Δούρειε Ίππε, ήρτεν η ώρα.
Παλεύκω με τη φύση μου τόσα χρόνια. Εν κλειωμένη μές σε εφτά τεισιά πέτρενα ολόασπρα τζιαι αμύνεται, αρνιέται να ανοίξει ολόκληρη. Ρέ Αχιλλέες έστειλα να πολεμήσουν, ρέ Αίαντες, κανένας έν εκατάφερεν να πορθήσει τούντο κάστρον. Ούλλον άππωμαν εγώ έκαμνα μάχες αμερικάνικου τύπου -έστειλα ασκέρι, χιλιάδες άντρες με πολιορκητικές μηχανές, τερπουσόνια να την πάρουν, shock and awe που ελάλεν ο Ντόναλτ Ράμσφελτ. Τίποτε. Παλεύκω με τη φύση μου, νικώ, κερδίζω μάχες μα τον πόλεμον χάννω τον, η Πόλη αντιστέκεται. Έστειλα σπιούνους να μάθουν τα μυστικά των πύλεων. Τίποτε. Άπραγοι τζι οι σπιούνοι. Έστειλα αμπασατόρους να γλυκάνουν τους πολιορκημένους, να τους υποσχεθούν ψουμίν τζιαι πλούτη. Τίποτε.
Η φύση του πλασμάτου εν κάστρον απόρθητον, τζι όσον το μουντάρεις τόσο σφιχτοκλειώννει.
Μα επιτέλους, τον αύγουστον ήρτεν η Σιωπή.
Εκόπασεν η μάχη, τζιαι τα σπαθκιά αγιώσαν που την υγρασίαν της κύπρου.
Τζι άμαν εσιώπησεν ο πόλεμος, ήρτεν ο Πολυμήχανος μου να με συμβουλέψει.
"Να κάμεις έναν άππαρον πέτρενον, να τον γεμώσεις δώρα, θκιαμαντικά, τζιαι να τους τον πέψεις δώρο. Θα μπούμεν τζι εμείς μές τον άππαρον, τζι όταν μας βάλουν μέσα εννα πεταχτούμεν να τους πορθήσουμεν που μέσα του κάστρου."
Τζι εκάμαμεν άππαρον αλαβάστρενον, με μμάθκια που σμαράγδι, οπλές ρουμπινοκάμωτες, σέλλα χρυσή, τζιαι χαλινάρι ασήμι.
Ο φρούραρχος εχάρηκεν που θέλουμεν ειρήνη, τζι άνοιξεν τες πύλες να δεχτεί τον άππαρον.
Η φύση του πλασμάτου εν κάστρον απόρθητον, τζι όσον το μουντάρεις τόσο σφιχτοκλειώννει.
Μα επιτέλους, τον αύγουστον ήρτεν η Σιωπή.
Εκόπασεν η μάχη, τζιαι τα σπαθκιά αγιώσαν που την υγρασίαν της κύπρου.
Τζι άμαν εσιώπησεν ο πόλεμος, ήρτεν ο Πολυμήχανος μου να με συμβουλέψει.
"Να κάμεις έναν άππαρον πέτρενον, να τον γεμώσεις δώρα, θκιαμαντικά, τζιαι να τους τον πέψεις δώρο. Θα μπούμεν τζι εμείς μές τον άππαρον, τζι όταν μας βάλουν μέσα εννα πεταχτούμεν να τους πορθήσουμεν που μέσα του κάστρου."
Τζι εκάμαμεν άππαρον αλαβάστρενον, με μμάθκια που σμαράγδι, οπλές ρουμπινοκάμωτες, σέλλα χρυσή, τζιαι χαλινάρι ασήμι.
Ο φρούραρχος εχάρηκεν που θέλουμεν ειρήνη, τζι άνοιξεν τες πύλες να δεχτεί τον άππαρον.
Σχόλια
Ειρήνη με την φύση μας. Αν θέλουμε να την κερδίσουμε.
Επιστρέφω σου την λέξη που μου άφηκες: Αποδοχή.
Αποδέξου την φύση σου για να την απολαύσεις.... σαν βάφλα μήλο παγωτό.
Το δικό μου κάστρον ενόμιζα ότι κάποιος έπρεπε να βρει τρόπο να το ξεκλειδώσει.
Τελικά το Δικό μου Κάστρο θέλω το απόρθυτο, Ολόδικό μου.
Τζίνον που έμαθα να κάμνω είναι να κυκλοφορώ έξω...... στον υπόλοιπο κόσμο απροστάτευτη..... Έτσι η Πόλη μου εν Πόλη μου.... τζιαι εγιώ χωρκογυρίζω όποτε θέλω....
Πάντως τη τεμπέλικη και αναβλητική μου φύση την αποδέχτηκα εδώ και καιρό!
Μα εν δύσκολο μάθημα τούτο, τζιαι δυστυχώς έννεν μόνιμο, θέλει κάθημέρα να το κερδίζεις. Ειρήνη με τη φύση μας. Ακούεται απλό, μα που τη στιγμή που η φύση μας περιέχει πράματα που κάν έν ξέρουμε ότι υπάρχουν δίχα να σκαλίσουμε βαθκειά, τότε εν πολύπλοκο πολλά θέμα.
Νεράϊδα
Δούρειος ίππος, γεμάτος δώρα, χωρίς πολεμιστές, τούτη εν η αποδοχή σωστά?
Το κάστρο σου εν δικό σου μόνο, τζιαι οι πολέμοι δικοί σου, κανένας άλλος έν έσιει τα κλειδιά.
δρ σπόκ
Το Υπερβένω τα Όρια εν σοβαρή κουβέντα.. Τζιαι το αποτέλεσμα έν έσιει σημασία, εννα μάθεις πολλά σπρώχνοντας τα όρια, άλλα που όσα νομίζεις στην αρκή.
Ίνα
Αχ, τζιαι κάτω που τζιείνες τες πτυχές, έσιει άλλες. Τούτον εν το δύσκολο. Είμαστεν κρεμμύδι, τζι όσο το καθαρίζουμε άλλο βρέθεται πουκάτω κρεμμυδάκι. Εν πνευματικός αγώνας ολόκληρος η αποδοχή.
Και μετά θα προχωράς στα υπόλοιπα.
Όπως κάμνουμε τον βράχο μας πετρούα πετρούα μιτσιά για να την σώνουμε να την κουβαλήσουμε να την πετάξουμε.
Έννε?