Η επίθεση του γιγάνταιου αρουραίου

Εψές κατα τα μεσάνυχτα έφκηκα έξω στη βεράντα για το τελευταίο πικροτσιάρο πρίν απλώσω την κορμάρα μου στο κρεβάτι για ύπνο τζι όπως εβάδιζα πάνω κάτω με την ελπίδα να ζεσταθώ λλίο τυλιμένος 3 παλτά τζιαι μάλλενα καππέλλα/γάντια (στα οποία βάλλω φωθκιά κάθε φορά) τζι ερέμβαζα όσο χαλαρά μπορούσα μές τους καπνούς τζιαι τες βρισιές.   Ξάφνου ακούω ένα θόρυβο τύπου "κρίτς κρίτς κρίτς".

Ο ήχος "κρίτς κρίτς κρίτς" εν πολλά χαρακτηριστικά αλλόκοσμος όταν έρκεται που τα σκοτεινά πάς τη βεράντα του πλασμάτου.  Ή εν ζόμπι χωσμένο μές τα ξύλα του πατώματος που ξύνει τα νύσια του να τα κονίσει πρίν σε βάλει βούκκο, ή εν ποντικούδι, ή τερμίτης τεραστίων διαστάσεων, ή κάττος αδέσποτος, ή μήκακο ζώο μή κατοικίδιο του δάσους που εξέκοψεν μές την πόλη αφού το εξεγέλασεν το GPS του τζιαι μάσιεται να κάμει φωλιάν για να ππέσει σε χειμέρια νάρκη κάτω που τη βεράντα.

Αφού απέκλεισα τες πρώτες πιθανότητες  (τα ζόμπι, οι ποντιτζοί, οι κάττοι τζι οι τερμίτες ψοφούν που την κρυάδα)  εκατάλαβα πως μάλλον ο νυχτερινός μου επισκέπτης εν κάτι άλλο.


Λύκος/αρκούδα/αλεπού?  Αποκλείεται, θα τους εμυρίζουμουν, εν ζόλος, έτσι εποχή εν άλουτοι επειδή οι λίμνες επαγώσαν τζιαι βρωμούν αρτζιήλα που 10 μέτρα.

Οπότε εκατάλαβα πως έχω να κάμω με ασβό  (κακό, εννα μου πιτήσει), αρουραίο, σκίουρο νυχτοπάππαρο, ή possum  (το οποίο έν μεταφράζεται, μοιάζει με τεράστιο κάστορα με μακρύ νούρο σάν του ποντικού τζι εν ασχημομούρης πολλά).

Κροκάθουμαι προσεχτικά τζιαι φκάλλω το γάντι.

Κάμνω τζι εγώ κρίτς κρίτς.  Απαντά μου πίσω.

Γρυλλίζω.  Σταματά να κάμνει θόρυβο.

Φκάλλω φωνήν κυπριακή του στύλ  "Ούυυυυυυυσσσσh"  σάν του βοσκού άμα θέλει να ξιππάσει την κουέλλα που εξέφυγεν που το κουπάϊ.


Τζιαι ξεπετάσσεται που τα σκοτεινά ο possum πασιής πασής καλοταϊσμένος τζι έτοιμος για το σιειμώνα.  Ο οποίος ΣΙΟΥΡΑ  έκαμνεν φωλιά κάτω που τη βεράντα να καλοκάτσει 3-4 μήνες.

Έρεξεν σβούρα που μπροστά μου, επήεν να μου επιτεθεί, μα έβαλα τζι άλλη φωνή αγριόττερη η οποία του επροκάλεσε τεράστιο τρόμο στα μμάθκια, τζι έσουσεν το τροφαντόν κωλίν του ξερογυρίζοντας που το άγχος του σαν εκρέμμετουν ο σπόρος του που εκόπηκεν (έν του εξανάτυχεν να ακούσει αρκοφωνάρες κυπραίου νομίζω).   Ελυπήθηκα τον.  Εχάθηκε μές τα σκοτεινά να πάει αλλού να φωλιάσει.

Τζι εμαράζωσα.  Την ώρα που έρεσσεν σφήνα που μπροστά μου εμετάνωσα για την αγριοφωνάρα. Τί μου έφταιξεν το χτηνό?  Έβλαψεν με?  Εμενα θα μου άρεσκεν αν ήμουν τρωκτικό να με βουρούν συνέχεια όπου πάω?  Τί κάμνει στην αυτοπεποίθηση άραγε ο κατατρεγμός?   Ε μα να κάμει φωλιά πάς τη βεράντα μου?  Να σιέζει τζιαι να μέν τα σκουπίζει?  Τζι αν εν possumίνα τζιαι γεννήσει possumούθκια την άνοιξη τζιαι κάμουν ολόκληρη αποικία δαμέ?  Τζι αν αρέσουν των μωρών μου τα possumούθκια τζιαι θέλουν να τα βάλουμεν έσσω μές το κλουβί όπως κάμνουν με τα ινδικά χοιρίδια τζιαι τα κουνελλούθκια δακάτω?  Ή να τον αφήσω τζι ύστερα σάν τζοιμάται να του ώκω μιάν με την κουνιάν τζιαι να τον κάμω οφτόν όπως κάμνουν ορισμένοι κούλλουφοι οπαδοί του Bush κάτω στο νότο μές τους βάλτους?


Άρα ετέλειωσα το τσιάρον μου τζι επήα να ππέσω δίχα να λύσω την απορίαν μου..