Μπάρ χόππινγκ συνθετικό.

Έφκηκα έξω μπάρ χόππινκ στην μεγαλούπολη εψές να τα πούμε με τον φίλο μου τον λαφαζάνη το Πεϋμάν το Μαέστρο που έσιει που τον Ιούλη να τον δώ. Παρολλίον να του το ακυρώσω γιατί εχτές ήταν πολλά κουραστική η μέρα, άρκεψα να διδάσκω τους πρωινούς μου τους καινούργιους, τζιαι μετά που εφτά απανωτά μαθήματα είχα ακόμα τους δειλινούς που προετοιμάζω για να πάν κολλέγιο μουσικής. Εμίλουν, εξηγούσα για το μηχανισμό της μουσικής επι 12 ώρες με μικρό διάλειμμα φαγητού στη μέση. Εματσούκωσεν ο νούς μου, κανονικά.

Έβαλα πείσμα ομως τζι επήα να τον έβρω, σικκιμέ. Ζήτω ο XL καφές με τρία έξτρα σιότ εσπρέσσο που πουλεί το θαυματουργό ντοναττάδικο που έχουμε δαμέ, το λεγόμενο DUNKIN DONUTS. Ξέρεις τί πάει να πεί ένα λίτρο καφέ με πάγο, τούμπανο στην καφεϊνη? Πύραυλος. Έπιαν με τρομερή υπερενέργεια ώς τες 11, τζιαι μετά εβούττησεν η διάθεση μου στα βάθη της κούρασης, τζιαι ίσια ίσια που εκατάφερα να οδηγήσω τα 45 λεπτά ταξίδι πίσω στο διασπορόσπιτο.

Άξιζεν το όμως γιατί έν έσιει σ/κ, εννα προσέχω μόνος μου τα μωρά σήμερα τζιαι αύριο, δουλεύκει η Αγάπη πάς σ'ενα project τεράστιο, τζιαι δέ βρήκαμε νταντά δυστυχώς να βοηθήσει για λίγες ώρες τουλάχιστο. Άρα είμαι καθήκον για δύο δίχρονα σήμερα. Ευχάριστο καθήκον μα πολλά έντονο, κουραστικό ("Διασπορούααα, μέν φκέννεις πάς το ψυγείοοοο!! Διασπορούιιι, παρέτα να τρώεις χώμαααα!!! Ρέεε, έλα να σε ξισκατήσω τωρά, τωρά είπα!! Φάεεε! )

Άρα έφκηκα έξω να ξεδώσω.

Που την κούρασην μου έπιασεν με το ποτόν, ενύσταξα, τζι έμεινα στα 3 gin and tonic, έν ήπια κρασιά να με αποτελειώσουν.

Έπεισεν με ο Πεϋμάν τζι αντί να πάμεν σε κανένα κονσέρτο ή κανένα opening καλλιτεχνικό όπως κάμνουμε συνήθως, επήαμεν σε κάτι μπαράκια που 'πάν οι τριαντα-τόσον' κάτω στην πόλη. Πράματα που βαρκούμαι πολλά. Μα τί όξινα πλάσματα που εν δακάτω οι 'τριαντα-τόσον' ολά. Οι άντρες ερουφούσαν μπύρες σωρό, διαλεγμένες που μενού με 100 διαφορετικές (κάμνεις ιδιοτροπίες αμα πίννεις μπύρα χρόνια, γίνεσαι τάχα specialist, έν σου κάμνει η bud πλέον, θέλεις μου τες boutique μπύρες των $10 για να είσαι λεβέντης). Οι άντρες που ερουφούσαν μπύρες, ντυμένοι μόδες του '98, τζι εθωρούσαν γυρόν τους σάν τους γύπες να πιάσουν βλέμματα πέρκι δεηθεί να τους κάτσει καμιά πόψε, τζιαι εμιλούσαν μεταξύ τους για το πέησπολ που εθωρούσαν στη γιγαντοοθόνη, σωρός τα ηλίθια κόμμεντσ. Ποιά εννα σας κάτσει ρέ, είναι αργά. Οι κοπέλλες, με το desperation ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους, σασμένες στην τρίχα αλλά με τρόπο που δέ φανερώννει ίχνος θηλυκότητας (η θηλυκότητα θεωρείται προϊόν της φαλλοκρατίας δακάτω, τζιαι αποφεύγεται να δείχνεται). Εθωρούσαν τους γάρους με απογοήτευση αλλά κρυφήν ελπίδα.

Τζι εμείς οι δύο, ο Πεϋμάν τζι εγώ, να καθούμαστε στη γωνιά τζιαι να μιλούμε. Γυρεύκει δουλειάν ο παρέας, έχασεν την ορχήστρα του (οι τράπεζες πιάννουν billions που την κυβέρνηση, μα οι ορχήστρες πιάννουν τον πούτσο τον τεράστιο). Εφκάλαμεν συμπέρασμα οτι είμαστε 'είδος προς εξαφάνιση' εμείς οι συνθέτες/μαέστροι τζι ότι πλέον έν έχουμε θέση μές την κοινωνία, οι μόνοι που έρκουνται στα κονσέρτα μας εν κάτι ιντελέκτιουαλς, καθηγητές, nerds, περίεργοι τύποι που κάμνουν οτι καταλάβουν, τζιαι ο κόσμος ο άλλος έν έσιει την παιδεία να καταλάβει την μοντέρνα μουσική. Επειδή εφτάσαμε σε σημείο να θέλεις Phd για να 'πιάννουν' τα φτιά σου τα ακούσματα μας. Εκάμαμεν γκέτο μόνοι μας τζιαι δέ μπορούμε να φκούμε που μέσα γιατί επλάσαμεν τη φύση μας ΜΕΣΑ σε τούντο γκέτο, τζιαι οποιαδήποτε κίνηση προς τα έξω προδώννει τούντη φύση. Έν μπορώ εγώ τωρά να γράψω μουσική εχτός τούτου που φκέννει πουμέσα μου. Έν ξέρω πώς. Εν δουλειά άλλους. Είπαμεν πολλά τέθκεια. Στο τέλος εκατάλαβα οτι επήεν η συζήτηση μας σε γκρίζες περιοχές χωρίς ελπίδα επειδή είμαστεν σε τόπο που ούλλοι ήταν ξεζουμισμένοι. Ποσκασμένοι. Βαρεμένοι. Τζιαι είπα πουμέσα μου "Όι ρε, έννεν έτσι τα πράματα μές τη μουσική, υπάρχει τρόπος να έσιεις απήχηση χωρίς να πουλήσεις τη φύση".

Εννα πώ μιάν κακία τωρά. Εννα γίνω κατίνα. Προχτές εθώρουν ένα βίτεο στο γιούττουπ ενός κυπραίου συνθέτη που έσμιξεν ορχήστρα κλασσική με την παραδοσιακή μουσική της κύπρου. "καλή" προσπάθεια, είχεν απήχηση στον κόσμο. Όμως, τα όργανα έν έξερεν πώς να τα χρησιμοποιήσει καθόλου, ούτε είσιεν καθόλου ταλέντο στην ενορχήστρωση ή τεχνική. Ενα πράμα ανούσιο. Το γράψιμο παιδιαρίστικο, predictable, λιγοστό, χωρίς φαντασία ή κάτι 'ιδιαίτερο' -τζι ενευρίασα πολλά. Τόοοσον καταλάβετε γμτ!!?????? Το 'κάτω που το μέτριο' εν που έσιει απήχηση? Επειδή θωρείς πολλά όργανα μπροστά σου τζιαι κάμνουν φασαρία τζιαι ακούεις τρίγκι τρίγκι τα ούτια να παίζουν την "αίγια την κότσινη" που σου την ετραούδαν ο παππούς σου σημαίνει εν καλό κομμάτι? Αφού επαίζαν ΟΥΛΛΟΙ το ΙΔΙΟ ΠΡΑΜΑ. Αφού έν έξερε να πλέξει τα όργανα σάν το κέντημα, όπως τους πρέπει, να δημιουργήσει γραμμές απαντήσεως, να αλλάξει ΚΑΤΙ τελοσπάντων. Επειδή 'επάντρεψεν' το κλασσικό με το κυπριακό. Σάν να τζι ανακάλυψεν την τασιηνόπιττα. Πράματα που έκαμεν ο Bela Bartok το 1910-1946 με ακράτητο ταλέντο, βάθος, δύναμη. Έν συγκρίνεται τίποτε!! Τολμά κάποιος να γράψει σε "παραδοσιαό + κλασσικό" στύλ με τόσο αν-επαγγελματισμό, χωρίς να νηστέψει τη μουσική του Bartok τζι άλλους που ΞΕΡΟΥΝ να το κάμουν? Έλα που τολμά. Τζι επειδή κανένας μές το κοινόν έν ξέρει τον Bartok να τον ακούσει να του γυρίσει που την ομορφιά τζιαι την καλλιτεχνία, νομίζει οτι ακούει τζιαι κάτι σπουδαίο!! Τόσα εν τα φτιά σας? Ε όι. Έννεν τόσα. Απλά ότι σας σερβίρουν, τζιαι σκατά να ναι, άμαν το βάλουν σε ωραίο πιάτο τζιαι χρεώσουν σας πολλά ριάλλια τρώτε το τζιαι λαλείτε "ήντα ωραίον πράμα" (απευθύνουμαι στο λεγόμενο "ΚΟΙΝΟ", όι σε σάς...). Προσέξετε, έννεν που ζήλειαν τούτα που λαλώ, έν έχω πρόβλημα, my music speaks for itself, τζιαι παίζουν την συχνά δακάτω. Εν που ντροπή καλλιτεχνική, desperation για την κατάντια του Γούστου. Για την άγνοια. Για τη τσίπα που αποχτήσαν αρκετοί, να νομίζουν οτι Ξέρουν, μα ΔΕΝ ξέρουν, εν λλίη η μουσική τους. Πώς κοιμούνται τη νύχτα!!?? Έν έχουν σκουλούτζι να προοδεύσουν, να πάν ποιό βαθκειά στον εσωτερικό τους κόσμο, να ΜΑΘΟΥΝ πώς να γράφουν, να αποχτήσουν τεχνική σάν του Μιχαηλάγγελου, θεϊκή?? Έν το ψάχνουν? Έν τους τρώει κάτι?

Γιατί να με τρώει εμένα? Ήντα κατάρα εν τούτη?

Οι δουλειές οι μισοδότζιη, η ημιεπαγγελματικές, ΕΝΝΕΝ δουλειές καλές ολά. Νευριάζω. Έννεν που είμαι τελειομανής (Είμαι) αλλά το κουνγκ-φού μου πάς τη μουσική εν προχωρημένο, έν με κόφτει τωρά που φαίνουμαι εγωιστής, έν έχω humility για τούτο το θέμα, έχω φτιά καλά, τζιαι το Αληθινό που το Ψεύτικο ξεχωρίζω τα. Τζιαι θέλω να ΜΑΘΩ, ο πήχυς εν πολλά ψηλά, τζιαι κοντεύκω του, κοντεύκω του, ψηλώννει τζι άλλο. And I will die trying.

Είχε κάτι ξενέρωτες πίσω μας που εχαχχανίζαν τζι ενοχλούσαν το βάθος της συζήτησης με τα κακαρίσματα τους. Σε κάποια φάση όπως επίνναν σιότς ελούσαν μας τεκίλες. Άτε πάλε. Άλλη φορά, σπίτι του Πεϋμάν, πίτσες, κρασιά. Παρετάτε με με τα μπαράκια των thirtysomethings, εν γεμάτα νεκρούς.