Άτιτλον
Γελά μές τη φαντασίαν μου ένας κκέλης γέρο σιαμάνος τυλιμένος σάν την αρχαία περγαμηνή μές τες πορτοκαλιές του ρόπες. Ερώτησα τον μετά που σιωπήν πολύωρην μιάν απλήν ερώτησην: 'Ήνταλος γνέθεις τα νήματα της ύπαρξης σου για να γινείς άθρωπος?', τζιαι γι αυτό γελά.
"Ε, τούτο δέν μου το εξαναζητήσαν"
"Αργαλειός".
Αντρέπουμαι λλίο που έχω παλαβήν απορίαν. Σκέφτουμαι πόσον αυτονόητη τζι αυτόματη πράξη έναι για τον καθένα η διαδικασία του "πώς πλάθεσαι άθρωπος", έτο ολά ξυπνάς κάθε πρωίν τζιαι ζιείς, τόσον εύκολον έναι. Ξυπνάς τζι εν τα πουμέσα σου τα βαθκειά τα άϋλα τζιαι αρχαία Έναν Πράμαν. Ξυπνάς, είσαι Εσύ. Εσύ, είσαι έναν, τζιαι τούντο έναν ονομάζεται ταυτότητα, άθρωπος.
Τζι ας εν μεγάλη ψευδαίσθηση τούτη η ταυτότητα τζι ας μέν έναι Ένα Πράμα τα πουμέσα του πλασμάτου, έν το καταλαβαίνεις τζιαι πάλε ζιείς σάν να τζι είσαι Έναν..
Ούλλες οι λειτουργίες της ταυτότητας μας εν βασισμένες στην άγνοιαν της διαδικασίας ένωσης των νημάτων που έπλασαν την ταυτότηταν μας. Η ταυτότητα μας εν το Χαλίν, τζι εν τούτον που θωρούμεν τζιαι περιγράφουμεν άμα θωρούμεν πουμέσα μας. Μα τα νήματα που το υφάναν έν τα θωρούμεν. Τζι η άγνοια τούτη εν δώρον που μας εχάρισεν η φύση για να μέν καταλαβαίνουμε πως είμαστε κομμαθκιασμένοι, πως είμαστε ψυσιές πολλές μπημένες σε μιά μιτσιάν κρεάτινη κουζούα. Να μέν πονούμεν άδικα.
Κάποτε η φύση κάμνει αστεία. Γεννιούμαστεν μερικοί με τη θλιβερή γνώση πως είμαστεν κομμάθκια πολλά, τζιαι πως το χαλίν μας όσον όμορφον τζιαι να ναι, συμμετρικόν, τελειωμένον, πάλε εν νήματα που αν τα πιάεις έναν έναν εννα πελλάνεις. Ποττέ έν είσαι Ένας. Τζι ο καρπος του δέντρου της γνώσης εν πικρός.
Κάποιοι που μάς που τους έκαμεν έτσι χοντρόν αστείον η φύση, αντί να βάλλουμεν πιστόλι στον κρόταφο πολεμούμε καμπόσες δεκαετείες για να στήσουμε αργαλειό, τζιαι καμπόσες για να μάθουμε να υφαίνουμε που μόνοι μας.
"Ε, τούτο δέν μου το εξαναζητήσαν"
"Αργαλειός".
Αντρέπουμαι λλίο που έχω παλαβήν απορίαν. Σκέφτουμαι πόσον αυτονόητη τζι αυτόματη πράξη έναι για τον καθένα η διαδικασία του "πώς πλάθεσαι άθρωπος", έτο ολά ξυπνάς κάθε πρωίν τζιαι ζιείς, τόσον εύκολον έναι. Ξυπνάς τζι εν τα πουμέσα σου τα βαθκειά τα άϋλα τζιαι αρχαία Έναν Πράμαν. Ξυπνάς, είσαι Εσύ. Εσύ, είσαι έναν, τζιαι τούντο έναν ονομάζεται ταυτότητα, άθρωπος.
Τζι ας εν μεγάλη ψευδαίσθηση τούτη η ταυτότητα τζι ας μέν έναι Ένα Πράμα τα πουμέσα του πλασμάτου, έν το καταλαβαίνεις τζιαι πάλε ζιείς σάν να τζι είσαι Έναν..
Ούλλες οι λειτουργίες της ταυτότητας μας εν βασισμένες στην άγνοιαν της διαδικασίας ένωσης των νημάτων που έπλασαν την ταυτότηταν μας. Η ταυτότητα μας εν το Χαλίν, τζι εν τούτον που θωρούμεν τζιαι περιγράφουμεν άμα θωρούμεν πουμέσα μας. Μα τα νήματα που το υφάναν έν τα θωρούμεν. Τζι η άγνοια τούτη εν δώρον που μας εχάρισεν η φύση για να μέν καταλαβαίνουμε πως είμαστε κομμαθκιασμένοι, πως είμαστε ψυσιές πολλές μπημένες σε μιά μιτσιάν κρεάτινη κουζούα. Να μέν πονούμεν άδικα.
Κάποτε η φύση κάμνει αστεία. Γεννιούμαστεν μερικοί με τη θλιβερή γνώση πως είμαστεν κομμάθκια πολλά, τζιαι πως το χαλίν μας όσον όμορφον τζιαι να ναι, συμμετρικόν, τελειωμένον, πάλε εν νήματα που αν τα πιάεις έναν έναν εννα πελλάνεις. Ποττέ έν είσαι Ένας. Τζι ο καρπος του δέντρου της γνώσης εν πικρός.
Κάποιοι που μάς που τους έκαμεν έτσι χοντρόν αστείον η φύση, αντί να βάλλουμεν πιστόλι στον κρόταφο πολεμούμε καμπόσες δεκαετείες για να στήσουμε αργαλειό, τζιαι καμπόσες για να μάθουμε να υφαίνουμε που μόνοι μας.
Σχόλια
Τότε εκατάλαβα πολλά πράματα.
Για μένα τουλάχιστον τα νήματα είναι ινες φωτος που μέσω ενός πρίσματος γίνονται ένα: Λευκό Φως!
Το δικο μου εργαλείον εν το κρύσταλλον. Αυτόματη διαδικασία. Απλά βάλλεις το μπροστά που τες ίνες και γίνεται η δουλειά!
Ποιον εν τουτον το πρίσμαν; Για τον καθένα μπορεί να εν διαφορετικόν.... δεν ξέρω....
( έβαλα το σχήμα στο μπλογκ μου )
ώρες-ώρες λέω:
Μακάρι να μην ήξερα,
να μη μ' ένοιαζε,
να νόμιζα...
Καλή πολλά η σκέψη σου. Οι στιγμές ευτυχίας τζιαι δημιουργίας έρκουνται την ώραν που ξαπολούμεν τον αργαλειόν τζιαι πάει μόνος του να κάμει τα δικά του. Τζι ας κρέμμουνται κλωστές.
νεράϊδα
Εν το ίδιο πράμα που θωρούμε κόρη. Απλά εσύ θωρείς το σάν αυτόματη διαδικασία, ενώ εγώ που έχω μαζοχισμό έπεισα τον εαυτό μου πως πρέπει να μάθω να υφαίνω.
Δημήτρη
Ά ρε δημήτρη, λαλούν οι αμερικάνοι στα έργα κάποτε "there's no going back".
Αν ζεις τη ζωή σου κόμπο κόμπο αναλώνεσε τζαι μαραζώνεις αμα ξηλωθεί καμιά κλωστή.
Αν ζεις σαν να τζαι είσαι το χαλί, άτε το πολύ πολύ να μαραζώσεις αμαν σιονωστεί κρασί που δε βγαίνει…
Βασίλισσα Χουζουρίας και Πασων των Μαξιλαριων!
Σιγά που εν να κάτσω να κουράζουμε χιχιχιχ