Κουφοί στην μουσική της ομορφιάς.

Τί είναι η ομορφιά, τζιήνη που μας απασχολεί τόσον εμάς που (νομίζουμεν) την πλάθουμεν, τζιαι γιατί μας σπρώχνει να την πλάσουμεν? Τζιήνη που μας απασχολεί με διαφορετικόν τρόπον, με τα ένστιχτα, τες αισθήσεις. Η εξωτερική, τζιαι η εσωτερική.

Βουρούμεν το Όμορφον, πουπίσω.

Μές παρουσιαστικόν μας τζιαι τους άλλους.

Μές το περιβάλλον που ζιούμε, τα πράματα που μας ανήκουν. Γυρεύκουμεν 'ομορφα', συμμετρικά.

Γυρεύκουμεν να ζωγραφίσουμεν, να γράψουμεν, να κάμουμεν μουσικές. Τρέχουμεν ξοπίσω της ομορφιάς.

Τζιαι αφού η αντίληψη μας η σκλαβωμένη εν τούτη που αποφασίζει τί είναι 'όμορφον', τζιαι η αντίληψη τζιήνους που το θωρούν τζιαι ακούουν η σκλαβωμένη τους αντίληψη αποφασίζει αν όντως εν 'όμορφον' κάτι, εν τζι η ομορφιά μολυσμένη που την αιχμαλωσίαν μας.

Μα καλά δηλαδή. Αν ξιφυλλίσουμεν την αντίληψη τζιαι σταματήσει το Εγώ να υπάρχει, με ποιάν αίσθησην εννα θωρούμεν την ομορφιάν? Που τούντην αφαίρεσην, εννα υπάρχει υπόλοιπο? Ή εννα μας φανεί η ομορφιά όφκερη, χωρίς σύμβολα μέσα της.

Έσιει μιάν άλλην ομορφιάν. Που αρκέφκει τζιαμέ που τελλειώννει η άλλη η αντικειμενική.

Τούτη η άλλη ομορφιά, καθαρή, βρίσκει σε εσέναν όμορφον πρώτα, πρίν την δείς εσύ κάν. Φωνάζει σου να έρτεις κοντά της, τζιαι γίνεστε Ένα.

Τζιαι μετά που τούντην ένωση, πλάθεις μόνον ομορφιάν, μα έννεν τζιήνη που λαλούσειν...