Ταξίδι στο κέντρο.

Σύντροφε ταξιδιώτη:

Η ύπαρξη έχει σχήμα σπιράλ, σάν γαλαξίας.  

Η συνειδητότητα μας είναι σαν ένα αβγό, ένας μικρός πλανήτης που ζεί και περιστρέφεται γύρω απο το κέντρο του γαλαξία αυτού χωρίς να βλέπει πέρα απο την τροχιά της.   Η βαρύτητα αυτού του πλανήτη τραβά κοντά  της όλο το σύστημα σκέψης μας, την επαφή με την πραγματικότητα, τα Πιστεύω, τον τρόπο που φιλτράρουμε τον κόσμο.  Λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο του χωροχρόνου του σύμπαντος, φέρνει συγκέντρωση της ύλης η σκέψη,  κι έχει ορατό σύνορο που φτάνει μέχρι εκεί που ορίζει η ικανότητα μας να το παρατηρήσουμε με τα αισθητήρια μας όργανα.  

Πού είναι ο ορίζοντας αυτός?   Δοκιμάστε να τον δείτε.  Πού είναι η ζώνη άνεσης?  Εκεί τελειώνει η γής σας, εκεί και η γραμμή του ορίζοντα.     Βλέπετε την τροχιά σας?

Τί υπάρχει πέραν της δικής σας τροχιάς?   Τί υπάρχει στους άλλους βραχίονες του γαλαξία της ύπαρξης??

Κάθε φορά που έρχεται μιά ιδέα ξένη να εισβάλει στον οργανωμένο μας τρόπο ύπαρξης, εκεί βρίσκονται τα όρια.   Εκεί τα όρια της τροχιάς μας.   Το ξένο αν το απορρίψουμε γεννά τα όρια.  Αν το δεχτούμε,  τα σπρώχνει.   Μεγαλώννει η τροχιά.    Τα όρια δέν γνωρίζουν σωστό/λάθος, ούτε καλό/κακό.  Είναι απλά παλίρροια που σπρώχνει τα κύμματα της στην αμμουδιά της ύπαρξης μας.  Αν σταθείς στην παραλία, γίνεις η παραλία, και αντιληφθείς  την παλίρροια ως διάβρωση της στεριάς εύκολα το χαμό του άμμου ως 'κακό'.   Λιγοστεύει η στεριά.  Χάννεις.  Αν σταθείς όμως μές τη θάλασσα, γίνεις ο ίδιος θάλασσα, κρίνεις ίσως το κέρδος του υγρού στοιχείου ως 'καλό'.  

Και οι δύο τοποθετήσεις περιέχουν Κρίση, το νόημα τους το ίδιο.  +  -   =  μηδέν..

Αν σταθείς ταξιδιώτη στη γραμμή του υγρού με το στερεό, η κρίση εξατμίζεται και μόνο τη Γραμμή βλέπεις.   Η γραμμή αλλάζει συνεχώς, μα εσύ είσαι μέρος της, δέν αντιλαμβάννεσαι τα όρια, δέν κρίνεις με τα φίλτρα σου.  Είσαι τα όρια ο ίδιος.    Αν το καταφέρεις αυτό, είσαι έτοιμος να σπάσεις την κρούστα του κοσμικού αβγού και να δείς πραγματικά τί υπάρχει έξω απο σένα.   Είσαι έτοιμος να νιώσεις τον ιστό που μας ενώννει όλους.    Γιατί είσαι έτοιμος?   Μόνο όταν αφαιρέσεις την κρίση μπορείς να δείς, να ακούσεις, να αισθανθείς κάτι που υπάρχει έξω απο τα όρια σου.  Μόνο τότε μπορείς να νιώσεις καθαρά την ύπαρξη των άλλων.
Έξω απο σένα υπάρχει η ορατότητα και η ταύτιση με πράγματα ξένα απο την δική σου ύλη.   Η ικανότητα να νιώσεις αυτά που σε ενώννουν με το κάθε τι που υπάρχει στο σύμπαν.

Βλέπεις τα σύμβολα.   Ο ήλιος, το φεγγάρι, η μεταξύ τους γραμμή.  Είσαι αυτόφωτος και ετερόφωτος μαζί.   Μπορείς να μείνεις ως εκεί.   Θα ζήσεις λαμπρά τη ζωή σου, θα προσφέρεις, θα Βλέπεις καθαρά όταν χρειάζεσαι να Δείς.


Μπορείς ομως να ταξιδέψεις με τα εφόδια αυτά πιό πέρα, σε επίπεδα ακόμα πιό εξωτερικά απο τη συνειδητότητα σου.   Φύγε απο την τροχιά σου και δοκίμασε άλλες.


Εκεί, πέρα απο τη γραμμή του ήλιου με το φεγγάρι, στον πιό μέσα βραχίονα του σπιράλ του εσωτερικού/εξωτερικού γαλαξία, πιό κοντά στο κέντρο.   Η ύλη και ο χρόνος γίνονται Ένα.  Η ύπαρξη σου, η καθαρή της ενέργεια ενώννεται με την ύπαρξη αυτών που υπάρχουν και αυτών που υπήρξαν.   Μοιράζεσαι τη γνώση σου, και αυτοί τη δική τους, με την ύλη συγκεντρωμένη σάν τσαμπί σταφύλι που το κρατά το κλωνάρι του, σ' ένα ιστό άϋλο στον οποίο κρέμμεται η ύλη μας, ένα network σοφίας πανανθρώπινης, πανσυμπαντικής που ενώννει όσους έχουν ζήση με αυτούς που ζούν και με αυτούς που θα ζήσουν.    Κι εκεί ζείς πραγματικά..