Στην παγωμένην τη Στιγμήν, το μοιρολόϊν του ταγκό στ' ακκορτεόν.

Για δέκα δευτερόλεπτα μακρόστενα,  αιώνια, πολύτιμα         η ευτυχία   επέτησεν     τζι έκατσεν πάνω μου απαλά σάν να τζιαι ήμουν μίσχος  τ' ανανήλιου  πυρόξαθθος, ετύλιξεν μου τα μαλλιά με τα στεφάννια της τζιαι τα εφτά της πέπλα   τζι  εκοίταξεν με με χαμόγελον περήφανον.   Εγώ εκάθουμουν σε άσπρην καρεκλούδαν πλαστικήν τζι έδρωννα αγκαλιάν με το ακκορτεόν μου μές τον ήλιον του μεσομερκού  ανάμεσα στες τερατσιές τζιαι τους βράχους κάτω που πέτρες με γενάες βλοσυρούς πουκάτω στ' ουρανού το μέγα μπλέ τσιατήριν.   Πόρτα κλειστή στο βάθος εν το Σταυροβούνιν.   Ερούφησα καφέν γλυτζιύν  τζιαι εσσιώπησεν τ' ακκορτεόν.   Εψές επήαμεν σε ρεσιτάλ του οργάνου τζιαι εμπνεύστηκα πολλά.  Ευχαριστώ σας φίλοι..

Έπιασα τζιαι θθυμήθηκα τωρά δέκα ταγκό παλιά ποτζιήνα που τ' αρέσκουν.  Θυμούμαι που τα έβαλλεν πάς το ππικάπ  το  '78  που ήμουν κοπελλούιν τζιαι ετραούδαν τα με την παράφωνην τζιαι παθιασμένην του φωνήν.    Θυμούμαι.   Ούλλα τους εν μινόρε,  στην κλίμακαν του Ντό (π' αρέσκει του Μπεττόβεν!)    ποτζιήνα που -άμαν είσαι ευαίσθητος-  στα τρία κλαμουρίζεσαι την πρώτη σσου αγάπην νοσταλγείς, ή τη μάνα σσου, ή το δημοτικόν, τους φίλους που εξήασες, την πρώτη σσου τη γειτονιάν που είσιεν όρνιθες τζι ελιές μες την αυλήν, τζιαι δρόμο τσιακκιλόστρωτον.   "Χορεύκεις?"   λαλεί της, ολοχώματος.   (επελέκαν την πέτραν δέκα ώρες σήμμερα)    Εγέλασεν όπως επότιζεν με το λάστιχον τες τριανταφυλλιές  τζιαι εδείκλισεν τζιαι είδεν τον.   Εχαμογέλασεν, ποτζιήνον του νταβίτσι.    Η ερώτηση εκρεμμάστηκεν ι στον αέραν σάν τ' άρωμαν του γιασουμιού, μα έν τ' απάντησεν.  Εγώ όμως που έπαιζα τ' ακκορτεόν  τζιαι είδα τους  έτσι που εστέκαν ολοζώντανοι τζι δκυό τους ήρεμοι να παιχνιδίζουν,   είδα το νόημαν της ζωής μπροστά μου.  Έτους τωρά, σε τούτην τη στιγμήν, είμαι δαμέ μπροστά τους, τζι εν δαμέ η μουσική, ο Κήπος.   Έτο δαμέ το σπίτιν.   

Τζιαι μιά γωνιά στον Κήπον Του  Μυαλού   εξανάννοιξεν, εφωτογράφισεν τη σκηνήν, εφύλαξεν την για Ύστερα  (το Ύστερα που έρκεται, το δύσκολον πολλά)   τζιαι  οι δκυό τους για πάντα μέσα του εννα ζήσουν σε μιάν γωνιάν με τερατσιές τζιαι ζίζιρους, με εκκλησάκιν τζιαι ουρανόν τεράστιον πουπάνω.  Πάντα ενναν θέρος, καύσωνας γυρόν θα έσιει ασπρόβραχους τζιαι πέτρες άγριες σκαλισμένες.     Δίπλα της η Καλύβα μου  (τζιαμέ που είπα να κοπιάσετε!)