Στραβοί, μές τη σπηλιάν της αλήθειας.
Η αλήθκεια του εαυτού.
Χωρίς να την έβρεις τζιαμέ στα σκοτεινά που ζεί, έν μπορείς να δημιουργήσεις. Ούτε να προχωρήσεις άλλο.
Ποιά εν η αλήθκεια του εαυτού?
Πρώτα πρέπει να δείς το ψέμαν το εαυτού πρίν να ρωτήσεις ποιά εν η αλήθκεια.
Πρέπει να ξεφυλλίσεις το είναι σου σάν το κρεμμύδι, σάν το φύλλο του πορτοκαλλιού που το καθαρίζεις με το μαχαίρι σε σχήμα σπιράλ. Ένα ένα τα φύλλα να τα διαβάσεις, να δείς το ψέμα τους, χωρίς κρίση. Πρέπει να ρίξεις τα εφτά τείχη της Πόλης σάν τον πορθητήν, να μπείς μέσα να δείς τί έσιεις. Μέν τριγυρίζεις την τροία σου με το αμάξι να παίζεις το παλληκάρι πλέον. Ρίξε τα, τζιαι έμπα στην Πόλη σου.
Δέ πόσα πράματα έπεισες τον εαυτό πως εν δικά σου. Εν τραγικό. Που μιτσής το έκαμες τούτον. Ούλλοι κάμνουν το. It's the 'human condition'. Εγεννήθηκες κρατώντας την αλήθκεια, έξερες το πολύτιμο της μυστικό. Ήξερες την στο είναι, ήταν καθαρό. Εκράτας την για λλίο. Ο κόσμος ήταν θαυμαστός γιατί εζούσες μές την αλήθειαν. Μεγαλώννεις. Αρκέφκουν να σε φορτώννουν την αλήθκειαν τους οι άλλοι. Πείθουν σε οι γονιοί σου για το ποιός είσαι, τί να κάμεις, ποιός πρέπει να γίνεις. Φορτώννουν σε τες δικές τους αλήθκειες. Τα σχολεία πείθου σε ποιός εν ο δρόμος μές την κοινωνίαν. Οι παπάδες την 'αλήθκειαν' της ψυσιής. Οι φίλοι. Οι σχέσεις. Κουντά σε ο φόβος να τη νιώσεις. Γυρεύκεις την. Νιώθεις οτι θέλεις να την ανακαλύψεις, υποψιάζεσαι λλίον οτι σου επουλήσαν οι 'άλλοι' κάτι που δέν μπορείς να προσδιορίσεις. Θωρείς την επιφάνειαν του ψέματος μόνο. Το βάθος ξεφεύγει σου. Γυρεύκεις. Μές τα βιβλία σου. Στες 'σκέψεις' σου που σου φέρνουν συμπεράσματα πειστικά. Ρίχνεις στα μάτια άμμο να σε τυφλώσει το Εγώ. Νευριάζεις. Επαναστατάς, πλάθεις ανάποδες αλήθκειες που αντίδραση. Ένα ψέμα τζιαι τούτη. Έν βρίσκεις τίποτε που αντίδραση, γιατί η αντίδραση στο ψέμα μόνο ψέμα θα σου φέρει τζι άλλο. Αυταπατάσε γιατί έν καταλαβαίνεις πως δέν την κατέχεις, πως ακόμα τζιαι η αντίδραση σου εν φτιαχτή, προβλεπόμενη. Αν το έξερες εννα μέν εξανατζοιμάσουν τη νύχτα. Εννα σου εγύριζεν αν εθώρες πως ακόμα τζιαι τούτη σου η πολύτιμη αλήθκεια τελικά έννεν η δική σου. Τζιαι η αλήθκεια η ενισχυμένη που το ψέμαν συνέχειαν εξελίσσεται μαζί σου γεμώννοντας ρύπους που έξω, πείθει σε τζιαι τζιήνη, να εφησυχαστείς, να νιώσεις σίγουρος για τον εαυτό, τάχα οτι Ξέρεις Κάτι. Τίποτε έν ξέρεις.. Τζιαι ούτε που το καταλάβεις οτι έν ξέρεις.!
Τζιαι ρωτώ την ευνόητην ερώτηση:
Μα τί θα εγίνετουν αν τα άφηννες ούλλα τα φύλλα που καλύφκουν το είναι να ππέσουν σάν τα φθινοπωρινά που κάθε χρόνο ππέφτουν τζιαι πεθανίσκουν? Τί θα εγίνετουν αν έπλαθες εποχές μές το είναι, για να καθαρίζεις πού και πού? Εννα έφταννες άραγε πάλε πίσω στην αλήθκειαν που έξερες οταν ήσουν ενα κύτταρο? Τζιαι πώς μοιάζει τούτη η διαδικασία? Αν εφεύκαν τα φύλλα τζι εστέκεσουν γυμνός, θα την εθώρες άραγε? Τζι αμαν τη δείς, ποιόν εννα πάρει ο χάρος? Τούτους γυρόν σου? Τον εαυτόν τον ίδιο? Εννα πελλάνεις? Εννα πιάσεις άραγε τα όρη? Έν θα θέλεις να ξαναδουλέψεις? Να ξυριστείς? Να λουθείς? Να ερωτευτείς? Να είσαι υπεύθυνον άτομο? Να είσαι σωστός πατέρας/σύντροφος? Εννα ξαναγράψεις μουσική? Να προσφέρεις στην κοινωνίαν τη μουσική ? Αν πραγματικά τη δείς, εαυτέ, τί θα μου κάμεις μετά?
Πόσα που τα καθημερινά μας αυτής της στιγμής νομίζουμεν εν η αλήθκεια μας μα εν απλά εναν αποκτημένο ψέμα? Ένα projection.
Ξεφύλλισε εαυτέ. Ξεφύλλισε τζι άλλον, τζι άλλον. Φτάσε τζιαμέ, στο κέντρον.
Η Ελευθερία, τζιαι η Αλήθκεια εν + τζιαι - που ζούν παρέα στο ίδιο μικροσύμπαν.
Σχόλια
Εν εκατάφερα ποττέ να το εφαρμόσω...
Εχω πάρει πολλές ανάποδες τωρά τελευταία.
Μη ξεχνάς την αρετή....
Ναί. τζι όπως το ρόδι.Που εν ο 'παπούς' (παππούν τον λέτε εσείς στα μέρη σας τον άσπρον τον πικρόν?)
Ξεφύλλα.
Νεράϊδα
Αχ, η έξω τούτα θελει, ναι. Η μέσα θέλει τζι άλλα.
Εννοώ την αρετή που χρειάζεται για να ξέρεις πότε εππέσαν όσα φύλλα αντέχεις, παίρνεις παμόν, χωνεύκουνται, ανάσαν τζιαι προχωράς.
Προσωπικά εν με πειράζουν τα ψέματα.
Εν ούλλα υλικά για να δημιουργήσω.
Τζιαι από τη στιγμή που υπάρχει το ψέμα,το δέχομαι. Φαντάσου ότι έχεις ένα κουτί με διαμάντια και μέσα σε αυτά έχει ένα που είναι ψεύτικο. Το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να το πετάξεις. Εν κάμνει κακό. Φτάνει να αποδεχτείς την αλήθεια του.
Ποττέ εν με επείσαν για την αλήθκειαν τους. Επέλεξα να τα σέβομαι. Επειδή άμαν πάεις κόντρα σε ένα μεγάλο ψάρι εννά σε φάει. Τζιαι εγιώ εν εκαταδέχτηκα ποττέ να με φάει έναν τέτοιον ψάρι.
Προτιμώ να γλιάζω τζιαι να κάμνω τα δικά μου. Ότι κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσω. Ακόμα τζιαι το ψέμα ή την πονηρκά ή τα κατώτερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου.
Εν τζιαι καταφέρνω τα πάντα, όπως ούλλοι, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι λειτουργώ με τους δικούς μου κανόνες.
Τελικά η ανεξαρτησία ίσως να είναι αρκετά δυνατή λέξη τζιαι ίσως τυφλώνει με.
Διάσπορε, εμονολόγησα πάλε :-P
Μιλώ για ξεφύλλισμαν, για να δείς τί υπάρχει πουκάτω τους. Τζιαμέ, στο τέλλεια καθαρό. Το μέσα που λαλώ, έννεν το μέσα του νού ή της σκέψης. Έν σηκώννει αποδοχή τζιαμέ, μόνον καθαριότητα.
να σου πω ίσια τι εννοώ.
Έγραψες ότι εγύρισεν σου.
Ανησύχησα.
Αν γίνεται κάμε παύσην τζιαι πάλε.
Σώννω να πάω ώς το χείλος του κρεμμού να περπατήσω, τζιαμέ εν οι απαντήσεις. Έχω πολλά γερήν κράση, εξανάκαμα το πολλές πολλές φορές τζιαι έχω εμπιστοσύνην της διαδικασίας πλέον.
Εν πολλά επικίνδυνη τούτη η διαδικασία, αλλά άμαν της αφεθείς τζιαι κρατάς 2-3 εφόδια ήδη, έν έσιει φόον. Εν σάν να πετάσσεσαι με το αλεξίπτωτον τζιαι κάμνεις ελεύθερη πτώση που ουρανοξύστη.
Έσιει τρόπο να γινεί η δουλειά.
Κάποιες μέρες σύρνεις πίσω, κάποιες βουράς.
Κοντεύκει το πράμαν, ακούω το στο βάθος βάθος που ζουζουνίζει.