Γέννηση της Υπερακοής

Ο άθρωπος ή γεννιέται με ευαισθησία για τη μουσική, ή απλά με την ικανότητα να του αρέσκει ώς προϊόν, ποσκόλιο.  Όποιος γεννιέται με ευαισθησία, εν τυχερός αλλά καταραμένος, ακούει μουσική τζιαι ντζιήζει του σάν τον θάνατο, σάν την ανάσταση, τραβά του την προσοχή που ούλλα που τον δέρνουν, φέρνει τον μές τη στιγμή.  Μα ο πόνος της ψυσιής εν πολλύς.  Άμα ακούει μουσική, μοιράζεται τον κόσμο του συνθέτη που την έγραψε, κουβαλά για μιά στιγμή το βάρος του.  Έν έσιει χάρισμα χωρίς τιμή σε τούντον κόσμο.

Σήμερα, έγινεν η ανάσταση τούντου χαρίσματος μές τη ψυχούλα της κόρης μου.  Σχεδόν δυόμιση χρονών η παμπόνηρη μου, εννα γινεί πολλά δυναμική γεναίκα, θαυμάζω τον χαρακτήρα της ήδη, έσιει μιά σιγουριά μές την ύπαρξη που με γεμώννει χαρά.   Αλλά εν ευαίσθητη πολλά.  Θα δυσκολευτεί στη ζωή της, εν δύσκολος συνδυασμός ξέρω τζι άλλες γυναίκες που εν έτσι, ούλλοι θωρούν το δυναμισμό τζιαι τυφλώνουνται, έν θωρούν το απαλό.

Η μικρή μου σήμερα εκάθετουν πάς τα γόνατα μου την ώρα που έπαιζα ένα κομμάτι σε κλίμακα λυπητερή του μπετόβεν, τζιαι άρκεψεν να κλαίει.  Λαλεί μου  "παπά, I'm sad, scared".
"It's alright baby girl" λαλώ της, "that's called a feeling, it will go away, music makes us feel happy, sad, it's nice".   Τζιαι είδεν με ο εσωτερικός της εαυτός, τζιήνος που δέ γνωρίζει ηλικίες τζιαι είπεν μου με τη σιωπηλή του γλώσσα  "βάστα με παπά, δείξε μου πώς να νιώθω τζιαι μετά να ξαπολώ, δείξε μου να βιώννω τα συναισθήματα, να μέν τα χώννω, κράτα με παπά τζιαι πέ μου εν εντάξει".