Η βίδα, το τραύμα, τζι η θεραπεία του υπογείου.

Η σχέση μου με τες βίδες έν ήταν ποττέ καλή.  Αποφεύγω τες. Είμαι μουσικός, νάκκον μαλαχτός, άθρωπος τάχα του πνεύματος.  (Ξεγελά το παρουσιαστικό μου τζι ο όγκος μου που δυστυχώς με κάμνουν να μοιάζω με σπαρτιάτη πολεμιστή αρχαίο)    Είμαι  λεπτός άθρωπος πουμέσα μου.    Τα γράσα νεκατσιώ τα.  Τα εργαλεία φέρνουν μου αλλεργία με σπυρούθκια. Μόλις πιάσω στα σιέρκα μου οτιδήποτε χρειάζεται συναρμολόγηση λούννει με κρυός ιδρώτας, τρέμω, τριβιτζιάζουμαι, γίνουμαι νευρικόπελλος, ξιτιμάζω τους πάντες τζιαι τα πάντα, πετάσσω πράματα, τζι ύστερα καμιά φορά λούννουμαι του κλαμάτου.  Παράλογο?  Ναί.  Έ, μα έχω παιδικό τραύμα δώρον του πατέρα Διάσπορου ο οποίος εν πλάσμα που δισπυρκά με το παραμικρό  (ας πούμε αν πάει να αλλάξει μιά λάμπα τζιαι δέν βιδώννει καλά μές το φωτιστικό, φκέννει η πίεση του τζιαι βάλλει τες φωνές, σφίγει την τζιαι τελικά σπάζει ή το φωτιστικό ή η λάμπα)    (δεύτερο παράδειγμα: αν χαλάσει ότιδηποτε μές το σπίτι, όσο μικρό τζι αν έναι  -ακόμα τζιαι να ξεβιθωθεί λλίο ένα αρμαρούι-   πανικοβάλλεται)   οπότε το παιδικό μου μυαλό που τον επαρακολούθαν να κάμνει πάντα τα πιό απλά πράματα τόοοοοοοοσο τεράστια αγχωτικά τζιαι σημαντικά, το αθώον μου τζι όμορφο μυαλό αποφάσισε να μου δημιουργήσει  αμμέ τζι εμέναν, να πανικοβάλλουμαι (που μιτσής)  άμαν πρέπει να ακολουθήσω οδηγίες συναρμολόγησης τύπου IKEA για παράδειγμα.  (ή να λύσω ασκήσεις μαθηματικών_)     Επίσης, έχω φοβίαν με τα puzzle. Ακόμα τζιαι τα παιδικά που έχουν τα μωρά μου τα τρίχρονα έν καταφέρνω να τα συναρμολογήσω.   Τόσον νούν που έχω, τζιαι πάλε τούντο αμμέ σταματά με.



Ε τζιαι πώς θα γινώ ρέ πελλέ  εχτός που μουσικός τζιαι γλύπτης?  Έν γίνεται, έσιει εργαλεία η υπόθεση, ξημαρισιάν, βίδωμα κάμποσο.

Τζι ήρτα πό' σσω μου τωρά που έστειννα το εργαστήριο μουυυ.  Αφού επαράγγειλα που το ίντερνετ μετά που τεράστιαν έρευναν τζιαι μελέτη πετροπριόνια, τρυπάνια, εργαλεία κρουστικά  τζι εκαταχρεώθηκα, ήρταν ούλλα ξηλωμένα που την κίνα  (ιμίσχ BOSCH  γερμανικά, μαλακίες, ούλλα οι κινέζοι τα κάμνουν)   ...  τζι εθέλαν ΤΗΝ  συναρμολόγηση.   Όι αστεία συναρμολόγηση.  Μιλούμεν ήρταν βίδες, σίδερα με τρύπες, μοτοράκια, καδένες, καππάτζια μές τες κάσιες γρασαρισμένα, με οδηγίες μεταφρασμένες που τα κινέζικα που αθρώπους που όι μόνο δέν ξέρουν καλά αγγλικά, εν τζιαι κατζιάριες, γράφουν λάθος πράματα τζιαι τα σχεδιαγράμματα τους εν για κλάματα (τί πα να πεί κύριε κινέζε  "for to placing  forstner bit in groovy slots disattaches hat cover"?  Περιπαίζεις μας ολάν, έν φκάλλεις νόημαν)   .  Τζιαι μόνον ένας μηχανικός αυτοκινήτων ή κάποιος με μάστερ στις επιστήμες των μηχανάδων τζιαι της παρα-γλωσσολογίας  θα έφκαλλεν άκρη.  Εγώ μουσικός.  Είπαμεν, νάκκο μαλαχτός.

Τί να κάμω?  Έπιαν με ένας πανικός απίστευτα δυνάμενος, ταχυπαλμίες σωρό, τζι έκατσα χαμέ στο υπόγειο, αγκάλιασα τα γόνατα μου τζι άρκεψα ναννούρισμα να ησυχάσω λλίο.  Χωρίς αποτέλεσμα.  Μόλις επήαιννα να πιάσω το κατσιαβίδι έππεφτεν μου τζι έκοφκα βούρος να χωστώ.  Ρεζίλι, κοτζιάμου άντρας.  Τζιαι να πείς να άρκεφκα τη "θεραπείαν της βίδας"  που κανέναν απλόν πράμα πχ κανένα παιχνίδι των μωρών, άτε κανένα κουρτινόξυλο?   Ααμέσως στο ψητό, στα δύσκολα.  Ευτυχώς που μου αρέσκει να μαζοχίζουμαι τζιαι να υποφέρω αλλιώς εννα απόφευγα εντελώς την εμπειρία.

Ήρτεν όμως ο τζιαιρός να αποδείξω πως όσα καλά έμαθα μές τα ψυχο-πνευματικά μου ταξίθκια δουλεύκουν στην πράξη.



Μιά μμέρα.  Θκυό.  Τρείς.  Μόνον εκοίταζα τες κάσιες τζι έκαμνα αυτοσυγκέντρωση βουδδιστική, ποτζιείνην τη δυνάμενη που φκερώννεις το μυαλό τζιαι γίνεσαι Ένα με Το Σύμπαν.   Έ, αφού το σύμπαν περιέχει τζιαι τες κάσιες με τα εξαρτήματα, εγίνηκα ένα μαζίν τους πιλέ.  Επροσευχήθηκα στο Χριστό, το Μωάμεθ, τον Βούδδα, στους θεούς του Ολύμπου, στη Φύση.  Μόνο το Θκιάολο άφηκα έξω.

Εδιερωτάτουν τζι η καημένη η Αγάπη   ΤΙ κάμνω κάθε νύχτα μές το υπόγειο για ώρες.  Άκουεν φυσιολογικούς θορύβους που εν μαθημένη να φκέννουν που το στόμαν μου -δηλαδή ψίθυρους τζιαι παράφωνες ψαλμωδίες σε άγνωστες γλώσσες-   έν την αχχώσαν., ξέρει πως είμαι εκκεντρικός τζιαι λλίο σχιζοφρενής.   Εν η Σιωπή που την άγχωσε.  Εξήγησα της τη διαδικασία, τζι έσουσεν την τζιεφαλήν της  χωρίς να μου πεί τίποτε.  (πόσα τραβά τούτη η κοπελλούα μαζί μου).


Αφού επροετοιμάστηκα πνευματικά να αντιμετωπίσω το ψυχολογικό μου πρόβλημα, την τέταρτη μέρα ήρτεν μου έμπνευση τζι  αποφάσισα να βάλω ούλλα τα εξαρτήματα στη σειρά πάς τον πάγκο μου, τζιαι να κάτσω να τους μιλώ.  Έφκαλα του καθενού τζι όνομα.  Δαμέ ο Κωστής ο τρίτροχος, δίπλα η Πατούλλα η γραναζιάρα, τζιαι πάραδιπλα ο αππωμένος ο Τρίκκης με το νάμι που εν μοτόρι θκυό αλόγων δυνάμενο με την Κατινούν το Καππάτζι με τες 200 βίδες.  Εμίλουν τους, ετζιέρασα τους τζιαι καφέν, σιότς ρούμι, τσιάρα πολλά  (έμπηξα ένα τσιάρο μές τη φτερωτήν του Τρίκκη για να ποκαπνίζουμεν παρέα), τζιαι στην ώρα την πολλή άρκεψα δίχα σχεδιαγράμματα να σκέφτουμαι ΠΩΣ  θα εμπορούσαν ούλλα τούτα τα σίερα να πιντωθούν μαζί τζιαι να γινούν πετροπρίονο.


Τζι έπιασα ήρεμα τες βίδες τζιαι το τραπανάκι μου το τζιενούρκο, τζιαι με ύφος αρχιμηχανολόγου σε εργοστάσιο κατασκευής φερράρι επλησίασα τον Κωστή τον Τρίτροχο ο οποίος άνοιξεν τα σκέλια του έτοιμος να δεχτεί τες βίδες που θα τον ενώνναν με την Κατινούν τζιαι τον Τρίκκη το Μοτόρι.  Σίδερα σωρό, που άλλα έπρεπεν να γλυστρήσουν μές σε προεξοχές τζιαι αυλακούθκια με πομονή, σιγά σιγά.  Τζι ανάπνεα, επαρακολούθουν τα μέλη τα μηχανικά που τόσες μέρες εμελέτουν να ενώννουνται σιγά σιγά τζιαι να γίνουνται ένα.


Τζι όταν εποσπάστηκα, έπιαν με μιά μανία συναρμολόγησης.  Έκατσα τζι έστησα σε μισή ώρα  την κουζινούα που μας εκάμαν δώρο για τα κοπελλούθκια  πρίν 2 χρόνια τζι ήταν μές το υπόγειο με τα 1002 κομματούθκια της που εθέλαν βίδωμα.   Άλλαξα τες 12 λάμπες που εκρούσαν τζι ήταν το σπίτιν μας θεοσκότεινο  (μιά συνήθεια έναι το σκοτάδι, αλήθκεια).   Έσασα το στυλλούιν που κρατά το κωλόχαρτο, το οποίο κρέμμεται τζιαι ππέφτει κάθε λλίο  (έσιει κάτι χρόνια).


Άτε, αφού το ξεπέρασα τούτο, σίουρα θα καταφέρω τωρά (εν το επόμενο)  να θκιώξω για τα καλά την ανεξήγητη, παράλογη καλλιτεχνική θλίψη με την οποίαν εγεννήθηκα τζιαι που με βασανίζει δίχα λόγο ή αφορμή κάθε στιγμή μου.   Πόσην προσευχή θα θέλει τούτη άραγες?