..στη Λίμνη Walden την ονειρεμένη. Εκδρομή. Αλληγορία..

Με έπεισε η γυναίκα μου να πάμε κολύμπι στη Λίμνη τη Σμαραγδένια.  Τόσα χρόνια αμερική αρνούμαι με πείσμα να κολυμπήσω σε λίμνη  ('βρωμεί'  'εν σιόνι το νερό'  'έν θωρείς πού πατάς'   'εννα πνιείς!!'  'σάν την κύπρον έν έσιει'   κλπ  κολλήματα που είχα)      Σήμερα ενέδωσα γιατί πήρα όρκο να δοκιμάζω νέα πράγματα κάθε μέρα χωρίς να αφήννω τα όρια μου να με καθορίζουν.

Ταξίδι το λοιπόν στη λίμνη Walden την ιστορική, εκεί που είχε την καλύβα του στο δάσος ο διάσημος Thoreau τον περασμένο αιώνα αν τον ξέρετε, φιλόσοφος, ερευνητής, ποιητής, συγγραφέας.   Πεντακάθαρη η λίμνη.   Το νερό είναι πόσιμο, βλέπεις τον πάτο σάν κολυμπάς με τες πέστροφες.     Μυρίζει πεύκο, αγριολούλουδα και αέρας φρέσκος.  Πόσο λάθος είχα!!   Μαλάκα διάσπορε άφησες το πείσμα σου να σου κόψει την απόλαυση.

 Στη βόρεια ΧΤΕρνία το τέλος του αυγούστου είναι όνειρο.  25 βαθμοί, χωρίς υγρασία.  Τα σύννεφα πηγαινοέρχονται απο πάνω μας σάν νεράϊδες προστάτριες ή σάν παχουλλά αγγελάκια της αναγέννησης ντυμένα στα λινά τους. 

Παράξενη η παραλία της λίμνης.  Άμμος σάν της αγιάνναπας αλλά χοντρός.   Ειρηνική αλλά αγχωτική μαζί η παραλία, με κόσμο διαφορετικό.   Παρατηρώ και τα καλά, και τα κακά μαζί.   Η φύση αναβλύζει Ζέν και σοφία, σε προσκαλεί στην αγκαλιά της.  Απο την άλλη ο κόσμος  (οι γυναίκες τουλάχιστο)   νιώθουν τόσο άβολα με τη γύμνια τους  (μαγιό=εσώρουχο, νομίζουν!) που σε κάνουν να ντρέπεσαι που είδες κατα λάθος  (..) τον πισινό τους ή το περίγραμμα του στήθους τους.  Καημένοι. Τουλάχιστο ΔΕΝ  έχει high class τύπους αποτριχωμένους.  Δέν έχει γκόμενες να το παίζουν μοιραίες με Λουί βουιττόν  γυαλιά και σάνδαλα και κορμιά ατελείωτα.  Εδώ δέν είναι Μαϊάμι  ή Λος Άντζελες ή  πρωταράς. Εδώ είναι τα πλούσια προάστεια της ΧΤΕρνίας.  Έχουν λεφτά μα δέν το δείχνουν.   Έρχονται εδώ για να χαλαρώσουν με τες κοιλίτσες, τις κυτταρίτιδες και τους γύρους στες ζζάμπες τους με τα μωρά.   Έρχονται εδώ να απολαύσουν την ομορφιά του πεύκου και του δρύ δίπλα στο νερό.  

Έχτισαν δίπλα στη λίμνη σπίτια το 1700 οι πιονέροι γιατί είχε εύφορη γή.   (Ήταν κάποτε φάρμες μές το δάσος).  Τώρα μένουν όσοι μπορούν να αγοράσουν σπίτι του $1 εκ.  και βάλε..     Ο "παράδεισος"  της upper μεσοαστικής οικογένειας τους αμερικάνους.   Εδώ δέν έχει φτωχόκοσμο ή έγκλημα.  Οικογένειες, παιδάκια που παίζουν με τη χοντρή γεμάτη πέτρες άμμο.   Τα ζουζούνια, οι δρυοκολάπτες, οι πεταλούδες κάθονται να πιούν νερό δίπλα σου άφοβα παρέα με τα πρασινόψαρα.   

Σάν βετεράνος μεσογειακός κολυμβητής που είμαι  (αχέμ, σ.σ. άμα κολυμπώ στη θάλασσα ζαλίζομαι ο δύστυχος!)  εβούρησα φωνάζοντας με το γιό μου στα "ζινίσhα"  μου, επετάχτηκα στο νερό λεβέντικα.   Έν ήταν πολλά κρυό!   Τί μαλάκας είμαι.  Τόοοσα χρόνια πείσμα.  Άχ ρε διάσπορε γαούριν.

Αφήννω τα μωρά με τη μάμμα τους σε κάποια φάση να παίζουν με τες σικλούδες τους.  Πάω στο δάσος δίπλα απο την όχθη να κάμω τα δικά μου.

Παράδεισος!

Θάμνοι με μούρα.  (τρώω, εννοείται, ήβρεν φαϊν ο κυπραίος!)

Αγριοτριανταφυλλιές που αφήννουν το γλυκό τους άρωμα να ταξιδέψει στην επιφάνεια του νερού και να φτάσει τους κολυμβητές την ώρα που ανάσκελα με κλειστά τα μάτια λικνίζονται στην επιφάνεια του νερού.

Κάθομαι σταυροπόδι στο πεζούλι.  Αναπνέω αργά.  Ο κόσμος μου μένει ακίνητος.

Περπατώ  και  Βλέπω.   Βλέπω και Νιώθω.   Είμαι και Είναι.   Η στιγμή  αιωρήται μπροστά μου και όλα όσα βλέπω με αλλάζουν, μου μιλούν.  

Βλέπω τα Σημάδια.   

Βλέπω..

Είμαι...

Ο  Χρυσός και Σμαραγδένιος Σκαραβαίος  (το σύμβολο αυτό του μετασχηματισμού, της αναγέννησης της Συνείδησης)  μου χαμογελά μέσα απο το λευκό ρόδο της αυγής  (που λέν και οι πέρσες)

Με πόση αξιοπρέπεια  πέρασες το χειμώνα σου ώ Ρόδον.   Κάθομαι δίπλα σου με σέβας, ρουφώ το άρωμα, χαίρομαι την εαυτή σου, βλέπω το σύμπαν να σ' αγαπά και χαίρομαι.  Μίλα με τα σύννεφα, βλέπεις εκεί το σημάδι στο κέντρο?  Εγώ το Είδα.

Είδα στο νερό μιά πασχαλίτσα να πνίγεται με τα ποδαράκια της στον αέρα να παλεύουν απελπισμένα.  Μου είπε το Αδρωπούιν του Μυαλού να τη σώσω.  Την έβγαλα έξω και πήρε το δρόμο της πατώντας τες χρυσόπετρες.   Σύμβολο προστασίας και του καλού η πασχαλίτσα.

Τέσσερα μούρα κόκκινα κάθονται στο γυμνό κλαρί.

Τρυγώ τα.

Άγνωστο, κίτρινο λουλούδι της αυτοπεποίθησης.

Μου είπε η Φύση  "Σ' ΑΓΑΠΩ καλέ μου".

Μου είπε η λίμνη  "Έχεις τώρα το Σμαράγδι, ποτέ να μήν το προδώσεις καλέ μου"

Της λίμνης μ' αγκάλιασε το σμαράγδι και μπήκε στους πόρους μου.