Κοντά στην τούρκο- πετροσημαίαν
Επήαμεν πάλε στα κατεχόμενα με τον παπά μου. Εκόψαμεν ωραίες κουβέντες. Κουβαλά πολλή σοφίαν τούτος ο άθρωπος τζιαι πολλή συχχώρεση. Εκαταλήξαμεν πάς τη σημαίαν τους γιατί έθελα να την κοιτάξω που κοντά, να την απομυθοποιήσω.
Πρώτα επεράσαμεν που το χωρκόν, προσκύνημα υποχρεωτικό ηθελημένο.
Η σύγχιση μου συνεχίζεται..
Να λαλώ την αλήθκειαν αρέσκει μου πολλά να ταξιδεύκω μαζίν του παπά μου ειδικά μές το χωρκόν μας γιατί εχτός που τες κουβέντες που κόφκουμεν στο δρόμον έμαθεν μου ούλλα τα στριψίματα, τα σοκκάτζια, τα σπίθκια των συγγενών τζιαι των φίλων του ούλλα ("δαμέ εν του Κωστή του Μισοδότζιν.." πχ) τζιαι πλέον μπορώ να πιάσω το αυτοκίνητον, να μπώ του χωρκού τζιαι να έβρω τες πλατείες το συνεργατικόν τον καφενέν που έπιννεν σουμάδαν ο παππουδιάσπορος ο βρακάς, το σπίτιν που εγεννήθηκα δίπλα που το γυμνάσιον, το μαχαζίν του παππού μου του άλλου, τζιαι μπορώ να προσανατολιστώ μές τους δρόμους του χωρκού εύκολα.
Έσιει που με εκρίναν επειδή πάω συχνά.. "Μα κάμνεις τουρισμόν έν αντρέπεσε?" λαλούν μου.
ΈΝ ΜΕ ΚΟΦΤΕΙ. ΕΝ ΑΝΤΡΕΠΟΥΜΑΙ ΡΕ. Άμαν μπαίννω του χωρκού έν μπαίννω σάν τον επισκέπτην. Ούτε σάν τον ηττημένον. Μπαίννω σάν το φάντασμαν σε τόπον που μόνον στην Κήπον Του Μυαλού υπήρχεν ώς πρίν 4 χρόνια. Έν είμαι ηττημένος. Έν έχω κόμπλεξ. Ήταν κακόν τότε που έφερεν η μοίρα γιατί η κκελλέ μας ήταν γαουρινή τζιαι τζιήνους επίσης. Εν οι ταπέλλες στα τούρτζικα τζιαι ας αφήσαν το χωρκό να καταλυθεί σάν τα πλιθαρένα τα σπίθκια που εππέσαν έναν έναν. Έγινεν το κακόν. Πονώ. Αλλά έρκουμαι γιατί εγώ θέλω να μάθω την παράξενη επίπεδη μεσαορίαν που εν σάν το σεληνιακόν τοπίον το καλοκαίρι που πρώτο σιέρι, θέλω να ξέρω το χωρκόν μου το περήφανο τζιαι τα αμπέλια τα άφθονα που είχαμεν. Θέλω αμα πάρω τα μωρά μου κάποτε να ξέρω πού ήταν της προγιαγιάς τους το περβόλι τζιαι το σπίτι. Αν παρπατώ τζιαι νευριάζω τζιαι πονώ, τίποτε έν θα προσέξω ούτε θα μάθω.
Είδαμεν τζιαι τα Κακά σήμμερα..
Έδειξεν μου έξω του χωρκού κάτι τοποθεσίες που εσκοτώσαν οι τούρτζοι του πάρακατω χωρκού κάτι αγρότες δικούς μας μες τες φασαρίες για να ξεκαθαρίσουν μιάν βεντέτταν. "Έτσι αρκέφκουν τα κακά" είπεν μου. Εφύαμεν. Πάμεν μακρυά. Αμίλητοι. Έδειξεν μου (σε χωρκόν του πενταδακτύλου, εφκήκαμεν την ανηφόραν τη μεγάλην) τόπον που εσφάξαν πολλούς οι μεχμετζιήκ στην υποχώρησην, θυμάται τα, ήταν αξιωματικός τζιαμέ. Αλλού είδαμεν λόφον που εθάψαν μαζικά τουρκοκύπριους παιξούμενους που τους δικούς μας. Έθελεν να μου τα βάλει ούλλα μπροστά που τα μμάθκια μου. Είπεν μου ιστορίες.
"Οι φταίχτες ήταν πολλοί, τζιαι ποτζιή τζιαι ποδά. Αλλά τη μεγαλύτερη φάκκαν εφάμεν την εμείς στο τέλος. Έν ηξέρω όμως αν δέν έρκετουν η τουρκία πώς θα εκατέληγεν το κακόν. Ήταν να κάμναμεν εκκαθάρισην άραγες σου τα τουρτζιά αν επετύχχαινεν το πραξικόπημα? Έν ηξέρω. "
Εσσιώπησεν. Εν σάν να μου ελάλεν "θώρε τζιαι κρίνε μόνος σου". "τζιαι μέν κάμεις τα ίδια με μάς, γιέ μου." "πέ των παιθκιών σου κάποτε".
Τα χωρκά τζιαμέ εν καταριμμένα, αρρωστιάρικα ούλλον καρκίνον τζιαι ρευματισμούς, σάν τες κοτζιάκαρες που τες εξεχάσαν οι συγγενείς τους σε γεροκομείον ξενικόν. Ξημαρισιά, σκόνη που κόκκαλα άταφα, ζώα στες ξημαροαυλές, εκκλησιές συλημένες με χόρτα στα σκαλοπάτια τους χωρίς σταυρούς στο μέτωπο. Άθρωποι βλοσυροί αξύριστοι που σέρνουν τα βήματα που τη φτώσιαν, έν έχουν μέλλον. Στον καφενέν ακολουθούν μας τα γερασμένα μαύρα μμάθκια χωρίς καμιάν αντίδραση ή αίσθημα. Να φύουμεν.
Τζιηκάτω στη σημαίαν, εν ένα χωρκόν τέλλεια γέριμον. Κατσικοχώρι. Εγέλασα. Μα εν για τούτον που περηφανεύκεται η σημαία? Την κατάντιαν των πολιτών της η 'χώρα' τούτη περηφανεύκεται με τες πογιατισμένες τζιαι φωτισμένες τη νύχταν πέτρες? Που κοντά έν εν τίποτε! Ρότσοι ασπρογιασμένοι κακοβαλμένοι άτσαλα απρόσεχτα βαριεστημένα σ' ενα χωράφιν γεμάτον κάτσαρα τζιαι χώματα. Τέλλεια άππωμαν δηλαδή. Σάν τα μωρά.
Εκάμαν τα σαλάταν τζιαι τούτοι.
ΕΛΟΓΟΚΡΙΘΗΚΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΤΟΥΤΟ.
ΝΤΑΞΕΙ.
ΕΣΩΠΑΣΑ.
