κοιτάξεις κάτω.

Αναπνέεις βαθειά.

Στην εκπνοή πατάς το πλήκτρο, το αριστερό χέρι πιέζει τον αέρα, ο αέρας σίφφουνας ολόκληρος σε μίνι καταιγίδα στιγμιαία κατακλύζει τους θαλάμους του ακκορτεόν, φεύγει που τις τρυπητές μπουκαπόρτες τις μπροστινές αφού κλυδωνίσει τα καλάμια που σπαρμένα στον κάμπο τον εσωτερικό του οργάνου περιμένουν την καταιγίδα έτοιμα να τραγουδίσουν το σκοπό τους όλα μαζί, συντροφικά.

Κλαίει το όργανο.  Κλαίεις τζιαι σύ μαζί.  Ώρες πολλές.   Παίζεις το κομμάτι, δουλεύκεις πάς τα δύσκολα σημεία με οργάνωση τζιαι πειθαρχία.  Ακούεις προσεχτικά..   Δαμέ πιό δυνατά.,   δαμέ παραπάνω κλάμα, δαμέ θέλει να γυρίσεις με το δεύτερο δάκτυλο για να προλάβεις, δαμέ θέλει να αναπτύξεις ταχύτητα.  Σκύψε.  Πετάχτου.   Μέν κάμνεις λάθη.  Πέντε ώρες ξανά τζιαι ξανά.  Πείσμα να πετύχεις.   

Ξαφνικά κάτι 'ξένο' μπαίννει στο δωμάτιο.  Κάτι όμορφο ζεστό αντρίκιο θηλυκό μαζί.  Είναι η γαλήνη, η ελευθερία που μπαίννει που τα παράθυρα.  Η Λίθη.  Η Λησμόνια.  Προβλήματα πλέον δέν υπάρχουν.  Ούτε είσαι πιά άθρωπος.  Είσαι η Μουσική.  Τζιαι τότε το κορμί σου γίνεται όργανο, Ένα με το ακκορτεόν, τζιαι μαζί στην έκσταση σας παίζετε τη μουσική.

Η μουσική σ' αγαπά, τζιαι σύ τζιήνην.    Οι άλλοι ούλλοι που ακούουν εν μόνο παντιστηράες που αυνανίζουνται πάνω σας σάν τους κάμνετε σέχς-σιόου.  Έν θα καταλάβουν ποττέ τους αγάπη μου γλυκειά.

Καλήν μου τύχη αύριο....