Το Φαϊ, και η ελευθερία

Φκέννουμεν έξω.  Σε σινεμά κουλτουριάρικο, γελούμεν καλά, μετά σε εστιατόριο χαμηλόφωτο, ακριβό κλπ κλπ, δήθεν με φαϊ καλό.   Σκατά πατημένα σε πιάτο.  (έχω περίεργα ψηλά στάνταρτ -το φαϊ πρέπει να μαειρεύκεται με σεβασμό, αλλιώς νεκατσιώ).

Πίννω ρούμι.  Πίννω κρασί ροζέ  (που εν τζιαι της μόδας τάχα).    Έρκουνται τα appetizers.   Ανούσια, κρύες οι σαρδέλες στα κάρβουνα, όι της ώρας.   Τα παντζάρια με τη ρικόττα νερουλά.  Το preserved lemon πικρό.   Έρκεται το φαϊν.  Πρόχειρα, μηχανικά ψημένο.  Αφού καταλάβω.  Φταίω ολά?.  Πολέντα με μανιτάρια του δάσους, λουκάνικο ισπανικό.  Τα μανιτάρια ήταν εντελώς μικρά τζιαι βαρυψημένα, ξικάβλωτα.  Η πολέντα είσιεν ένα stick ολόκληρο  βούτυρο τζιαι μισό κιλό παρμεζιάνα, τόσο μυλλαρωτή που εμάσσεψεν η γλώσσα μου.  Μασουλώ, ποτιτσινόννω, τζιαι νιώθω την μαγειρική προσβολή στις αισθήσεις να μου χτυπά πάς τα τζιέρρατα .  Μα σοβαρομιλούν?  Εσερβίραν μου έτσι πράμα?  Μα έν δοκιμάζουν το φαϊν τους αμα μαειρεύκουν????  Loss of respect.

Είπα μέν πώ τίποτε, να μέν μας χαλάσω τη νύχτα.  Όι πως λαλώ συνήθως δηλαδή, αλλά..

Η ελευθερία μου που κάθεται δίπλα,  τσιγκλά με να δράσω.   Αγνοώ την τζιαι ακολουθώ τους κοινωνικούς νόμους, κουλλουρωμένος σάν το λάστιχο μέσα μου.  Απαντώ ευγενικά του  ζαχαρένια εξυπηρετικού γκαρσονιού,  ψιθυριστά και με χαμόγελο  όταν με ρωτά "How is everything, folks?"

"είναι λίγο καμένο το chorizo μου (πουμέσα μου: μαύρο, κάρβουνο εννοώ)  και η πολέντα λίγο έντονη και λασπωμένη (βάλτος βουτηρένιος, παρμεζάνα με γεύση εμετού )" -παίρνω πίσω politically correct απάντηση  "έ ξέρετε, σε μερικούς πελάτες δέν αρέσει το caramelization, και η πολέντα μας είναι ειδική συνταγή, βορειοιταλική, έρχεται λίγο βαριά σε κάποιους, λυπάμαι.  Θέλετε να σας κεράσουμε ένα γλυκό?"

Μα εγώ εννοώ  "εν το ποιό απαίσιο φαϊ που έφαα δαμέ τζι ένα χρόνο, πτού σας γάροι"

Μα έν το λαλώ.  "Όχι ευχαριστούμε, δέν πειράζει."    Μπουκώννω αλλο λλίο τζιαι κρύφω.   Τζι η ελευθερία μου στήννει καφκάν τρικούβερτο, πετάσσει μου το καμπάρι με σόδα που πίννει, τζι απειλά να φύει να μ' αφήκει αν δέν δράσω.

Ε όι.  Έν θα μας περιπαίζουν τούτοι.

Αφήννω την ελευθερία να μιλήσει, τζιαι φκέννει έξω όπως τον ταύρο, δύσκολα την κουμαντάρω.  Τρέχει.

"Αγάπη, συχχώρα με, εννα γίνουμε ρεζίλι μές τον κόσμο τωρά, βάστα."

Καθαρίζω τη φωνή.  Βλέπω τη χόστεςς, σηκώννουμαι, αφήνω τη μαντηλιά μου.

"Συγγνώμη.  Να σας πώ.."

"Μάλιστα?  Όλα καλά?"

Έν προλαβαίνει να τελειώσει τη λέξη της.

"Όι.  Το φαϊ σας εν απαράδεχτο, μιά σκέτη αηδία.   .   Ούτε θέλω τίποτε, ούτε χάρες, κεράσματα, τίποτε .  Απλά θέλω να ξέρετε οτι όποιος τζι αν είναι ο σιέφ πόψε, εν ή μεθυσμένος, ή άσχετος, ή έπρεπεν να πλέννει πιάτα αντί να εν σιέφ,  μαγειρεύει εντελώς χωρίς πάθος, απρόσεκτα, τζιαι φαίνεται.  Εν έκτρωμα η πολέντα.  Κρουσμένο το λουκάνικο.    Εν κρουσμένο, όι 'caramelized'.    Έλα δοκίμασε, όι δοκίμασε  (πάω να φέρω το πηρούνι, έν το πιάννει)     Εν ντροπή του να σερβίρει έτσι πιάτα χωρίς εικονικό τουλάχιστο quality control δέ νομίζεις?   (μένει άφωνη)  

 (απολογία, μισό χέσιμο)  

Φεύκουμε.

Τζιαι πάμε για παγωτό στο υπέροχο Τοσκανίνις  που λαλούν εν το ποιό ωραίο της μεγαλούπολης.    Ήταν όντως ΤΟ  παγωτό.   Έν εχάλασεν η νύχτα.

Τζιαι όπως περπατούμε μές την κρυάδα

να πάμε στο αυτοκίνητο, νιώθω ανάλαφρος, πετώ.

Γιατί αμα σου πεί η ελευθερία 'κινήθου' έστω τζι αν υπερβείς όρια τζιαι κανόνες, να το κάμεις, τζι έν μαζεύκουνται πράματα μικρά μέσα σου που γίνονται παρέα μεγάλη.