Κόβωντας καρπό που το δέντρο της Γνώσης.

Το δέντρο της Γνώσης όταν το βρείς μές τον κήπο σου, να το προσέχεις  Να το χαϊδεύεις και να του μιλάς γλυκά.  Πότισμα μπόλικο.  Συν-ουσία μαζί του συχνή.  Τάβλι με τες ώρες.  Χάχανα.  Δέ θέλει σοβαρότητα το δέντρο της γνώσης.


Τρείς το πρωί παρέα με τον καλό μου φίλο που ήρθε να με δεί, να μου δείξει τα στούτιο.  (Με αυτόν που περάσαμε ωραία το καλοκαίρι στην κύπρο στα σπά  τους αγίους αναργύρους της πάφου με τες γυναίκες μας).

Τρείς το πρωί, έχουμε φάει απο δύο Κίτ Κάτ, μία Τουήξ, ερουφήσαμε δύο λίτρα κοκακόλας.  Έ τί να κάμουμε?  Αφού ποτά έν πίννουμε, ουσίες δέν κάμνουμε, κάτι πρέπει να γίνει να μας πιάσει η πελλάρα σωστά?   Γελούμε πνιχτά να μήν ξυπνήσουμε τα μωρά και την Αγάπη.   Δείχνει μου πώς να γράφω ντράμς, σούζει τη μάλλαν του ροκκάρικα για να νιώσει το ρυθμό. Πατά κουμπιά να μου δείξει πώς να κάνω editing τους ήχους.  Του αρέσαν οι ρυθμοί μου.
"Τό 'χεις"  λέει.   Γράφει ένα μπάσο γαμάτο, έγινε ιντάστριαλ το κομμάτι, άγριο και ρυθμικό πολλά.   Νιώθω το chi, την ενέργεια του σύμπαντος να μου τσιμπά τα μάγουλα.  Γράφω ένα ήχο πολλά διαστημικό.  Αρέσκει του.    Ακούμε ο καθένας απο τα δικά του headphones και τριππάρουμε μεθυσμένοι απο την ουσία της δημιουργίας της μουσικής, μας τυλίγει με το κόκκινο της πέπλο η Γνώση.   Και μπαίνουμε στον Κήπο του Μυαλού τον κοινό.   Μόνο δυό Πλάστες μπορούν να επικοινωνήσουν έτσι.  Είναι σάν να κάνεις έρωτα με τον άλλο, χωρίς να είναι σεξουαλικό με τρόπο ανθρώπινο.  Αν αφεθείς να το νιώσεις δηλαδή και να μοιραστείς αυτά που έχεις με αυτά που παίρνεις με αγάπη και να είσαι ήλιος-φεγγάρι μαζί, να φωτίζεις και να φωτίζεσαι την ίδια ώρα..  Συνεπαίρνει ο ήχος, σε ταξιδεύει στον κόσμο του άλλου.  Και ο κοινός κήπος που σιγά σιγά φυτρώνει μές το κομπιούτερ και το σκοτάδι του μικρού δωματίου, είναι πεντάμορφος.  


Όταν φάεις τα φρούτα της Γνώσης, τίποτα δέν είναι αδύνατο.  Μπορείς όσο κρατά η ζάχαρη του το στομάχι γεμάτο να πλάθεις σε όποια γλώσσα θελήσεις.  Στη βάση της η δημιουργία είναι απλά ένα αλφάβητο, μιά σειρά απο κωδικούς.  Φάε το φρούτο, το μέγα εργαλείο της μετάφρασης των κωδικών,   και η μαγική του δύναμη θα ανακατατάξει τα γράμματα σε όποια γλώσσα του ζητήσεις.  Και μετά είναι στο χέρι σου πόσο καλά θέλεις να μιλήσεις αυτή τη γλώσσα.  Μα δέν έχει όρια.   Μόνο τα φανταστικά σου που μόνος αφήνεις να σε περιορίσουν.


Πέντε το πρωί και το κομμάτι πάει καλά.  Τσιγάρα στη βεράντα, αστεία, αναμνήσεις του στρατού, ανέκδοτα.  Συγκίνηση.  Μου μιλά ο φίλος μου για τον περίπατο του το σημερινό κάτω στη μεγαλούπολη μόνος του.  Δέκα χρόνια απουσίας.  Περπάτησε παρέα με τις αναμνήσεις του παλιού εαυτού, κι αυτό τον ξύπνησε, τον άγγιξε.  Και μου το είπε.


Έξι το πρωί.  


Ύπνος της εξουθένωσης για μιά ώρα.  Άστον αυτόν να κοιμηθεί, εγώ πρέπει να ξυπνήσω να ταϊσω τα μωρά, να δούν οτι είμαι εδώ.  Να δώ και γώ αν μπορώ.  Όταν μασάς τα φρούτα της Γνώσης πρέπει να ξέρεις να μήν είσαι στο τέλος εγωιστής αλλιώς δέ θα σου έρχονται συχνά.  Πρέπει το τίμημα τους να πληρώσεις με το κορμί.



Δέκα το πρωί.    Ξυπνά ο φίλος.  Και τα μωρά πάν στο playground με την Αγάπη.  Εμείς θα γράψουμε πάλι.


Μπαίνω στο δωμάτιο του φίλου.  Με φραπέ έτοιμο.  Και τσιγάρο.
"Κύριε παλιέ, τον καφέ σας.  Να ξυπνήσετε?"  αστειεύω με τρόπο εγερτηρίου στρατιωτικού.